Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/423-1575/13/MS
z 3 marca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z 20 listopada 2013 r. (data wpływu do tut. BKIP 2 grudnia 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia wartości początkowej środków trwałych wchodzących w skład elektrowni wiatrowej (pytanie oznaczone we wniosku Nr 3) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 grudnia 2013 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia wartości początkowej środków trwałych wchodzących w skład elektrowni wiatrowej.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka została założona w celu wybudowania elektrowni wiatrowej. W związku z tym niemal wszystkie koszty (poza kosztami księgowości, najmu lokalu) zwiększały wartość budowanego środka trwałego i księgowane były na wyodrębnionym koncie 080, do momentu oddania środka trwałego do użytkowania.

Turbina wiatrowa wraz z fundamentem jest kompletna, stanowi funkcjonalną całość, jest zdatna do użytku i stanowi środek trwały. Elektrownia wiatrowa będzie wykorzystywana przez Spółkę do prowadzenia działalności gospodarczej. Od momentu oddania środka trwałego do użytku Spółka amortyzuje poszczególne obiekty tworzące elektrownię według wskazanych poniżej stawek amortyzacyjnych, wynikających z przyporządkowania poszczególnych obiektów do grupowań Klasyfikacji Środków Trwałych określonych w Załączniku nr 1 do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz.U. z 2010 r. Nr 242, poz. 1622; dalej zwane „Rozporządzeniem”):

1. Wieża, jako stalowy element trwale przymocowany do fundamentu, na której została umiejscowiona turbina: grupa 2 „Obiekty inżynierii lądowej i wodnej” podgrupa 20 „Kompleksowe budowle na terenach przemysłowych”, rodzaj 201 „Budowle na terenach elektrowni”, które w wykazie stawek amortyzacyjnych, określonych w Ustawie o CIT, zostały umieszczone pod pozycją 02: „Obiekty inżynierii lądowej i wodnej, z wyłączeniem ogrodów i parków publicznych, skwerów, ogrodów botanicznych i zoologicznych”, ze stawką amortyzacji 4,5% rocznie.
2. Zespół wiatrowo-elektryczny tzw. turbina: grupa 3 „Kotły i maszyny energetyczne”, podgrupa 34 „Turbozespoły i zespoły prądotwórcze oraz reaktory jądrowe” rodzaj 346 „Zespoły prądotwórcze wiatrowe”, która w wykazie stawek amortyzacyjnych, określonych w Ustawie o CIT, zostały umieszczone pod pozycją 03: „Kotły i maszyny energetyczne”, ze stawką amortyzacji w wysokości 7% rocznie. Ponadto Spółka wybierze metodę degresywną amortyzacji i podwyższy stawkę amortyazcji do 14 % w skali roku.
3. Linie kablowe: grupa 2 „Obiekty inżynierii lądowej i wodnej”, podgrupa 21 „Rurociągi, linie telekomunikacyjne i elektroelektryczne”, rodzaj 211 „Rurociągi sieci rozdzielczej oraz linie telekomunikacyjne i elektroenergetyczne, rozdzielcze”, które w wykazie stawek amortyzacyjnych określonych w Ustawie o CIT zostały umieszczone pod pozycją 02 „Przewody sieci technologicznych wewnątrzzakładowych” z roczną stawką odpisów amortyzacyjnych 10 %.
   
   

Jak wspominano na wstępie Spółka księgowała wszystkie wydatki związane z budową elektrowni na wyodrębnionym koncie 080. Na koncie tym księgowano koszty bezpośrednio i ewidentnie związane z wartością początkową budowanego środka trwałego takie jak: wieża, beton, elementy stalowe, badania i monitoringi, poszczególne elementy składowe obiektów, usługi budowlane itp. z zakwalifikowaniem których do poszczególnych obiektów środka trwałego (wymienionych powyżej) Spółka nie miała żadnych wątpliwości. Wartość niektórych wydatków była podzielona na poszczególne obiekty według stopnia „zaangażowania” w dany obiekt.

Spółka ponosiła jednak również inne wydatki takie jak: delegacje osoby odpowiedzialnej za budowę środka trwałego, w tym również hotel, ponadto wycena wartości elektrowni, która była niezbędna do wniosku o kredyt na zakończenie inwestycji, ipad niezbędny do celów komunikacyjnych, zaświadczenia z sądu, znaczki opłat sądowych, poświadczenia od notariusza, wynagrodzenia z tytułu umów cywilno-prawnych związane z realizowaną inwestycją, środki czystości, opłaty pocztowe.

W związku z tym, że Spółka nie była w stanie ustalić wartości w jakiej dany koszt przypadał na poszczególny obiekt do tych wydatków wymienionych powyżej, czyli wydatków pośrednio związanych z poszczególnymi obiektami środka trwałego Spółka przyjęła następujący „klucz” podziału.

Ustalono całkowitą wartość wydatków nie związanych bezpośrednio z poszczególnymi obiektami środka trwałego, a następnie proporcjonalnie ustalono wartość przypadającą na poszczególny obiekt, biorąc pod uwagę wartość poszczególnych obiektów ustaloną w oparciu o wydatki ewidentnie związane z poszczególnymi obiektami.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy Spółka stosując przyjęty klucz prawidłowo ustaliła wartość kosztów pośrednio związanych z budową środka trwałego? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 3)

Zdaniem Wnioskodawcy, zastosowany klucz podziału do ustalenia wartości początkowej kosztów pośrednio związanych z poszczególnymi obiektami elektrowni wiatrowej jest właściwy i odzwierciedla rzeczywistą wartość poniesionych nakładów na poszczególne obiekty środka trwałego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm. określanej dalej skrótem „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Przepis sformułowany przez ustawodawcę ma charakter ogólny (tzw. klauzula generalna). Z tego względu, każdy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej.

Kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie takie koszty, które spełniają kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1 updop, t.j.:

• zostały poniesione przez podatnika,
• są definitywne, a więc bezzwrotne,
• pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
• nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 updop,
• zostały właściwie udokumentowane.
  
  

Zgodnie z art. 15 ust. 6 updop, w przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu ich zużycia (odpisy amortyzacyjne).

W myśl art. 16a ust. 1 updop, amortyzacji podlegają - z zastrzeżeniem art. 16c - stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Tak więc, aby dany składnik majtku był uznany za środek trwały musi spełniać następujące warunki:

1. stanowić własność lub współwłasność podatnika,
2. być kompletnym i zdatnym do użytku w dniu przyjęcia do używania,
3. przewidywany okres jego używania musi być dłuższy niż rok,
4. winien być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą (decyduje zamiar podatnika).
   
   

Jak stanowi art. 16g ust. 1 pkt 2 updop, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, w razie wytworzenia we własnym zakresie uważa się koszt wytworzenia. Stosownie do art. 16g ust. 4 updop, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Do wartości początkowej wytwarzanego środka trwałego zalicza się zatem ogół kosztów poniesionych w związku z jego wytworzeniem od momentu rozpoczęcia inwestycji, aż do momentu przekazania środka do używania. Użycie przez ustawodawcę zwrotu, że do kosztu wytworzenia środka trwałego zalicza się „inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych” oznacza, że katalog wydatków związanych z wytworzeniem środka trwałego, powiększających jego wartość początkową, jest otwarty. Mieszczą się w nim również inne, niewymienione wprost w treści omawianego przepisu koszty, które będą miały wpływ na wartość początkową danego składnika majątku. O tym, czy wydatki stanowić powinny koszt poprzez odpisy amortyzacyjne decyduje wobec tego związek kosztu z realizowanym przedsięwzięciem inwestycyjnym.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka została założona w celu wybudowania elektrowni wiatrowej. Elektrownia wiatrowa będzie wykorzystywana przez Spółkę do prowadzenia działalności gospodarczej. W związku z powyższym wszystkie wydatki związane bezpośrednio z budową elektrowni zwiększały wartość początkową środka trwałego.

Spółka ponosiła jednak również inne wydatki takie jak: delegacje osoby odpowiedzialnej za budowę środka trwałego, w tym również hotel, ponadto wycenę wartości elektrowni, która była niezbędna do wniosku o kredyt na zakończenie inwestycji, ipad niezbędny do celów komunikacyjnych, zaświadczenia z sądu, znaczki opłat sądowych, poświadczenia od notariusza, wynagrodzenia z tytułu umów cywilno-prawnych związane z realizowaną inwestycją, środki czystości, opłaty pocztowe. W związku z tym, że Spółka nie była w stanie ustalić wartości w jakiej dany koszt przypadał na poszczególny obiekt do wydatków wymienionych powyżej, czyli pośrednio związanych z poszczególnymi obiektami majątku trwałego, Spółka przyjęła następujący „klucz” podziału. Ustalono całkowitą wartość wydatków nie związanych bezpośrednio z poszczególnymi obiektami tego majątku, a następnie proporcjonalnie ustalono wartość przypadającą na poszczególny obiekt, biorąc pod uwagę wartość poszczególnych obiektów ustaloną w oparciu o wydatki ewidentnie związane z poszczególnymi obiektami.

Przepisy nie regulują w jaki sposób wskazane powyżej „koszty wspólne” winny być przyporządkowane do kosztu wytworzenia poszczególnych składników majątku trwałego. Bez wątpienia ww. przyporządkowanie powinno zmierzać do jak najlepszego odzwierciedlenia rzeczywistości.

Zatem, zdaniem tut. Organu w sytuacji, gdy koszty poniesione są przez Spółkę w celu wytworzenia więcej niż jednego środka trwałego, a niemożliwe jest precyzyjne i bezpośrednie przyporządkowanie danego kosztu do konkretnego środka trwałego, mogą one powiększać wartość początkową poszczególnych środków trwałych (do wytworzenia których się przyczyniają) w części, jaka wynika z zastosowania wskazanego we wniosku klucza podziału, z uwzględnieniem powyższego obowiązku jak najlepszego odzwierciedlenia rzeczywistości.

Zatem stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że w zakresie pytania Nr 1 i Nr 2 wydano odrębne interpretacje.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.