INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów, po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie Izba Finansowa z dnia 10 stycznia 2013r. sygn. akt I FSK 294/12 oraz wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 16 listopada 2011r. sygn. akt I SA/Kr 1643/11 (data wpływu prawomocnego orzeczenia wraz z aktami sprawy 6 maja 2013r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 marca 2011r. (data wpływu 4 marca 2011r.), uzupełnionym pismem z dnia 1 sierpnia 2013r. (data wpływu 2 sierpnia 2013r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w związku z realizacją cyklu telewizyjnego:

• w zakresie zastosowania stawki 8% w części związanej z realizacją 25 odcinków (programów telewizyjnych) przeznaczonych do emisji w telewizji – jest nieprawidłowe,
• w zakresie zastosowania stawki 23% w części związanej z realizacją 12 filmów promocyjnych dla gmin – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 4 marca 2011r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w związku z realizacją cyklu telewizyjnego:

• w zakresie zastosowania stawki 8% w części związanej z realizacją 25 odcinków (programów telewizyjnych) przeznaczonych do emisji w telewizji,
• w zakresie zastosowania stawki 23% w części związanej z realizacją 12 filmów promocyjnych dla gmin.
  
  

W dniu 6 czerwca 2011r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający z upoważnienia Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: IBPP1/443-427/11/AL uznając, że stanowisko Wnioskodawcy:

• w zakresie zastosowania stawki 8% w części związanej z realizacją 25 odcinków (programów telewizyjnych) przeznaczonych do emisji w telewizji – jest nieprawidłowe,
• w zakresie zastosowania stawki 23% w części związanej z realizacją 12 filmów promocyjnych dla gmin – jest prawidłowe.
  
  

Wnioskodawca na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 6 czerwca 2013r. znak: IBPP1/443-427/11/AL złożył skargę z dnia 13 sierpnia 2011r., w której zażądał usunięcia naruszenia prawa w interpretacji poprzez jej zmianę zgodnie z wnioskiem Strony lub jej uchylenie, w zakresie w jakim Dyrektor uznał, że usługi świadczone przez Stronę nie mogą korzystać ze stawki 8% VAT.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 16 listopada 2011r. sygn. akt I SA/Kr 1643/11 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 6 czerwca 2011r. znak: IBPP1/443-427/11/AL.

Od powyższego wyroku, Minister Finansów wniósł skargę kasacyjną z dnia 2 stycznia 2012r.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie, Izba Finansowa, Wydział I, wyrokiem z dnia 10 stycznia 2013r. sygn. akt I FSK 294/12 oddalił skargę kasacyjną.

Orzeczenie to było ostateczne i nie podlegało zaskarżeniu.

W związku z powyższym wyrokiem NSA, wyrok WSA w Krakowie z dnia 16 listopada 2011r. sygn. akt I SA/Kr 1643/11 stał się prawomocny z dniem 10 stycznia 2013r., a pismem z dnia 26 kwietnia 2013r. sygn. akt I SA/Kr 1643/11 WSA w Krakowie dokonał zwrotu akt administracyjnych (data wpływu akt administracyjnych do tut. organu – 6 maja 2013r.).

W wyroku z dnia 16 listopada 2011r. sygn. akt I SA/Kr 1643/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie stwierdził: „Z uzasadnienia interpretacji nie wynika dlaczego organ wskazany cykl telewizyjny zakwalifikował jako audycję i odmówił mu przymiotu programu i jakie cechy cyklu o tym zadecydowały. Innymi słowy, nie odniósł zaprezentowanych przepisów prawa do stanu faktycznego wskazanego przez podatnika we wniosku. Ma to istotne znaczenie, zwłaszcza w świetle faktu, że podatnik konsekwentnie określa produkowany przez siebie cykl mianem programu telewizyjnego, zaś lakoniczny wniosek nie pozwala w opinii Sądu na analizę i ocenę cyklu w sposób jaki dokonał tego organ i na jednoznaczne stwierdzenie, że wbrew twierdzeniom podatnika nie wyprodukował on programu telewizyjnego. O ile przedstawiony przez wnioskodawcę zaistniały stan faktyczny nie ma charakteru "wyczerpującego", tj. nie zawiera faktów czy okoliczności wystarczających do wydania wnioskowanej interpretacji, a tym samym nie spełnia kryteriów z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, organ interpretujący wzywa zainteresowanego do uzupełnienia tego braku stosując odpowiednio przepis art. 169 § 1 w zw. z art. 14h tej ustawy. Być może na gruncie niniejszej sprawy Dyrektor Izby Skarbowej oparł się o zapisy dołączonej do wniosku umowy z dnia 3 kwietnia 2010 r., jednakże ze względów wskazanych wyżej, nie mogła ona być przedmiotem analizy organu.

Działania organu doprowadziły zatem w istocie do zakwestionowania stanu faktycznego w sprawie, co było niedopuszczalne w świetle wyżej przytoczonych przepisów regulujących instytucję interpretacji podatkowych. Wnioskodawca bowiem określił we wniosku wykonywane przez siebie usługi jako produkcję programów telewizyjnych i co do zasady wyraził poprawne stanowisko o tym, że do programów telewizyjnych ma zastosowanie obniżona stawka podatku VAT. Jeśli zatem z różnych względów organ powziął wątpliwość co do kwalifikacji wykonywanej przez podatnika usługi, należało przede wszystkim wezwać go o sprecyzowanie na czym dokładnie ona polega, aby móc dokonać jej prawidłowej oceny.”

W związku z powyższym, pismem z dnia 12 lipca 2013r. nr IBPP1/443-386/13/AS, tut. organ wezwał Wnioskodawcę od uzupełnienia stanu faktycznego.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 1 sierpnia 2013r. (data wpływu 2 sierpnia 2013r.).

Wskutek powyższego, wniosek Spółki z dnia 1 marca 2011r. (data wpływu 4 marca 2011r.), uzupełniony pismem z dnia 1 sierpnia 2013r. (data wpływu 2 sierpnia 2013r.), wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, zgodnie z umową zawartą w dniu 8 kwietnia 2010r. z A., zobowiązał się do produkcji cyklu telewizyjnego, który jest emitowany od stycznia 2011 roku w T. Cykl telewizyjny obejmuje: realizację 25 odcinków przeznaczonych do emisji w telewizji oraz wyprodukowanie 12 filmów promocyjnych dla gmin.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 1 sierpnia 2013r. Wnioskodawca wskazał:

1. Produkowany przez Wnioskodawcę cykl telewizyjny nie jest programem w rozumieniu art. 4 pkt 4 ustawy z dnia 29 grudnia 1992r. o radiofonii i telewizji (tekst jednolity w Dz.U. z 2004r., Nr 253, poz. 2531, "ustawa o radiofonii i telewizji") tj. uporządkowanym zestaw audycji radiowych lub telewizyjnych, reklam i innych przekazów regularnie rozpowszechniany pochodzący od jednego nadawcy (art. 4 pkt 4).
2. To samo dotyczy 12 filmów promocyjnych dla gmin.
3. Wnioskodawca świadczy usługę produkcji programów telewizyjnych nie występując w roli nadawcy tych programów.
   
   

Jak jednak Wnioskodawca konsekwentnie podkreślał w całym postępowaniu interpretacyjnym fakt, że produkowane przez niego programy telewizyjne nie wypełniają definicji z art. 4 pkt 4 ustawy o radiofonii i telewizji, ani to, że Wnioskodawca nie jest nadawcą - nie zmienia faktu, że usługi świadczone przez Wnioskodawcę mogą korzystać ze stawki 8% VAT jako "usługi związane z filmami, nagraniami wideo i programami telewizyjnymi - wyłącznie w zakresie produkcji programów telewizyjnych", o których mowa w pozycji 164 załącznika nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004r. Nr 54, poz. 535 ze zm. - dalej "ustawa o VAT").

Szczegółową argumentację w tym zakresie Wnioskodawca przedstawił w dotychczasowym postępowaniu interpretacyjnym. Wnioskodawca podkreśla, że stanowisko, zgodnie z którym, aby świadczyć "usługi związane z filmami, nagraniami wideo i programami telewizyjnymi - wyłącznie w zakresie produkcji programów telewizyjnych", o których mowa w pozycji 164 załącznika nr 3 do ustawy o VAT nie trzeba być nadawcą, a sam efekt usługi nie musi wypełniać definicji z art. 4 pkt 4 ustawy o radiofonii i telewizji, zostało w okresie od wydania wyroku WSA w Krakowie w sprawie Wnioskodawcy przesadzone w linii orzeczniczej sądów administracyjnych.

W dniu 14 marca 2013r. WSA w Warszawie wyroku o sygn. III SA/Wa 2494/12 stwierdził, że:

Niezasadne jest sięganie do ustawy o radiofonii i telewizji w celu zdefiniowania pojęcia "program telewizyjny", ponieważ zabieg ten doprowadził do wypaczenia sensu normy prawnej przewidującej obniżoną stawkę podatku od towarów i usług. Analizując tę kwestię, przede wszystkim zwrócić należy uwagę, że w załączniku nr 3 do ustawy o VAT pod poz. 164 (symbol PKWiU ex 59.11.1) mowa jest o usługach związanych z filmami, nagraniami wideo i programami telewizyjnymi - wyłącznie w zakresie produkcji programów telewizyjnych. Po pierwsze zapis ten stanowi o "usługach związanych z programami telewizyjnymi", po drugie o "produkcji programów telewizyjnych" z zaznaczeniem, że wyłącznie usługi związane z produkcją programów telewizyjnych są objęte 8% stawką podatku. Zatem koniecznym warunkiem zastosowania obniżonej stawki jest produkcja programu telewizyjnego.

Tymczasem zgodnie z definicją "programu" zawartą w art. 4 pkt 6 ustawy o radiofonii i telewizji, której prymat dał Minister Finansów, programem jest uporządkowany zestaw audycji, przekazów handlowych lub innych przekazów, rozpowszechniany w całości, w sposób umożliwiający jednoczesny odbiór przez odbiorców w ustalonym przez nadawcę układzie. Zatem dla potrzeb ustawy o radiofonii i telewizji ustawodawca nakazał rozumieć wyraz "program" jako zestaw audycji radiowych lub telewizyjnych nadawanych przez daną rozgłośnię w określonym czasie, w określonej kolejności. Użyty bowiem w przytoczonym przepisie wyraz "audycja" według treści art. 6 pkt 2 ustawy o radiofonii i telewizji znaczy: ciąg ruchomych obrazów z dźwiękiem lub bez niego (audycja audiowizualna) albo ciąg dźwięków (audycja radiowa), stanowiący, ze względu na treść, formę, przeznaczenie lub autorstwo, odrębną całość w stworzonym przez dostawcę usługi medialnej programie lub katalogu audycji publicznie udostępnianych w ramach audiowizualnej usługi medialnej na żądanie, zwanym dalej "katalogiem". Zważywszy na znaczenie nadane w ustawie o radiofonii i telewizji wyrazom "program" i "audycja", w żadnym razie nie można, w sposób racjonalny i logiczny stwierdzić, że dokonanie zestawienia audycji telewizyjnych (czyli w rozumieniu ww. ustawy - program) może być utożsamione z produkcją programu telewizyjnego, o czym mowa w załączniku nr 3 do ustawy o VAT pod poz. 164. Zauważyć też trzeba, że ustawa o radiofonii i telewizji nie zwiera definicji pojęcia "program telewizyjny", zaś termin program definiuje dla potrzeb specyfiki materii regulowanej w tej ustawie. Z powyżej wskazanych względów znaczenie wyrazu "program" należy zaczerpnąć ze Słownika Języka Polskiego, a ponieważ termin ten ma wiele znaczeń, należy uwzględnić to z nich, które najbardziej zbliża do odkodowania treści zapisu zwartego w załączniku nr 3 do ustawy o VAT pod poz. 164. Otóż według Słownika Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN SA - …) wyraz program znaczy m.in.: broszura zawierająca informacje o danym przedstawieniu, koncercie itp., audycja radiowa albo telewizyjna; też: spis takich audycji nadawanych w danym dniu lub tygodniu, zestaw audycji radiowych lub telewizyjnych nadawanych przez daną rozgłośnię na stałej częstotliwości. Podobnie podaje Wikisłownik (…), według którego program jest to min.: plan działań, odrębna audycja nadawana przez telewizję, zestawienie programów na pewien okres, zwykle w czasopiśmie, broszurka z informacjami o sztuce teatralnej lub operowej, rozprowadzana pośród widzów. Dodać też można, że jednym z synonimów wyrazu program, podanych przez Wikisłownik jest wyraz audycja. W świetle powyższego twierdzenie organu interpretacyjnego, iż programem telewizyjnym jest tylko i wyłącznie uporządkowany zestaw audycji telewizyjnych nie może się ostać.

Analogiczne stanowisko przedstawił WSA w Warszawie w wyroku z 14 września 2012r. (sygn. III SA/Wa 3121/11) - wydanym w sprawie TVP SA.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zgodnie ze stanem prawnym na dzień 1 stycznia 2011r. stawka VAT na cykl telewizyjny wynosi 8%, a na część promocyjną 23%...

Zdaniem Wnioskodawcy, produkcja programów telewizyjnych sklasyfikowana w grupowaniu 59.11.1 powinna być objęta stawką 8% wg załącznika Nr 3, poz. 164 (dotyczy to części umowy związanej z realizacją cyklu telewizyjnego). Natomiast część umowy dotycząca promocji gmin powinna być opodatkowana stawką podstawową 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozpatrzenie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie oraz NSA.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004r. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu tym podatkiem, podlegają (w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013r.):

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 8 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Na mocy art. 5a ustawy, obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011r., towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług dla dostawy towarów i świadczenia usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

I tak w myśl art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

W obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011r. art. 146a ustawy postanowiono, iż w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%;
3. stawka zryczałtowanego zwrotu podatku, o której mowa w art. 115 ust. 2, wynosi 7%;
4. stawka ryczałtu, o której mowa w art. 114 ust. 1, wynosi 4%.
   
   

Zgodnie z dodanym do ustawy o VAT od 1 stycznia 2011r. art. 43 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku usługi związane z realizacją zadań radiofonii i telewizji świadczone przez jednostki publicznej radiofonii i telewizji, z wyłączeniem:

1. usług związanych z filmami i nagraniami na wszelkich nośnikach,
2. usług w zakresie produkcji filmów reklamowych i promocyjnych,
3. usług reklamowych i promocyjnych,
4. działalności agencji informacyjnych.
   
   

W załączniku nr 3 do ustawy - w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2011 r. - w pozycji 164 wymieniono Usługi związane z filmami, nagraniami wideo i programami telewizyjnymi - wyłącznie w zakresie produkcji programów telewizyjnych PKWiU ex 59.11.1, z zastrzeżeniem, że pozycja ta nie dotyczy usług reklamowych i promocyjnych.

Zgodnie z art. 2 pkt 30 ustawy, przez PKWiU ex - rozumie się zakres wyrobów lub usług węższy niż określony w danym grupowaniu Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług.

Umieszczenie ww. oznaczenia przy konkretnym symbolu statystycznym ma na celu zawężenie stosowania stawki preferencyjnej tylko do towarów/usług należących do wymienionego grupowania statystycznego, spełniających określone warunki sprecyzowane przez ustawodawcę w rubryce „nazwa towaru lub usługi (grupy towarów lub usług)”. Zatem wynikająca z konkretnego załącznika stawka lub zwolnienie dotyczy wyłącznie danego wyrobu z danego grupowania. Podkreślenia wymaga, że pojęcia używane do oznaczenia towaru lub usługi (grupy towarów lub usług) opodatkowanych stawką obniżoną, a określonych w załączniku nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług, należy interpretować ściśle, zważywszy, że możliwość zastosowania stawki preferencyjnej stanowi odstępstwo od ogólnej zasady, zgodnie z którą towary i usługi opodatkowane są stawką podstawową. Wszelkie wyjątki od tej reguły nie powinny być interpretowane w sposób rozszerzający.

Klasyfikacją statystyczną dotyczącą towarów i usług, która ma zastosowanie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług, od dnia 1 stycznia 2011r. jest Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) – (Dz. U. Nr 207, poz. 1293 ze zm.).

Wobec powyższego stwierdzić należy, że regulacja zawarta w art. 146a pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, w związku z poz. 164 załącznika nr 3 do tej ustawy, odnosi się wyłącznie do usług zaklasyfikowanych jako produkcja programów telewizyjnych.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie precyzuje pojęcia „program telewizyjny”, wobec tego należy odwołać się do regulacji zawartych w aktach prawnych innych gałęzi prawa.

W myśl art. 4 pkt 4 ustawy z dnia 29 grudnia 1992r. o radiofonii i telewizji (t. j. Dz. U. z 2011r. Nr 43, poz. 226 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym do dnia 22 maja 2011r., programem (telewizyjnym lub radiowym) jest uporządkowany zestaw audycji radiowych lub telewizyjnych, reklam i innych przekazów, regularnie rozpowszechniany, pochodzący od jednego nadawcy.

Natomiast zgodnie z art. 4 pkt 5 cyt. ustawy, w brzmieniu obowiązującym do dnia 22 maja 2011r., pod pojęciem audycji (telewizyjnej lub radiowej) rozumie się część programu radiowego lub telewizyjnego, stanowiącą odrębną całość ze względu na treść, formę, przeznaczenie lub autorstwo.

Analiza powołanych wyżej przepisów prowadzi do wniosku, że preferencyjną 8% stawką podatku, przewidzianą w art. 41 ust. 2 w związku z art. 146a pkt 2 ustawy, opodatkowana jest jedynie produkcja programu telewizyjnego, o którym mowa w powołanym wyżej przepisie ustawy o radiofonii i telewizji.

Należy zauważyć w tym miejscu, że WSA w Krakowie w wydanym w przedmiotowej sprawie wyroku z dnia 16 listopada 2011r. sygn. akt I SA/Kr 1643/11 wyraźnie zaznaczył, że cyt. „(…) Ponieważ definicji programu telewizyjnego nie zawiera ani ustawa podatkowa ani też klasyfikacja PKWiU, dlatego organ – prawidłowo zdaniem Sądu – sięgnął do definicji zawartej w ustawie z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji.(…)”

Dlatego też odwołanie się do definicji zawartych w ustawie o radiofonii i telewizji należy uznać za uzasadnione.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca, zgodnie z umową zawartą w dniu 8 kwietnia 2010r. z Towarzystwem, zobowiązał się do produkcji cyklu telewizyjnego, który jest emitowany od stycznia 2011 roku w telewizji. Cykl telewizyjny obejmuje: realizację 25 odcinków przeznaczonych do emisji w telewizji oraz wyprodukowanie 12 filmów promocyjnych dla gmin.

Produkowany przez Wnioskodawcę cykl telewizyjny nie jest programem w rozumieniu art. 4 pkt 4 ustawy z dnia 29 grudnia 1992r. o radiofonii i telewizji (tekst jednolity w Dz. U. z 2004r., Nr 253, poz. 2531, "ustawa o radiofonii i telewizji") tj. uporządkowanym zestawem audycji radiowych lub telewizyjnych, reklam i innych przekazów regularnie rozpowszechniany pochodzący od jednego nadawcy (art. 4 pkt 4).

To samo dotyczy 12 filmów promocyjnych dla gmin.

Wnioskodawca świadczy usługę produkcji programów telewizyjnych nie występując w roli nadawcy tych programów.

Biorąc pod uwagę opisaną we wniosku treść stanu faktycznego oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, iż skoro efektem świadczonych usług w zakresie produkowanego cyklu telewizyjnego obejmującego realizację 25 odcinków przeznaczonych do emisji w telewizji jak i 12 filmów promocyjnych dla gmin, nie jest program telewizyjny w rozumieniu ustawy o radiofonii i telewizji, a Wnioskodawca nie występuje w roli nadawcy tych programów telewizyjnych, to przedmiotowe usługi od dnia 1 stycznia 2011r. nie korzystają z opodatkowania preferencyjną stawką podatku VAT w wysokości 8%. W konsekwencji właściwą stawką podatku VAT dla świadczonych przez Wnioskodawcę usług w zakresie produkcji cyklu telewizyjnego, który jest emitowany od stycznia 2011 roku w telewizji obejmującego realizację 25 odcinków przeznaczonych do emisji w telewizji oraz wyprodukowanie 12 filmów promocyjnych dla gmin, jest stawka podatku w wysokości 23%.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy:

• w zakresie zastosowania stawki 8% w części związanej z realizacją 25 odcinków (programów telewizyjnych) przeznaczonych do emisji w telewizji – jest nieprawidłowe,
• w zakresie zastosowania stawki 23% w części związanej z realizacją 12 filmów promocyjnych dla gmin – jest prawidłowe.
  
  

Ponadto nadmienić należy, iż zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS z 2005r. Nr 1, poz. 11) zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej i to jego obciążają ewentualne negatywne konsekwencje z tytułu błędnego zaklasyfikowania towarów lub usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Należy podkreślić także, iż na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie mogą wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę orzeczenia Wojewódzkich Sądów Administracyjnych, bowiem stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osądzonych w określonych stanach faktycznych odmiennych od stanu faktycznego będącego przedmiotem niniejszej interpretacji, a ponadto zapadły na tle nieobowiązującego już stanu prawnego. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Wynika to również z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Organ podatkowy jest zatem zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy. Zatem trudno jest określić w jakim stopniu sprawa będąca przedmiotem autonomicznego rozstrzygnięcia sądu, które powołała Spółka, może odzwierciedlać sytuację przedstawioną przez nią we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.