Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-814/13/AP
z 4 listopada 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 25 lipca 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 9 sierpnia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanego we wniosku budynku – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 sierpnia 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanego we wniosku budynku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W 2013 r. Wnioskodawca zakupił nieruchomość gruntową zabudowaną budynkiem warsztatu lakierniczo-blacharskiego. Jest to budynek używany, dwukondygnacyjny, niepodpiwniczony, który po raz pierwszy został oddany do używania w 2003 r. Od 2003 r. w budynku tym prowadzona była działalność gospodarcza – działalność rozrywkowa – dyskoteka, potem handel meblami. Ostatni właściciel zmodernizował i zaadoptował nieruchomość na warsztat samochodowy. Jednak w tym budynku nie rozpoczął tej działalności. Po zakupie ww. budynku Wnioskodawca przystosował go, zgodnie z obowiązującymi przepisami, do prowadzenia działalności handlowo-usługowej. Poniósł znaczne nakłady finansowe na ten budynek. Wnioskodawca prowadzi w tym budynku handel art. spożywczymi, a pozostałą powierzchnię wynajmuje pod działalność handlową i gastronomiczną. Budynek zaliczył w klasyfikacji środków trwałych do rodzaju 103 – Budynki handlowo-usługowe. Budynek został przyjęty do ewidencji środków trwałych w lipcu 2013 r. Wnioskodawca ustalił indywidualną roczną stawkę amortyzacji dla tego budynku, na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a oraz art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym stanie faktycznym można stosować indywidualną stawkę amortyzacyjną na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, ponieważ przedmiotowy budynek handlowo-usługowy (103 KŚT) był wykorzystywany przez poprzednich właścicieli dla potrzeb działalności gospodarczej przez okres dłuższy niż 60 miesięcy, Wnioskodawca ma prawo zastosować indywidualną roczną stawkę amortyzacyjną nie wyższą niż 33,33%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty lub prawo wieczystego użytkowania gruntów, środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części (…).

Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są natomiast odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl bowiem art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Przy czym, stosownie do art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej reguluje przepis art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 22j ust. 1 pkt 3 i 4 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

• dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
  
  1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
     
  2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych
  - dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata (pkt 3);
  
• dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (pkt 4).
  
  

Stosownie natomiast do art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30 % wartości początkowej.
   
   

Z powyższych przepisów wynika, iż podatnicy wprowadzający środek trwały po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych mogą przyjąć do jego amortyzowania indywidualną stawkę amortyzacyjną jeżeli wykażą, iż środek ten przed wprowadzeniem go do ww. ewidencji był używany lub został ulepszony. Zatem indywidualną stawkę amortyzacyjną można ustalić, jeżeli zostaną spełnione łącznie dwa warunki:

• środek trwały zostanie po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych danego podatnika,
• środek trwały spełnia kryteria do uznania go za używany lub ulepszony.
  
  

W definicji „używany środek trwały” występują dwa istotne elementy: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, iż chodzi o jakiekolwiek przeniesienie własności (np. darowizna, nieodpłatne nabycie) oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie z definicją słownikową, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296). Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres 60 miesięcy.

Ponadto wskazać należy, iż sposób ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla ww. środków trwałych uzależniony jest również od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz.U. Nr 242, poz. 1622) określony środek zostanie zakwalifikowany.

Z treści złożonego wniosku wynika, że w 2013 r. Wnioskodawca zakupił nieruchomość gruntową zabudowaną budynkiem warsztatu lakierniczo-blacharskiego. Jest to budynek używany, który po raz pierwszy został oddany do używania w 2003 r. Od 2003 r. w budynku tym prowadzona była działalność gospodarcza. Ostatni właściciel zmodernizował i zaadoptował nieruchomość na warsztat samochodowy. Jednak w tym budynku nie rozpoczął tej działalności. Po zakupie ww. budynku Wnioskodawca przystosował go do prowadzenia działalności handlowo-usługowej. Wnioskodawca w budynku tym prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu art. spożywczymi, a pozostałą powierzchnię wynajmuje pod działalność handlową i gastronomiczną. Przedmiotowy budynek zaliczył do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych – Budynki handlowo-usługowe. W lipcu 2013 r. Wnioskodawca wprowadził ww. budynek do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz ustalił indywidualną roczna stawkę amortyzacji dla tego budynku, na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a oraz art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż skoro jak wskazano we wniosku przedmiotowy budynek przed jego nabyciem przez Wnioskodawcę w 2013 r. był wykorzystywany przez poprzednich właścicieli od 2003 r., a więc dłużej niż 60 miesięcy, to budynek ten spełnia definicję „używanego środka trwałego”, o której mowa w cyt. wyżej przepisach. Ponadto, skoro ww. budynek został po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, to tym samym spełniona została druga z przesłanek pozwalających na ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla tego budynku, na podstawie art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, Wnioskodawca może ustalić indywidualnie stawkę amortyzacyjną dla przedmiotowego budynku handlowo-usługowego. Przy czym, jeżeli zgodnie z odrębnymi przepisami, nie będącymi przepisami prawa podatkowego, a tym samym nie mogącymi być przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej, przedmiotowy budynek został prawidłowo zakwalifikowany do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych, to Wnioskodawca winien zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (a nie jak błędnie wskazano w pytaniu – na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy), z którego wynika, że okres amortyzacji wskazanych w nim środków trwałych nie może być krótszy niż 3 lata, co oznacza, że stawka amortyzacyjna może wynosić maksymalnie 33,33% w skali roku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.