Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-1110/13/ZK
z 28 stycznia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 28 października 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 5 listopada 2013 r.), uzupełnionym 21 stycznia 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanego we wniosku składnika majątku – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 listopada 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanego we wniosku składnika majątku. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 10 stycznia 2014 r. Znak: IBPBI/1/415-1110/13/ZK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 21 stycznia 2014 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną, prowadzącą działalność gospodarczą (sklep spożywczo-przemysłowy). W kwietniu 2013 r. zakupiła w drodze przetargu od Gminy budynek sklepu wraz z działką, który uprzednio do kwietnia 2013 r. dzierżawiła. W maju 2013 r. aktem notarialnym dokonano przeniesienia prawa własności budynku sklepu wraz z działką z Gminy na Wnioskodawczynię. Rzeczoznawca po przetargu oszacował wartość działki i wartość budynku sklepu. Powyższy budynek sklepu został wybudowany i oddany do użytku w 1970 r. Od tego momentu przez cały czas był używany. Nie istnieją jednak żadne dokumenty księgowe potwierdzające ten stan. Ani w Urzędzie Gminy, ani u poprzedniego właściciela, tj. Gminnej Spółdzielni nie odnaleziono żadnych dokumentów, które potwierdzałyby przyjęcie budynku do użytkowania w 1970 r. Natomiast, fakt użytkowania ww. budynku od 1970 r. potwierdza Pani X, która pracowała w tym budynku od dnia oddania go do użytku (Wnioskodawczyni posiada jej oświadczenie). Pozostałe pracownice, które rozpoczynały pracę razem z Panią X już nie żyją. Ponadto, rzeczoznawca w wycenie potrzebnej do dokumentacji przetargowej również określił, że budynek został wybudowany w latach 70-tych, nie określając jednak - zapewne z powodu braku dokumentów - konkretnej daty oddania go do użytku.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 16 stycznia 2014 r., wskazano, że:

1. w dniu 14 stycznia 2014 r. Wnioskodawczyni uzyskała odpis zwykły księgi wieczystej dotyczącej przedmiotowej nieruchomości. Jest to działka numer 974. W księdze wieczystej określony został sposób korzystania jako: BI - Inne tereny zabudowane, natomiast w Podrubryce 1.4.2 - Budynek, widnieje informacja - Brak wpisu. W księdze wieczystej nie ma więc żadnej informacji na temat wieku budynku sklepu. Natomiast w akcie notarialnym przenoszącym prawo własności z Gminy na Wnioskodawczynię znajduje się paragraf 3.1. o następującej treści: „Reprezentant strony sprzedającej oświadcza, że działka numer 974 zabudowana jest budynkiem sklepu, murowanym, jednokondygnacyjnym, krytym papą wybudowanym w latach 70-tych, o powierzchni użytkowej 166,30 metrów kwadratowych, posiadającym instalację elektryczną, wodno-kanalizacyjną i posiada dostęp do drogi publicznej”,
2. wskazany we wniosku środek trwały został zaklasyfikowany do grupy 103 KŚT - Budynki handlowo-usługowe.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy do amortyzacji budynku sklepu można zastosować 10% stawkę amortyzacji?

Zdaniem Wnioskodawczyni, możliwe jest zastosowanie stawki amortyzacji w wysokości 10%. 30-letnie używanie budynku sklepu jest kwestią bezsporną i istnieją na to wystarczające dowody. Brak bezpośrednich dokumentów księgowych potwierdzających przyjęcie budynku do używania w latach siedemdziesiątych nie wynika z błędu lub zaniedbania Wnioskodawczyni i nie może uniemożliwić zastosowania podwyższonej stawki amortyzacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22c pkt 1 w ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór (art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 22h ust. 2 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 i 4 ww. ustawy.

Stosownie do jego treści, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

-dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

• trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
• kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

-dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata (pkt 3),

-dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (pkt 4).

Przy czym, w myśl art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

W podanej definicji występują dwa istotne sformułowania: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, iż chodzi o jakiekolwiek przeniesienie własności oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie ze słownikową definicją, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296). Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela przez wymagany okres 60 miesięcy. Przepisy podatkowe nie regulują jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego. Przyjąć zatem należy, że mogą to być wszelkie wiarygodne dowody potwierdzające używanie środka trwałego w określonym czasie. Ciężar udowodnienia takiego stanu rzeczy spoczywa jednak na podatniku.

Natomiast dla środków trwałych, o których mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, minimalnym okresem używania, uprawniającym do zastosowania stawek indywidualnych, jest 1 pełny rok.

Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy - są używane, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Zastosowanie właściwej indywidualnej stawki amortyzacyjnej uzależnione jest m.in. od zaliczenia środka trwałego do odpowiedniej kategorii środków trwałych wymienionych w punkcie 3 lub 4 ww. przepisu.

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu stanu faktycznego wynika m.in., że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą (sklep spożywczo-przemysłowy). W kwietniu 2013 r. w drodze przetargu zakupiła budynek sklepu wraz z działką, który uprzednio do kwietnia 2013 r. dzierżawiła. W maju 2013 r. dokonano przeniesienia prawa własności budynku sklepu wraz z działką na Wnioskodawczynię. Ww. budynek sklepu został wybudowany i oddany do użytku w 1970 r. Od tego momentu przez cały czas był używany. Nie istnieją jednak żadne dokumenty księgowe potwierdzające tą okoliczność. Przy czym, Wnioskodawczyni posiada oświadczenie osoby, która pracowała w tym budynku od dnia oddania go do użytku potwierdzające wiek budynku, jak również oświadczenie zbywcy (potwierdzające tą okoliczność) zawarte w akcie notarialnym. Również rzeczoznawca w wycenie potrzebnej do dokumentacji przetargowej określił, że budynek został wybudowany w latach 70-tych. Przedmiotowy budynek został zaklasyfikowany do grupy 103 KŚT - Budynki handlowo-usługowe.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że jeżeli w istocie ww. budynek został prawidłowo zaliczony do rodzaju 103 KŚT i przed jego nabyciem był wykorzystywany co najmniej przez okres 60 miesięcy, to Wnioskodawczyni może dla tego środka trwałego, indywidualnie ustalić stawkę amortyzacyjną i przyjąć okres amortyzacji nie krótszy niż 36 miesięcy, zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a ww. ustawy. Zatem możliwa jest jego amortyzacja z zastosowaniem 10% stawki amortyzacyjnej, bowiem okresy amortyzacji określone w art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są okresami minimalnymi co oznacza, że środki trwałe, o których mowa w tym przepisie mogą być amortyzowane dłużej.

Zaznaczyć przy tym należy, iż w niniejszej interpretacji tut. Organ nie odniósł się do poprawności zakwalifikowania przedstawionego we wniosku budynku do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych. Kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik. Kwestii tej nie regulują bowiem przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanego we wniosku składnika majątku, z ww. zastrzeżeniem, jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.