INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 02 grudnia 2011r. (data wpływu do tut. Biura – 08 grudnia 2011r.), uzupełnionym w dniu 28 lutego 2012r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty ryczałtu pieniężnego z tytułu używania prywatnego samochodu do celów służbowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 08 grudnia 2011r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty ryczałtu pieniężnego z tytułu używania prywatnego samochodu do celów służbowych. Jako, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z dnia 16 lutego 2012r. znak: IBPB II/1/415-1012/11/MK wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Wniosek uzupełniono w dniu 28 lutego 2012r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca – Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej zatrudnia kierownika GOPS, opiekuna środowiskowego, asystenta rodziny. Ponieważ pracownicy Ci wykonują swoją pracę również w terenie, a GOPS nie jest w stanie zapewnić im służbowego pojazdu, z pracownikami tymi podpisano umowę o użytkowanie własnego samochodu w jazdach lokalnych. Ww. pracownicy nie są pracownikami socjalnymi.

W treści uzupełnienia Wnioskodawca wskazał, iż kierownik GOPS, opiekun środowiskowy oraz asystent rodziny wykonują pracę w terenie (na terenie Gminy X).

Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002r. w sprawie ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy z pracownikami tymi (niebędącymi jednocześnie pracownikami socjalnymi) podpisano umowę o użytkowania własnego samochodu w jazdach lokalnych.

W związku z tym Wnioskodawca przyznał kierownikowi GOPS, opiekunowi środowiskowemu i asystentowi rodziny ryczałt pieniężny z tytułu używania prywatnego samochodu do celów służbowych, ze względu na brak możliwości zapewnienia dojazdu środkami pozostającymi w dyspozycji pracodawcy. Wypłata powyższego ryczałtu dokonywana jest na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 06 września 2001r. o transporcie drogowym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwolniony z podatku dochodowego od osób fizycznych jest zwrot kosztów wypłaconych pracownikowi zatrudnionemu w oparciu o umowę o pracę, w formie miesięcznego ryczałtu pieniężnego, przyznanego przez GOPS z tytułu używania własnego samochodu przez kierownika GOPS, opiekuna środowiskowego i asystenta rodziny, wykonujących pracę na terenie gminy...

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż zwrot kosztów przejazdu w formie miesięcznego ryczałtu należy opodatkować podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca wskazał, iż rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002r. nie nakłada na pracodawcę obowiązku podpisania umowy cywilnoprawnej dotyczącej użytkowania prywatnych samochodów w jazdach lokalnych. Zwrot kosztów przyznawany jest na zasadzie dobrowolności. Zatem, zdaniem Wnioskodawcy, zwrot kosztów użytkowania prywatnego samochodu w jazdach lokalnych dla celów służbowych, powinien być traktowany jak przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu.

Wnioskodawca wskazał również, iż zwrot kosztów przejazdu wypłacanego w formie miesięcznego ryczałtu opodatkowano podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy, wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw – do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo do wysokości nieprzekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, jeżeli przebieg pojazdu, z wyłączeniem wypłat ryczałtu pieniężnego, jest udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika.

Z powyższego wynika, iż zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy jest wolny od podatku dochodowego, jeżeli samochód jest wykorzystywany w jazdach lokalnych, a obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów odrębnych ustaw.

Odrębnymi ustawami do których odsyła art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy są:

• ustawa z dnia 05 września 2008r. o komercjalizacji państwowego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej „Poczta Polska” (Dz. U. Nr 180, poz. 1109 ze zm.),
• ustawa z dnia 28 września 1991r. o lasach (tj. Dz. U. z 2011r. Nr 12, poz. 59 ze zm.),
• ustawa z dnia 12 marca 2004r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2009r. Nr 175, poz. 1362 ze zm.).
  
  

Stosownie do treści art. 121 ust. 3c ustawy o pomocy społecznej pracownikowi socjalnemu, do którego obowiązków należy świadczenie pracy socjalnej w środowisku, przysługuje zwrot kosztów przejazdów z miejsca pracy do miejsc wykonywania przez niego czynności zawodowych, w przypadku braku możliwości zapewnienia dojazdu środkami pozostającymi w dyspozycji zatrudniającego go pracodawcy.

W myśl § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. Nr 27, poz. 271 ze zm.) zwrot kosztów używania przez pracownika w celach służbowych do jazd lokalnych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy, następuje na podstawie umowy cywilnoprawnej, zawartej między pracodawcą a pracownikiem, o używanie pojazdu do celów służbowych, na warunkach określonych w rozporządzeniu.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca – Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej zatrudnia kierownika GOPS, opiekuna środowiskowego, asystenta rodziny. Ponieważ pracownicy Ci wykonują swoją pracę również w terenie, a GOPS nie jest w stanie zapewnić im służbowego pojazdu, z pracownikami tymi podpisano umowę o użytkowanie własnego samochodu w jazdach lokalnych. Ww. pracownicy nie są pracownikami socjalnymi.

Odnosząc opisany stan prawny do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego zauważyć należy, iż wskazane w treści wniosku osoby nie są pracownikami socjalnymi. Zatem już z tych przyczyn nie znajdzie do nich zastosowania przepis art. 121 ust. 3c ustawy o pomocy społecznej, stanowiący podstawę skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania określonego w art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W treści wniosku wskazano, iż wypłata powyższego ryczałtu dokonywana jest na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 06 września 2001r. o transporcie drogowym, który to przepis odnosi się do wskazanego wyżej rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002r.

Z przepisów tych nie wynika jednak – jak sam Wnioskodawca wskazuje – obowiązek zwrotu kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdu prywatnego dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych.

Skoro zatem brak jest przepisów, z treści których wynikałby wprost obowiązek zwrotu przedmiotowych kosztów nie ma podstaw do zastosowania zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stwierdzić zatem należy, że zwrot kosztów wypłaconych w formie miesięcznego ryczałtu pieniężnego kierownikowi GOPS, opiekunowi środowiskowemu i asystentowi rodziny z tytułu używania własnego samochodu w jazdach lokalnych dla celów służbowych podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, jako przychód ze źródła określonego w art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca postąpił zatem prawidłowo opodatkowując przychód z tytułu zwrotu kosztów podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.