Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB4/423-77/10/13-S-2/DS
z 12 listopada 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 9 czerwca 2011 r. sygn. akt I SA/Po 2374/11 – stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z 2 lipca 2010 r. (data wpływu 8 lipca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów czynszu inicjalnego oraz czynszu zerowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 lipca 2010 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismami z 14 września 2010 r. oraz 06 października 2010 r., a także z 5 września 2013 r. – o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów czynszu inicjalnego oraz czynszu zerowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka w latach 2007–2009 podpisała umowy leasingu operacyjnego. Zapisy umowy przewidywały zapłatę czynszu inicjalnego (w chwili zawarcia umowy) oraz czynszu zerowego (w momencie podpisania protokołu zdawczo-odbiorczego). Opłaty te, Wnioskodawca ujmował w ciężar kosztów uzyskania przychodów jednorazowo w dniu ich poniesienia.

Poza tym, Spółka zaznaczyła, że:

1. przedmiotowe umowy leasingu podpisane przez Wnioskodawcę spełniają warunki wskazane w art. 17b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych;
2. Spółka nie korzysta ze zwolnień wymienionych w art. 17b ust. 2 tej ustawy.
   
   

W uzupełnieniu wniosku z 14 września 2010 r. Spółka poinformowała, że w latach 2007–2009 podpisała Ona kilka umów leasingu operacyjnego, z jednych z nich wynika, że zapłata czynszu inicjalnego oraz czynszu zerowego warunkuje rozpoczęcie umowy leasingu. Natomiast z części pozostałych nie wynika taki warunek.

Organ w powyższym piśmie dopatrzył się nieścisłości, wobec czego, pismem z 6 października 2010 r. Spółka doprecyzowała opis stanu faktycznego przez wskazanie, że w tych umowach nie ma warunku, że wydanie przedmiotu leasingu jest uzależnione od zapłaty czynszu inicjalnego lub czynszu zerowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy czynsz inicjalny i czynsz zerowy powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo z chwilą ich poniesienia, czy też opłaty te trzeba rozliczać przez cały okres trwania umowy leasingu?

Zdaniem Wnioskodawcy, wstępne czynsze leasingowe (czynsz inicjalny, czynsz zerowy) należy rozliczyć analogicznie, jak poszczególne raty miesięczne za korzystanie z przedmiotu leasingu, które stają się kosztem podatkowym w momencie poniesienia.

Uiszczenie opłat wstępnych warunkuje samo rozpoczęcie realizacji umowy leasingu. Tym samym, opłaty te stanowią jednorazowy koszt w chwili ich poniesienia / zaksięgowania faktur VAT, co znajduje potwierdzenie w brzmieniu art. 15 ust. 4d i 4e ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.).

Opłata jest kosztem jednorazowym związanym z zawarciem umowy leasingu, a w konsekwencji i wydaniem jej przedmiotu. Nie ma natomiast żadnego związku z przewidywanym okresem trwania umowy. Podobne stanowisko zajmuje orzecznictwo np. wyrok WSA z 3 października 2008 r. III SA/Wa 1080/2008, gdzie Sąd stwierdził: „Opłata wstępna związana z zawartą umową leasingu operacyjnego może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, które zgodnie art. 15 ust. 4d ustawy o CIT są potrącane w momencie ich poniesienia jako koszty pośrednie. Nie można natomiast uznać opłaty wstępnej za tożsamą z pierwszą ratą leasingową”.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działający z upoważnienia Ministra Finansów, wydał 7 października 2010 r. interpretację indywidualną nr ILPB4/423-77/10-5/DS, w której stanowisko Spółki uznał za:

• nieprawidłowe w sytuacji, gdy zapłata czynszu inicjalnego oraz czynszu zerowego warunkuje rozpoczęcie umowy leasingu,
• prawidłowe w sytuacji, gdy zapłata czynszu inicjalnego oraz czynszu zerowego nie warunkuje rozpoczęcia umowy leasingu i wydania przedmiotu leasingu.
  
  

W interpretacji indywidualnej Organ stwierdził co następuje:

O ile poszczególne przedmioty leasingu wykorzystywane są przez Wnioskodawcę na potrzeby działalności gospodarczej i umowy leasingu spełniają warunki wskazane w art. 17b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a czynsz inicjalny, czynsz zerowy warunkuje rozpoczęcie umowy leasingu, to zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przedmiotowe opłaty podlegają rozliczeniu jako pośredni koszt uzyskania przychodu proporcjonalnie do długości okresu trwania umowy.

Jedynie w sytuacji, gdy czynsz zerowy, czynsz inicjalny ustalony przez strony w umowie leasingu – jak wskazał Wnioskodawca – nie mają charakteru wstępnego, nie warunkują rozpoczęcia umowy leasingu oraz wydania przedmiotu leasingu, Spółka ma prawo zaliczyć w pełnej wysokości poniesioną opłatę do kosztów uzyskania przychodów w dacie poniesienia, tj. ujęcia w księgach rachunkowych, zgodnie z art. 15 ust. 4e ww. ustawy.

Pismem z 21 października 2010 r. (data wpływu 26 października 2010 r.) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością reprezentowana przez pełnomocnika, wezwała Organ podatkowy do usunięcia naruszenia prawa w ww. interpretacji indywidualnej. Jednakże w wyniku ponownej analizy sprawy, Organ stwierdził brak podstaw do zmiany tej interpretacji (odpowiedź z 22 listopada 2010 r. nr ILPB4/423W-12/10-2/HS).

W związku z powyższą odpowiedzią, Strona wystosowała 23 grudnia 2010 r. (data nadania) skargę skierowaną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu za pośrednictwem Organu. Odpowiedź na skargę została udzielona pismem z 13 stycznia 2011 r. nr ILPB4/4240-11/10-2/HS.

Sąd po rozpoznaniu sprawy, wydał 9 czerwca 2011 r. wyrok sygn. akt I SA/Po 55/11, uchylający zaskarżoną interpretację indywidualną.

W wyroku tym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uznał skargę za zasadną i uchylił zaskarżoną interpretację.

W uzasadnieniu wyroku Sąd stwierdził, że kwestie opodatkowania umów leasingu regulują ramowo przepisy rozdziału 4a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 ze zm.). Przepisy te jednakże nie zawierają regulacji prawnych w zakresie rozliczania kosztów uzyskania przychodów w czasie i dlatego konieczne jest w tym zakresie sięganie do ogólnych reguł dotyczących tego zagadnienia wynikających z art. 15 powyższej ustawy podatkowej.

Skład sądzący podkreślił, że należy mieć również na uwadze, że z 1 stycznia 2007 r. ustawodawca podatkowy wprowadził w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych wyraźny podział kosztów uzyskania przychodów na koszty bezpośrednie i pośrednie, różnicując od takiego lub innego zakwalifikowania kosztów możliwość ich rozliczenia w czasie. I tak, stosownie do brzmienia art. 15 ust. 4d ustawy podatkowej: koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami są potrącane, co do zasady, w dacie ich poniesienia. Jeżeli jednakże koszty pośrednie dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy i nie jest możliwe określenie, jaka jego część dotyczy danego roku podatkowego, to w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Datą poniesienia kosztu uzyskania przychodu – stosownie do treści art. 15 ust. 4e powyższej ustawy – jest data ujęcia kosztu w księgach rachunkowych, z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Rozważając więc kwestię możliwości jednorazowego zaliczenia w koszty uzyskania przychodu czynszu inicjalnego oraz czynszu zerowego umowy leasingu operacyjnego zawartej na okres dłuższy niż rok, należy w każdym przypadku mieć na uwadze to, czy czynsz taki dotyczy całego okresu na jaki została zawarta umowa. Charakter opłaty wstępnej może wynikać bowiem z jej funkcji jaką pełni w trakcie negocjowania i zawierania umowy leasingu. W sytuacji, gdy czynsz inicjalny czy czynsz zerowy mają charakter płatności samoistnej, bezzwrotnej, niezależnej od pozostałych rat leasingowych uiszczanych w trakcie trwania umowy, zaś jej poniesienie jest warunkiem koniecznym do realizacji umowy leasingu – to winna zostać zaliczona do kosztów jednorazowo, w dacie poniesienia kosztu bez konieczności rozliczania jej w czasie. Świadczenie takie jest kosztem jednorazowym, związanym z zawarciem umowy leasingu oraz wydaniem jej przedmiotu, również w sensie czasowym i nie można uznać, że dotyczy ono całego okresu, na jaki została zawarta umowa. Natomiast w sytuacji, gdy z charakteru czynszu inicjalnego, czy czynszu zerowego, bądź treści umowy wynika, że dotyczą one całej umowy leasingu i pobierane są one na poczet usługi wykonywanej przez cały okres jej trwania (np. zawierają prowizję, wynagrodzenie dla finansującego, czy kaucję), wówczas nie mogą one być uznane za koszt jednorazowy w momencie ich poniesienia. Takie świadczenia winny być rozliczane proporcjonalnie do czasu trwania umowy leasingu, stosownie do zdania drugiego art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Sąd uznał, że w sprawie zachodzi zatem konieczność dokonania ponownej oceny stanowiska strony na tle trzykrotnie przez nią modyfikowanego stanu faktycznego pytania o indywidualną interpretację z uwzględnieniem oceny prawnej wyrażonej w niniejszym wyroku.

Pismem z 1 sierpnia 2011 r. nr ILRP-007-216/11-2/EŚ Minister Finansów – przez organ upoważniony: Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu – Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie – złożył od ww. wyroku, za pośrednictwem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Natomiast pismem z 15 lipca 2013 r. nr ILRP-007-153/13-1/EŚ Organ wystąpił do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z oświadczeniem o cofnięciu skargi kasacyjnej Organu od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 9 czerwca 2011 r. sygn. akt I/SA Po 55/11.

W związku z powyższym pismem – Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z 7 sierpnia 2013 r. sygn. akt II FSK 2374/11 umorzył postępowanie kasacyjne w sprawie skargi kasacyjnej Organu od ww. orzeczenia WSA w Poznaniu.

W takim stanie sprawy – 23 sierpnia 2013 r. do Organu wpłynęło prawomocne – od 7 sierpnia 2013 r. – orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 9 czerwca 2011 r. sygn. akt I/SA Po 55/11.

Wobec zaistniałej sytuacji, Organ wystosował do pełnomocnika Spółki wezwanie z 30 sierpnia 2013 r. nr ILPB4/423-77/10/13-S/DS do uzupełnienia wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przez doprecyzowanie przedstawionego stanu faktycznego.

Pismem uzupełniającym z 5 września 2013 r. pełnomocnik doprecyzował stan faktyczny wyjaśniając, że:

• zawarte przez podatnika umowy leasingu nie zawierają postanowień mówiących o tym, czy opłata wstępna i czynsz inicjalny dotyczą całego okresu obowiązywania umowy; zdaniem podatnika, z charakteru tych opłat oraz faktu, że są płacone jednorazowo, na początku zawieranej umowy, a w niektórych przypadkach od ich zapłaty zależy wydanie przedmiotu leasingu, wynika, że nie dotyczą one całego okresu umowy, ale są wydatkami o jednorazowym charakterze,
• zawarte przed podatnika umowy leasingu nie zawierają postanowień mówiących o tym, czy wymienione opłaty zawierają prowizję, bądź wynagrodzenie dla finansującego lub kaucję, tj. czy są pobierane na poczet usługi wykonywanej przez cały okres trwania umowy; zdaniem podatnika opłata wstępna i czynsz inicjalny to opłaty o charakterze odmiennym od kaucji bądź prowizji dla finansującego, w konsekwencji jeśli dany wydatek został określony jako „opłata wstępna” bądź „czynsz inicjalny” to jest on właśnie taką opłatą lub czynszem, a nie kaucją (opłata nic podlega zwrotowi), czy też prowizją, bądź wynagrodzeniem dla finansującego.
  
  

Uwzględniając powyższe wyjaśnienia oraz uzasadnienie wyroku WSA w Poznaniu, Organ stwierdza co następuje.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zasady opodatkowania stron umowy leasingu podatkiem dochodowym od osób prawnych reguluje rozdział 4a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.).

Zgodnie z art. 17a pkt 1 tej ustawy: ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty.

Natomiast stosownie do art. 17b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzemieniu obowiązującym do 30 czerwca 2011 r.: opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2, jeżeli umowa ta spełnia następujące warunki:

1. została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 10 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości, oraz
2. suma ustalonych w niej opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.
   
   

Jeżeli jednak – zgodnie z art. 17b ust. 2 ww. ustawy – finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

1. art. 6,
2. przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,
3. art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz.U. z 1997 r. Nr 26, poz. 143, z 1998 r. Nr 160, poz. 1063 oraz z 1999 r. Nr 49, poz. 484 i Nr 101, poz. 1178)

– do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 17f–17h.

Aby dana umowa mogła zostać uznana za tzw. podatkową umowę leasingu muszą zostać spełnione łącznie następujące przesłanki:

1. przedmiotem umowy mogą być wyłącznie rzeczy i prawa stanowiące środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji, a także grunty,
2. jedna ze stron umowy oddaje drugiej przedmiot umowy do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków, za co druga ze stron obowiązana jest zapłacić.
   
   

Zauważyć należy jednak, że cytowany powyżej przepis art. 17b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzuje, w którym momencie korzystający winien zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wynikające z umowy leasingu opłaty.

Rozstrzygając kwestię momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wskazanych w przedstawionym stanie faktycznym opłat, należy brać pod uwagę ogólne zasady potrącania kosztów, które zostały uregulowane w art. 15 ww. ustawy.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Zatem, zasadniczo wszystkie poniesione wydatki, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, po wyłączeniu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowić mogą koszty uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Omawiana regulacja nie określa jednak terminu, kiedy – dla ustalenia dochodu podlegającego opodatkowaniu – można potrącić koszty.

Kwestia związana z momentem potrącalności kosztów uzyskania przychodów została uregulowana w przepisach art. 15 ust. 4–4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Natomiast art. 15 ust. 4d ww. ustawy stanowi, że: koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Stosownie do treści art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f–4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Spółka w latach 2007–2009 podpisała kilka umów leasingu operacyjnego. Zapisy umowy przewidywały zapłatę czynszu inicjalnego (w chwili zawarcia umowy) oraz czynszu zerowego (w momencie podpisania protokołu zdawczo-odbiorczego). Z części zawartych umów wynika, że zapłata czynszu inicjalnego oraz czynszu zerowego warunkuje rozpoczęcie umowy leasingu, natomiast z pozostałych nie wynika taki warunek. Poza tym, w tych umowach nie ma warunku, że wydanie przedmiotu leasingu jest uzależnione od zapłaty czynszu inicjalnego lub czynszu zerowego. Wskazane umowy leasingu spełniały warunki określone w art. 17b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ponadto, zawarte przez Spółkę umowy leasingu nie zawierają postanowień mówiących o tym, czy opłata wstępna i czynsz inicjalny dotyczą całego okresu obowiązywania umowy, jednakże wg Spółki – z charakteru tych opłat oraz faktu, że są płacone jednorazowo na początku zawieranej umowy, a w niektórych przypadkach od ich zapłaty zależy wydanie przedmiotu leasingu, wynika, że nie dotyczą one całego okresu umowy, ale są wydatkami o jednorazowym charakterze. Jednocześnie, zawarte przed Spółkę umowy leasingu nie zawierają postanowień mówiących o tym, czy wymienione opłaty zawierają prowizję, bądź wynagrodzenie dla finansującego lub kaucję, tj. czy są pobierane na poczet usługi wykonywanej przez cały okres trwania umowy, jednak zdaniem Spółki, opłata wstępna i czynsz inicjalny to opłaty o charakterze odmiennym od kaucji bądź prowizji dla finansującego, w konsekwencji, jeśli dany wydatek został określony jako „opłata wstępna” bądź „czynsz inicjalny”, to jest on właśnie taką opłatą lub czynszem, a nie kaucją (opłata nie podlega zwrotowi), czy też prowizją, bądź wynagrodzeniem dla finansującego.

Wobec powyższego opisu należy stwierdzić, że związek poniesionego wydatku w postaci czynszu inicjalnego i czynszu zerowego w związku z zawartymi umowami leasingu operacyjnego z uzyskiwanymi przez Spółkę przychodami nie ma charakteru bezpośredniego. Tym samym, omawiane opłaty stanowią pośrednie koszty podatkowe potrącalne w dacie ich poniesienia.

Należy również wskazać, że czynsz inicjalny i czynsz zerowy, ma charakter opłaty samoistnej, bezzwrotnej, nieprzypisanej do poszczególnych rat leasingowych, natomiast ich poniesienie jest warunkiem koniecznym do realizacji umowy leasingu. Opłaty te są wydatkami jednorazowymi związanymi z zawarciem umowy leasingu, a w konsekwencji wydaniem samego przedmiotu leasingu. W przypadku, gdy w umowie leasingu nie znajduje się zapis, zgodnie z którym przedmiotowe wydatki są opłatą na poczet usługi wykonywanej przez okres jej trwania, to należy je uznać za koszt jednorazowy, w momencie poniesienia.

Reasumując, czynsz inicjalny i czynsz zerowy powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo z chwilą ich poniesienia.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.