Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/2/415-1093/13/MW
z 31 stycznia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 4 listopada 2013 r. (data otrzymania 6 listopada 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu amortyzacji środka trwałego oddanego do używania na podstawie umowy najmu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 listopada 2013 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu amortyzacji środka trwałego oddanego do używania na podstawie umowy najmu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 14 października 2010 r. Wnioskodawca na podstawie umowy darowizny stał się właścicielem lokalu mieszkalnego (własność hipoteczna) wraz z przynależną komórką lokatorską o powierzchni 31,06 m². Umowa darowizny została zawarta w formie aktu notarialnego. W akcie notarialnym dotyczącym darowizny została zapisana wartość lokalu mieszkalnego w kwocie 200.000 zł. Poprzedni właściciele lokalu mieszkalnego zakupili ww. lokal mieszkalny jako nowe mieszkanie (własność hipoteczna) bezpośrednio od dewelopera 5 maja 2005 r. W tym dniu, w formie aktu notarialnego, sporządzono umowę ustanowienia odrębnej władności lokalu mieszkalnego i umowę sprzedaży. Poprzedni właściciele lokal ten wykorzystywali od dnia zakupu, tj. od 5 maja 2005 r. do 14 października 2010 r., tj. do dnia sporządzenia darowizny na rzecz Wnioskodawcy. Wnioskodawca w sierpniu 2013 r. postanowił przeznaczyć ww. lokal na wynajem. Wnioskodawca wynajmuje lokal jako osoba fizyczna. W 2013 r. Wnioskodawca jako formę opodatkowania dochodu z najmu wybrał zasady ogólne. Lokal dotychczas nie był jeszcze amortyzowany. W przyszłości Wnioskodawca dalej zamierza wynajmować lokal mieszkalny i chce skorzystać z możliwości jego amortyzacji.

W związku z powyższym zdarzeniem zadano następujące pytania:

1. Czy w opisanym przypadku Wnioskodawca jako osoba fizyczna przy wynajmie lokalu mieszkalnego (umowy wynajmu) będzie mógł zastosować indywidualną stawkę amortyzacji w wysokości 8% przez 12 lat i 6 miesięcy?
2. Czy okres użytkowania lokalu mieszkalnego przez pierwszych właścicieli wystarczy udokumentować przez datę zakupu (akt notarialny) i datę darowizny (akt notarialny), tj. od 5 maja 2005 r. do 14 października 2010 r., co daje okres 65 miesięcy wykorzystywania lokalu?
3. Czy wartość opisanego lokalu mieszkalnego określona w akcie w kwocie 200.000 zł stanowi wartość początkową amortyzacji ww. lokalu?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Przepis art. 22a i 22j ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych dopuszcza możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji. Stosownie do treści pkt 3 tego przepisu – z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4, okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Stosownie do postanowień art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy – środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

W świetle powyższych przepisów Wnioskodawca uważa, że może skorzystać z indywidualnej stawki amortyzacji w wysokości 8% przez 12 lat i 6 miesięcy, ponieważ nabył lokal mieszkalny w drodze umowy darowizny po 65 miesiącach użytkowania go przez pierwszych właścicieli.

Ad. 2

Zgodnie ze słownikową definicją przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296). Przepisy podatkowe nie doprecyzowują przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Przepisy podatkowe nie określają również jakimi dowodami należy udokumentować okres używania środka trwałego. Z przepisów nie wynika także na podstawie jakiego dokumentu należy ustalić dzień oddania lokalu mieszkalnego po raz pierwszy do używania. Dlatego w omawianym przypadku należy odwołać się do art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, w którym zapisano, że jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

W omawianej sprawie fakt wykorzystywania lokalu mieszkalnego przez pierwszych właścicieli przez okres 65 miesięcy dokumentują następujące zdarzenia:

• data 5 maja 2005 r., czyli data ustanowienia odrębnej własności lokalu mieszkalnego i umowy sprzedaży sporządzonej w formie aktu notarialnego oraz
• data 14 października 2010 r., czyli data sporządzenia umowy darowizny na rzecz Wnioskodawcy w formie aktu notarialnego.
  
  

Ad. 3

Zgodnie z art. 22g pkt 1 ust. 3 ww. ustawy – za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości (wtedy przyjmuje się wartość wynikającą z umowy). Średnia cena m² w 2010 r. w miejscowości, w której znajduje się lokal mieszkalny, wynosiła między około 6.900-8.000 zł.

W akcie notarialnym dotyczącym darowizny lokalu mieszkalnego podana jest jego wartość w kwocie 200.000 zł. Przy założeniu podanych wyżej cen m² w 2010 r. i przemnożeniu ich przez powierzchnię lokalu otrzymana kwota jest większa niż 200.000 zł.

W związku z powyższym faktem Wnioskodawca uważa, że wartość początkową ww. lokalu mieszkalnego stanowi kwota 200.000 zł określona w akcie notarialnym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) – kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy – amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych. Szczegółowe zasady ustalania wartości początkowej zawarte są w art. 22g ww. ustawy.

Stosownie do treści art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy – za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób – wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

Z powyższego przepisu wynika zatem, że w przypadku nabycia środka trwałego w drodze darowizny, jego wartością początkową będzie wartość rynkowa z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny określa tę wartość w niższej wysokości.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów (art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ustawy – podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Na podstawie art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków (lokali) przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 i 4 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z treścią ww. przepisów, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

-dla budynków (lokali) i budowli innych niż wymienione w pkt 4 – 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

-dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata;

-dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% – 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Zgodnie z art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy – środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

W podanej definicji występują dwa istotne sformułowania: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, że chodzi o jakiekolwiek przeniesienie własności (np. sprzedaż, darowizna) oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany.

Zgodnie ze słownikową definicją, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296).

Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika co oznacza, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela przez wymagany okres 60 miesięcy.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że 14 października 2010 r. Wnioskodawca na podstawie umowy darowizny stał się właścicielem lokalu mieszkalnego. Poprzedni właściciele zakupili ten lokal jako nowe mieszkanie bezpośrednio od dewelopera 5 maja 2005 r. Lokal ten wykorzystywali od dnia zakupu, tj. od 05 maja 2005 r. do 14 października 2010 r., tj. do dnia sporządzenia darowizny na rzecz Wnioskodawcy.

W świetle powyższych okoliczności stwierdzić należy, że w opisanej sprawie spełniony został warunek wykorzystywania lokalu mieszkalnego przed jego nabyciem przez Wnioskodawcę przez okres co najmniej 60 miesięcy, a zatem Wnioskodawca przy jego amortyzacji może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Odnosząc się natomiast do kwestii udowodnienia, że środek trwały był wykorzystywany u poprzedniego właściciela przez okres co najmniej 60 miesięcy zauważyć należy, że ustawodawca w przywołanym wyżej przepisie art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, posługując się zwrotem „jeżeli podatnik wykaże”, nie przewiduje szczególnego sposobu udokumentowania tego faktu. Zatem wykazaniu służyć mogą wszelkie dowody, na podstawie których Wnioskodawca udowodni, że opisany wyżej lokal przed dokonaniem darowizny na jego rzecz był wykorzystywany przez darczyńców przez wymagany okres. Wystarczającym dowodem mogą być zatem akty notarialne dotyczące ustanowienia odrębnej własności lokalu mieszkalnego i sprzedaży tego lokalu z 5 maja 2005 r. oraz umowa darowizny z 14 października 2010 r. potwierdzające, że darczyńcy byli właścicielami tego lokalu przez okres co najmniej 60 miesięcy.

Podsumowując:

• Wnioskodawca może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 8% z uwagi na fakt, że omawiany lokal przed jego nabyciem przez Wnioskodawcę był wykorzystywany przez okres co najmniej 60 miesięcy przez poprzednich właścicieli;
• wystarczającym dowodem potwierdzającym, że poprzedni właściciele wykorzystywali ww. lokal przez okres co najmniej 60 miesięcy mogą być akty notarialne dotyczące ustanowienia odrębnej własności lokalu mieszkalnego i sprzedaży tego lokalu z 5 maja 2005 r. oraz umowa darowizny z 14 października 2010 r.;
• wartość początkową ww. lokalu mieszkalnego nabytego w drodze darowizny stanowi wartość wynikająca z umowy darowizny, tj. kwota 200.000 zł.
  
  

Stanowisko Wnioskodawcy uznać należało zatem za prawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.