INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 15 czerwca 2012 r. (data wpływu 18 czerwca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania pobieranych przez Gminę opłat za zajęcie pasa drogowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 czerwca 2012 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania pobieranych przez Gminę opłat za zajęcie pasa drogowego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Zgodnie z art. 40 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 ze zm.), prowadzenie robót publicznych w pasie drogowym wymaga zezwolenia właściwego zarządcy drogi na zajęcie pasa drogowego. Dla dróg gminnych zarządcą jest Prezydent Miasta. Zezwolenie na zajęcie pasa drogowego wydawane jest na wniosek zainteresowanej strony na cele nie związane z budową, utrzymaniem, ochroną dróg. Zezwolenie na zajęcie pasa drogowego wydaje Prezydent Miasta w drodze decyzji administracyjnej z określeniem wysokości opłat za zajęcie pasa drogowego. Opłaty te nie są związane z umowami cywilnoprawnymi. Zgodnie z art. 40 ust. 11 ww. ustawy opłatę za zajęcie pasa drogowego nalicza i pobiera właściwy zarządca drogi (Prezydent Miasta) przy udzielaniu zezwolenia na zajęcia pasa drogowego. Opłaty te stanowią dochód Gminy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy opłaty za zajęcie pasa drogowego pobierane przez Gminę w związku z wydaniem przez Prezydenta Miasta na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, jako zarządcę dróg, zezwolenia w formie decyzji administracyjnej podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, wydawane zezwolenia na zajęcie pasa drogowego na cele nie związane z budową, remontem, utrzymaniem i ochroną dróg w drodze decyzji administracyjnej oraz pobierane w związku z tym opłaty za zajęcie pasa drogowego nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT. Ustawowy status zarządcy drogi wiąże się z wykonywaniem zadań publicznych. W związku z powyższym Prezydent Miasta jako organ uprawniony do reprezentowania gminy na zewnątrz w zakresie zarządu drogami gminnymi realizuje zadania publiczne nałożone odrębnymi przepisami prawa. Publicznoprawny charakter mają więc czynności dokonane przez zarządcę drogi w tej materii, tym bardziej, że nie są wykonywane na podstawie umów cywilnoprawnych, a Prezydent działa jako strona stosunku administracyjno-prawnego o władczych uprawnieniach. Wnioskodawca uważa, iż na podstawie art. 15 ust 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 o podatku od towarów i usług, Gminy nie można uznać za podatnika podatku VAT w zakresie wykonywanych zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami jako zarządcy drogi. Zatem opłaty za zajęcie pasa drogowego pobierane w ramach realizacji powyższych zadań przez zarządcę drogi znajdują się poza zakresem podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054.), opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…) (art. 8 ust. 1).

Zgodnie z art 15 ust. 1 cyt. ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2).

Zgodnie jednak z art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z powyższych przepisów wynika, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlega wszelka działalność gospodarcza wykonywana przez podatników podatku VAT. Wskazać w tym miejscu jednak należy, że działalność gospodarcza, w tym odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, podlega opodatkowaniu wtedy, gdy jest wykonywana przez podmiot o statusie podatnika działającego w takim charakterze w odniesieniu do tych czynności. Zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wyznacza czynnik przedmiotowy – opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług oraz czynnik podmiotowy – czynności muszą być wykonywane przez podatnika działającego w takim charakterze. Nie są podatnikami organy władzy publicznej oraz urzędy obsługujące te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Kwestie dotyczące dróg publicznych reguluje ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t. j. Dz. u. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 ze zm.).

Stosownie do przepisu art. 19 ust. 1 tej ustawy, zarządcą drogi jest organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg.

W myśl zapisu ust. 2 wskazanego artykułu, zarządcami dla poszczególnych kategorii dróg są:

1. krajowych – Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad,
2. wojewódzkich – zarząd województwa,
3. powiatowych – zarząd powiatu,
4. gminnych – wójt (burmistrz, prezydent miasta).

Na podstawie art. 40 ust. 1 ustawy o drogach publicznych, zajęcie pasa drogowego na cele niezwiązane z budową, przebudową, remontem, utrzymaniem i ochroną dróg wymaga zezwolenia zarządcy drogi, w drodze decyzji administracyjnej.

W myśl art. 40 ust. 2 wymienionej ustawy, zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, dotyczy:

1. prowadzenia robót w pasie drogowym;
2. umieszczania w pasie drogowym urządzeń infrastruktury technicznej niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego;
3. umieszczania w pasie drogowym obiektów budowlanych niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego oraz reklam;
4. zajęcia pasa drogowego na prawach wyłączności w celach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Za zajęcie pasa drogowego pobiera się opłatę (ust. 3). Ponadto art. 40 ust. 11 cyt. ustawy stanowi, iż opłatę, o której mowa w ust. 3, ustala, w drodze decyzji administracyjnej, właściwy zarządca drogi przy udzielaniu zezwolenia na zajęcie pasa drogowego.

Ze złożonego wniosku wynika, że Prezydent Miasta na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy o drogach publicznych, jako zarządca dróg gminnych, zgodnie z art. 40 tej ustawy wydaje zezwolenia na zajęcie pasa drogowego na cele nie związane z budową, remontem, utrzymaniem i ochroną dróg, w drodze decyzji administracyjnej. Wnioskodawca wyjaśnił również, że pobierane w związku z tym opłaty za zajęcie pasa drogowego nie są związane z umowami cywilnoprawnymi.

Na podstawie przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, że ustawowy status zarządcy drogi publicznej określonej kategorii, nadany Prezydentowi Miasta, wiąże się z wykonywaniem zadań publicznych.

Publicznoprawny charakter mają więc również wszelkie czynności dokonywane przez zarządcę drogi w tej materii, w tym również udzielenie zezwolenia na zajęcie pasa drogowego. Jednocześnie czynności te nie są wykonywane na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych, a Prezydent Miasta działa jako strona stosunku administracyjno-prawnego o władczych uprawnieniach w stosunku do podmiotu, któremu udziela zezwolenia na zajęcie pasa drogowego ustalając jednocześnie opłatę za zajęcie pasa drogowego.

Podsumowując, czynność udzielania w drodze decyzji administracyjnych pozwoleń na zajęcie pasa drogowego na cele inne niż związane z budową, remontem, utrzymaniem i ochroną dróg, za które pobierane są opłaty wpisuje się w dyspozycję art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, co oznacza, iż udzielanie pozwoleń za zajęcie pasa drogowego nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.