Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-1036/13/ZK
z 13 stycznia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 7 października 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 14 października 2013 r.), uzupełnionym 19 grudnia 2013 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie:

• sposobu ustalenia wartości początkowej wskazanego we wniosku lokalu mieszkalnego – jest nieprawidłowe,
• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej ww. środka trwałego, a także możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 14 października 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, m.in. w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej wskazanego we wniosku lokalu mieszkalnego oraz możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej ww. środka trwałego, a także możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 6 grudnia 2013 r. Znak: IBPBI/1/415-1036/13/ZK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 19 grudnia 2013 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Od połowy 2012 r. Wnioskodawczyni mieszka w mieszkaniu zakupionym na kredyt. Ze względu na to, że osiągane przez nią wówczas dochody nie pozwoliły na otrzymanie kredytu, współkredytobiorcami zostali jej rodzice, którzy posiadali większą zdolność kredytową. Raty kredytu opłacane są z rachunku bankowego należącego do rodziców, jednakże koszt całego kredytu ponosi Wnioskodawczyni. W 2013 r. Wnioskodawczyni przeznaczyła część mieszkania na prowadzoną działalność gospodarczą, która wiążę się głównie z pracą w domu.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 16 grudnia 2013 r., wskazano m.in., że:

• przedmiotem pozarolniczej działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawczynię od 3 kwietnia 2013 r. są: usługi związane z tłumaczeniem, analizą dokumentów i nauczaniem języków obcych,
• właścicielem wskazanego we wniosku lokalu mieszkalnego jest Wnioskodawczyni,
• na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawczyni wykorzystuje odrębne pomieszczenie (pokój), o pow. 19,53 m², które stanowi 38,44% całej powierzchni mieszkania, wynoszącej 50,8 m²,
• Wnioskodawczyni prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów,
• koszty ewidencjonuje metodą, o której mowa w art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• lokal mieszkalny, o którym mowa we wniosku w dniu jego zakupu nie był lokalem nowym, został nabyty na rynku wtórnym; został oddany do użytku w 2006 r.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy prawidłowym jest wprowadzenie części mieszkania (odpowiadającej powierzchni przeznaczonej na działalność gospodarczą) w wartości rynkowej do ewidencji środków trwałych i amortyzowanie go zgodnie z obowiązującą stawką dla mieszkań użytkowanych ponad 5 lat w wysokości 10%?

Czy amortyzacja ta może być kosztem uzyskania przychodów?

Czy prawidłowe jest podniesienie wartości mieszkania o zapłacone odsetki do momentu wprowadzenia mieszkania do ewidencji środków trwałych, mimo tego, że płacone są one wraz z ratą kapitałową z rachunku bankowego rodziców, skoro koszty te są rodzicom zwracane?

(pytania oznaczone we wniosku Nr 1-2)

Zdaniem Wnioskodawczyni, prawidłowym jest wprowadzenie części mieszkania (odpowiadającej powierzchni przeznaczonej na działalność gospodarczą) w wartości rynkowej do ewidencji środków trwałych i amortyzowanie go zgodnie z obowiązującą stawką dla mieszkań użytkowanych ponad 5 lat w wysokości 10%. Amortyzacja ta jest kosztem uzyskania przychodów. Koszty te są ściśle związane z prowadzeniem działalności i generują przychody, gdyż praca wykonywana jest najczęściej w mieszkaniu na wydzielonym metrażu, co znacznie zmniejsza koszty, niż gdyby Wnioskodawczyni wynajęła lokal na prowadzenie tej działalności gospodarczej; innymi słowy jest to racjonalne poniesienie kosztów w celu uzyskania przychodu.

Zdaniem Wnioskodawczyni, prawidłowym jest podniesienie wartości mieszkania o zapłacone odsetki do momentu wprowadzenia mieszkania do ewidencji środków trwałych, mimo tego, że płacone są one wraz z ratą kapitałową z rachunku bankowego rodziców, ponieważ koszty te są rodzicom zwracane i całkowity koszt kredytu ponosi Wnioskodawczyni.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• musi pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• musi nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• musi być właściwie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Podkreślić przy tym należy, iż ciężar wykazania związku przyczynowo-skutkowego kosztu z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty i prawa wieczystego gruntów środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 (art. 22 ust. 8 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

• grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
• budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.
  
  

W świetle ww. przepisów środkiem trwałym może być m.in. lokal mieszkalny, jednakże dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od wykorzystywanych w działalności gospodarczej lokali mieszkalnych uzależnione jest od decyzji podatnika.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 tej ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Przy czym, zgodnie z art. 22f ust. 4 ww. ustawy, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Sposób ustalenia wartości początkowej uzależniony jest m.in. od sposobu nabycia środka trwałego, bądź wartości niematerialnej i prawnej i uregulowany został w art. 22g ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie odpłatnego nabycia uważa się - cenę ich nabycia. W myśl art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się natomiast od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór (art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika m.in., że Wnioskodawczyni jest właścicielką lokalu mieszkalnego, w którym mieszka od połowy 2012 r. Zakup został sfinansowany kredytem bankowym. Ponieważ osiągane przez nią dochody nie pozwoliły na otrzymanie kredytu, współkredytobiorcami zostali jej rodzice, którzy posiadali większą zdolność kredytową. Raty kredytu opłacane są z rachunku bankowego należącego do rodziców, jednakże koszt całego kredytu ponosi Wnioskodawczyni. W 2013 r. Wnioskodawczyni przeznaczyła część mieszkania na potrzeby prowadzonej od 3 kwietnia 2013 r. działalności gospodarczej, której przedmiotem są usługi związane z tłumaczeniem, analizą dokumentów i nauczaniem języków obcych. Na potrzeby tej działalności, która wiąże się głównie z pracą w domu, Wnioskodawczyni wykorzystuje odrębne pomieszczenie (pokój) o pow. 19,53 m², które stanowi 38,44% całej powierzchni mieszkania, wynoszącej 50,8 m².

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, iż wskazany we wniosku lokal mieszkalny, częściowo wykorzystywany na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej może stanowić środek trwały w tej działalności. W konsekwencji lokal ten podlega ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (Wnioskodawczyni nie wskazała bowiem, że skorzystała z możliwości ustalenia wartości początkowej w sposób wskazany w art. 22g ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Jego wartość początkową należy ustalić zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 oraz ust. 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem wg ceny nabycia, powiększonej o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania tego środka trwałego do używania.

Jednakże zważywszy, że:

• kredyt został zaciągnięty na zakup lokalu mieszkalnego dla własnych celów mieszkaniowych (Wnioskodawczyni mieszka w nim od połowy 2012 r.),
• Wnioskodawczyni prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą dopiero od 3 kwietnia 2013 r.,
• kredyt został wykorzystany na zakup lokalu mieszkalnego, przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej,

stwierdzić należy, że ceny należnej zbywcy nie można powiększyć o odsetki od kredytu zaciągniętego na jego zakup zapłacone do dnia przekazania go do częściowego wykorzystania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

Odsetki od kredytu zaciągniętego na zakup tego lokalu nie mogą zatem zwiększać wartości początkowej ww. środka trwałego. Przedmiotowe wydatki nie spełniają bowiem przesłanek, o których mowa w cyt. wyżej art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przedmiotowy kredyt nie został bowiem zaciągnięty w ramach, ani na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Również jego spłata jest niezależna od tego, czy Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą.

W okresie poprzedzającym kwiecień 2013 r. lokal ten nie był również wykorzystywany na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

Brak jest tym samym związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesieniem wydatków na spłatę odsetek od tego kredytu, a uzyskiwaniem przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej.

Wskazać przy tym należy, iż na gruncie przedmiotowej sprawy środkiem trwałym jest cały wskazany we wniosku lokal mieszkalny. Natomiast kosztem uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej mogą być odpisy amortyzacyjne dokonywane wyłącznie od tej części lokalu mieszkalnego (środka trwałego), która jest wykorzystywana na potrzeby działalności (a więc w wysokości ustalonej od wartości początkowej lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, do ogólnej powierzchni użytkowej lokalu – zgodnie z art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W myśl art. 22h ust. 2 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków (lokali) przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 i 4 ww. ustawy.

Stosownie do jego treści, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

-dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

-dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata (pkt 3),

-dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (pkt 4).

Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy - są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Przy czym, w myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika m.in., że Wnioskodawczyni jest właścicielką lokalu mieszkalnego częściowo wykorzystywanego na potrzeby prowadzonej od 3 kwietnia 2013 r. pozarolniczej działalności gospodarczej. Przedmiotowy lokal mieszkalny został nabyty na rynku wtórnym - w dniu jego zakupu nie był lokalem nowym - do użytku został oddany w 2006 r.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, że jeżeli w istocie wskazany we wniosku lokal mieszkalny przed jego nabyciem był wykorzystywany przez okres co najmniej 60 miesięcy, to do jego amortyzacji możliwe jest ustalenie indywidualnej 10% rocznej stawki amortyzacyjnej w oparciu o przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 w związku z ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (okres amortyzacji 10 lat - roczna stawka amortyzacyjna 10%).

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie:

• sposobu ustalenia wartości początkowej wskazanego we wniosku lokalu mieszkalnego – jest nieprawidłowe,
• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej ww. środka trwałego, a także możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.
  
  

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 3 wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.