INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z 12 lipca 2013 r. (data wpływu 17 lipca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku korekty kosztów uzyskania przychodów w sytuacji, gdy bank dokona zapłaty kwoty wynikającej z faktury na rzecz kontrahenta Spółki – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 lipca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku korekty kosztów uzyskania przychodów w sytuacji, gdy bank dokona zapłaty kwoty wynikającej z faktury na rzecz kontrahenta Spółki.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji kabli. Spółka nabywa surowce od kontrahentów, przy czym sprzedaż surowców następuje w ramach tzw. kredytu kupieckiego.

Z uwagi na powyższe, zasadniczo uzgodnione z dostawcami terminy płatności są dłuższe niż 60 dni.

Wierzytelności przysługujące dostawcom Spółki objęte są umową tzw. faktoringu odwrotnego, w ramach której funkcję faktora pełni „B” z siedzibą w Niemczech (dalej: Faktor).

Po przedstawieniu Faktorowi zaakceptowanej faktury od dostawcy, Faktor w ciągu 3 dni roboczych dokonuje płatności na rzecz dostawcy Spółki. Zdaniem Spółki, w momencie dokonania płatności na rzecz dostawcy towarów przez Faktora, wierzytelność odbiorcy towarów zostaje skutecznie zaspokojona.

Spółka traktuje wydatki na nabycie surowców jako koszty bezpośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, rozpoznawane w rachunku podatkowym Spółki na moment sprzedaży produktów. Czas cyklu produkcyjnego zużycia zakupionego surowca wynosi około 2 miesięcy.

Spółka zakłada, iż również w przyszłości będzie korzystała na tożsamych zasadach z usług Faktora. Z uwagi na powyższe, przedstawiony przez Spółkę stan faktyczny ma charakter ciągły, powtarzalny. Działania podejmowane przez Spółkę będą bowiem powodowały powstawanie nowych, tożsamych stanów faktycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny, Spółka wnosi o potwierdzenie, iż jeżeli w momencie dokonania przez Faktora płatności na rzecz dostawcy Spółki dochodzi do wygaśnięcia zobowiązania handlowego z tyt. zrealizowanej dostawy, to zobowiązanie Spółki wobec dostawcy zostaje w tym momencie każdorazowo uregulowane w rozumieniu art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...

Zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli w momencie dokonania przez Faktora płatności na rzecz dostawcy Spółki dochodzi do wygaśnięcia zobowiązania handlowego z tyt. zrealizowanej dostawy, to zobowiązanie Spółki wobec dostawcy zostaje każdorazowo uregulowane w rozumieniu art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych na moment dokonania płatności przez Faktora.

Uzasadnienie stanowiska Spółki.

Istota faktoringu odwrotnego.

Faktoring odwrotny jako produkt finansowania zobowiązań umożliwia odbiorcy towarów wydłużenie terminu płatności za dostarczone przez dostawcę towary. W ramach umowy zawartej z faktorem (np. bankiem) zaakceptowana przez odbiorcę towarów wierzytelność dostawcy wynikająca z otrzymanej faktury jest regulowana przez faktora. Następnie, odbiorca towarów, na zasadach określonych z faktorem dokonuje spłaty udzielonego mu finansowania wraz z wynagrodzeniem należnym faktorowi z tytułu świadczonych usług.

Z uwagi na powyższe, faktoring odwrotny może zostać porównany do innych standardowych produktów umożliwiających uzyskanie podatnikowi finansowania takich jak kredyt czy pożyczka.

Zasady uwzględniania w kosztach uzyskania przychodów wydatków bezpośrednio związanych z przychodami.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z powyższego przepisu wynika ogólna reguła stanowiąca, iż wszystkie ponoszone przez podatnika wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami (tzn. wydatki takie są uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia, ponieważ w rezultacie ich poniesienia podatnik może oczekiwać zwiększenia swoich przychodów), jak również służą zachowaniu czy też zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów podatnika.

Niewątpliwie, wydatki ponoszone przez Spółkę z tytułu nabycia niezbędnych surowców służących do produkcji kabli powinny być kwalifikowane jako koszty uzyskania przychodów Spółki.

Moment zaliczenia określonego wydatku do kosztów uzyskania przychodów uzależniony jest od rodzaju powiązania kosztów z przychodami.

Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 4 ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Z kolei, jak wskazuje art. 15 ust. 4d tej ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Z uwagi na fakt, iż wydatki ponoszone przez Spółkę wykazują ścisły związek z przychodami uzyskiwanymi przez Spółkę ze sprzedaży produktów finalnych, tj. kabli powinny być kwalifikowane jako koszty bezpośrednio związane z przychodami.

Z uwagi na powyższe, przedmiotowe wydatki powinny być zasadniczo uwzględniane w kosztach uzyskania przychodów w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Regulacje art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wprowadzające obowiązek korekty kosztów uzyskania przychodów.

Stosownie do art. 15b ust. 1 ww. ustawy, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) - kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów.

W przypadku jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zgodnie z art. 15b ust. 2 ww. ustawy, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie.

Mając na uwadze powyższe, zasadniczo art. 15b modyfikuje stosowaną dotychczas zasadę memoriałowego rozpoznawania kosztów uzyskania przychodów w czasie, uzależniając możliwość zaliczenia określonego wydatku do kosztów uzyskania przychodów od uregulowania kwoty zobowiązania we wskazanych terminach wynikających z ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego, z uwagi na fakt, iż uzgodnione z dostawcami terminy płatności są zasadniczo dłuższe niż 60 dni, Spółka powinna dokonać korekty rozpoznanych kosztów uzyskania przychodów w terminie 90 dni, od dnia zaliczenia danego wydatku do kosztu, o ile nie doszło do jego uregulowania w tymże terminie.

Jednocześnie, stosownie do art. 15b ust. 8 ww. ustawy, jeżeli zgodnie z art. 15 zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z dokumentów, o których mowa w ust. 1 nastąpi po upływie terminu określonego w ust. 1 lub 2, to zaliczenie tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów następuje z uwzględnieniem art. 15, z tym, że nie wcześniej niż w miesiącu jej uregulowania.

Z uwagi na powyższe, jeżeli stosownie do art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Spółka będzie uprawniona do uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie surowców po upływie terminów określonych w art. 15b ust. 1 - 2 ustawy, to warunkiem ich uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów będzie również ich uregulowanie.

Jak Spółka wskazywała w stanie faktycznym, Faktor dokonuje płatności na rzecz dostawcy Spółki w ciągu 3 dni roboczych od dnia przekazania zaakceptowanej faktury. W konsekwencji, należy uznać, iż zobowiązanie Spółki względem dostawcy zostaje skutecznie uregulowane jeszcze przed upływem terminów płatności wynikających z faktury.

Co więcej, z uwagi na fakt, iż cykl produkcji nie przekracza 30 dni, sprzedaż, a w konsekwencji, zaliczenie danego wydatku bezpośrednio związanego z wytworzeniem produktu finalnego, tj. kabli do kosztów uzyskania przychodów następuje zasadniczo po terminie uregulowania zobowiązania.

Mając na uwadze powyższe, zasadniczo termin uregulowania zobowiązania będzie terminem wcześniejszym, niż termin zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie, nawet gdyby Spółka była uprawniona do uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów wydatków bezpośrednio związanych z przychodami przed dokonaniem przez Faktora płatności na rzecz dostawcy, to korekta rozpoznanych kosztów uzyskania przychodów, stosownie do art. 15b ust. 2 ustawy, powinna mieć miejsce dopiero wraz z upływem 90 dni od dnia zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów. Jak Spółka wskazywała w stanie faktycznym, płatność na rzecz dostawcy dokonywana jest w znacznie krótszym terminie. W konsekwencji, w momencie upływu 90 dni od dnia zaliczenia danego wydatku, stanowiącego koszt bezpośrednio związany z uzyskiwanymi przychodami, do kosztów uzyskania przychodów zobowiązanie z jego tytułu będzie już uregulowane.

W konsekwencji, zastosowanie przepisów art. 15b ustawy do opisanego przez Spółkę stanu faktycznego nie będzie powodowało konieczności dokonania korekty rozpoznanych przez Spółkę kosztów bezpośrednio związanych z przychodami w momencie uzyskania przychodu ze sprzedaży produktu finalnego, bowiem warunek konieczny przewidziany na gruncie art. 15b ustawy dla zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów, tj. uregulowanie zobowiązania, będzie spełniony.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami bądź służą zabezpieczeniu lub zachowaniu źródła przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodów wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Na mocy przepisów art. 15 ust. 4-4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami:

• poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody (art. 15 ust. 4 ww. ustawy),
• odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia: sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego - są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody (art. 15 ust. 4b cyt. ustawy),
• odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie (art. 15 ust. 4c powołanej ustawy).
  
  

Generalną zasadą podatkowego rozliczania kosztów bezpośrednich jest zatem ujęcie (potrącenie) w rachunku podatkowym kosztu bezpośrednio związanego z przychodem w roku jego związania z odpowiadającym mu przychodem, chyba że koszt bezpośredni został poniesiony po dniu sporządzenia sprawozdania finansowego po zakończonym roku podatkowym (nie późniejszym jednak niż termin określony do złożenia zeznania podatkowego) - w takim przypadku jest on potrącalny w roku podatkowym następującym po roku, którego dotyczy.

Ustawą z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz.U. z 2012 r., poz. 1342) do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wprowadzono, obowiązujący od 1 stycznia 2013 r., art. 15b zgodnie z którym:

• w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) - kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów (art. 15b ust. 1 ww. ustawy),
• jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie (art. 15b ust. 2 ww. ustawy),
• zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, dokonuje się w miesiącu, w którym upływa termin określony w tych przepisach (art. 15b ust. 3 ww. ustawy),
• jeżeli po dokonaniu zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, zobowiązanie zostanie uregulowane, podatnik w miesiącu, w którym uregulował zobowiązanie, zwiększa koszty uzyskania przychodów o kwotę dokonanego zmniejszenia (art. 15b ust. 4 ww. ustawy),
• jeżeli w miesiącu, w którym podatnik ma obowiązek dokonać zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, podatnik nie ponosi kosztów uzyskania przychodów lub poniesione koszty są niższe od kwoty zmniejszenia, wówczas ma obowiązek zwiększyć przychody o kwotę, o którą nie zostały zmniejszone koszty uzyskania przychodów (art. 15b ust. 5 ww. ustawy),
• jeżeli zgodnie z art. 15 zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z dokumentów, o których mowa w ust. 1, nastąpi po upływie terminu określonego w ust. 1 lub 2, to zaliczenie tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów następuje z uwzględnieniem art. 15, z tym że nie wcześniej niż w miesiącu jej uregulowania (art. 15b ust. 8 ww. ustawy),
• przepisy ust. 1 - 8 stosuje się odpowiednio, w przypadku gdy zobowiązanie zostało zapłacone w części (art. 15b ust. 9 ww. ustawy).
  
  

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Spółka nabywa surowce od kontrahentów (dostawców). Sprzedaż surowców następuje w ramach tzw. kredytu kupieckiego. Terminy płatności są dłuższe niż 60 dni. Wierzytelności przysługujące dostawcom objęte są umową tzw. factoringu odwrotnego w ramach której funkcję faktora pełni Bank. Po przedstawieniu faktorowi zaakceptowanej faktury od dostawcy, faktor w terminie 3 dni roboczych dokonuje płatności na rzecz dostawcy Spółki.

Jak wskazał Wnioskodawca, wydatki z tytułu nabycia surowców służących do produkcji kabli stanowią koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, o których mowa w art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody ze sprzedaży produktów finalnych.

Należy wskazać, że faktoring nie został zdefiniowany w polskich przepisach prawa i należy do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady faktoring polega na tym, że faktorant przenosi na faktora wierzytelność, a faktor zobowiązuje się zapłacić faktorantowi jej wartość nominalną pomniejszoną o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora oraz świadczyć na jego rzecz dodatkowe usługi. Podkreślenia wymaga fakt, że skutkiem jaki wywołuje umowa faktoringu jest zmiana osoby wierzyciela. Zmiana ta dokonywana jest w oparciu o przepisy zawarte w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), w Księdze trzeciej, Tytule IX, Dziale 1 Zmiana wierzyciela.

Z powyższego wynika, że główną istotą faktoringu jest zmiana podmiotu uprawnionego (wierzyciela) w następstwie cesji (przelewu) wierzytelności. Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na podstawie której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie.

Instytucja cesji wierzytelności odnosi się zatem do sytuacji, w której wierzyciel przenosi na podmiot trzeci w drodze umowy wierzytelność przysługującą mu wobec dłużnika, zaś podstawowym wynikiem przelewu wierzytelności jest wstąpienie nabywcy w miejsce poprzedniego „właściciela” wierzytelności.

Wierzyciel, który dokonuje cesji wierzytelności zostaje w części lub w całości zaspokojony przez nabywcę wierzytelności, czyli następuje faktyczny przyrost jego majątku. Natomiast w sytuacji majątkowej dłużnika, sama cesja wierzytelności nie wywołuje żadnych skutków. Pozostaje on dłużnikiem co do całości pierwotnej wierzytelności.

Należy również wskazać, że przepisy podatkowe nie regulują stosunków cywilnoprawnych (zasad zawierania umów cywilnoprawnych, porozumień), ani nie mają wpływu na ich treść, w tym ustalenia dotyczące terminów płatności. Zgodnie z obowiązującą w prawodawstwie polskim zasadą swobody umów, strony transakcji mogą dowolnie kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez prawo. Zasada ta ma również zastosowanie na gruncie prawa podatkowego. Organy podatkowe nie mają prawa ingerować w treść zawieranych umów i przyjęte w nich ustalenia, w tym zasady ustalania terminów płatności, chyba że postanowienia umów naruszają przepisy podatkowe, a to może być stwierdzone jedynie w trakcie przeprowadzonego przez organ pierwszej instancji postępowania podatkowego.

Wątpliwość Spółki budzi kwestia, czy jeżeli w momencie dokonania przez faktora płatności na rzecz dostawcy Spółki dochodzi do wygaśnięcia zobowiązania handlowego z tyt. zrealizowanej dostawy, to zobowiązanie Spółki wobec dostawcy zostaje w tym momencie każdorazowo uregulowane w rozumieniu art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przedstawione powyżej przepisy dotyczące korekty kosztów uzyskania przychodów mają zastosowanie w przypadkach braku zapłaty w odpowiednim (wskazanym w przepisach) terminie przez podatnika. Literalna wykładnia przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w tym art. 15b tej ustawy prowadzi do wniosku, że przepisy te nie zawierają wyłączeń, jeżeli chodzi o ich stosowanie, w odniesieniu do uregulowania zobowiązań podatnika przez osobę trzecią (w przedmiocie sprawy uregulowanie zobowiązania Spółki z tytułu nabycia surowców od kontrahentów na ich rzecz przez faktora).

Fakt, że faktor dokonuje płatności na rzecz dostawcy Spółki w terminie 3 dni roboczych od dnia przekazania zaakceptowanej faktury nie świadczy, że zobowiązanie Spółki z tytułu nabycia surowców zostaje skutecznie uregulowane jeszcze przed upływem terminów płatności wynikających z faktur. Zobowiązanie wynikające z faktury dokumentującej nabycie surowca od kontrahenta Spółka ureguluje dopiero w momencie przekazania środków pieniężnych faktorowi (bankowi, nabywcy wierzytelności). W odniesieniu do sytuacji przedstawionej we wniosku, należy zatem stwierdzić, że płatność na rzecz dostawcy Spółki dokonywana przez bank, nie powoduje, że Spółka jako nabywca surowca poniosła ciężar płatności.

Aby można było bowiem mówić o poniesieniu wydatku, w majątku ponoszącego wydatek powinno nastąpić uszczuplenie. Uwzględnienie danego wydatku jako kosztu uzyskania przychodów uzależnione jest od jego faktycznego i definitywnego poniesienia. Wydatek musi być poniesiony i prawidłowo udokumentowany. Przez poniesienie wydatku należy rozumieć obciążenie majątku podatnika. Obciążenie to powinno mieć jednocześnie charakter definitywny, tzn. musi być poniesiony z majątku podatnika i mieć ostateczny charakter.

W świetle powyższego, sformułowanie zawarte w ostatnim akapicie stanowiska Wnioskodawcy, a mianowicie: „zastosowanie przepisów art. 15b ustawy do opisanego przez Spółkę stanu faktycznego nie będzie powodowało konieczności dokonania korekty rozpoznanych przez Spółkę kosztów bezpośrednio związanych z przychodami w momencie uzyskania przychodu ze sprzedaży produktu finalnego, bowiem warunek konieczny przewidziany na gruncie art. 15b ustawy dla zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów, tj. uregulowanie zobowiązania, będzie spełniony” – jest niepoprawne.

W odniesieniu do powyższego, w sytuacji, gdy Spółka nie ureguluje zobowiązania wynikającego z faktury dokumentującej nabycie surowca od kontrahenta na rzecz faktora (nie przekaże środków pieniężnych faktorowi), to nie można uznać, że Jej zobowiązanie z powyższego tytułu zostało uregulowane. Konsekwencją powyższego jest zastosowanie w sprawie art. 15b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wnioskodawca będzie zmuszony do dokonania zmniejszenia kosztów o kwotę wynikającą z faktury z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów.

W przypadku, gdy na moment sprzedaży produktów finalnych, tj. kabli wydatek z tytułu nabycia surowca nie został uregulowany w terminie płatności (dłuższym niż 60 dni), to Spółka nie może zaliczyć tego wydatku do kosztów uzyskania przychodów – do czasu uregulowania zobowiązania (art. 15 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

W sytuacji natomiast, gdy sprzedaż produktów finalnych, tj. kabli odbywa się przed upływem terminu płatności, to Spółka powinna zaliczyć koszt nabycia surowców do kosztów podatkowych na dzień uzyskania przychodów ze sprzedaży tych produktów finalnych. W razie zaś nieuregulowania zapłaty w terminie na rzecz banku (faktora), Spółka jest zobowiązana do dokonania zmniejszenia kosztów podatkowych z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie zostanie ona uregulowana w terminie płatności (art. 15b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Podsumowując, należy stwierdzić, że fakt dokonania przez faktora płatności na rzecz dostawcy Spółki w terminie 3 dni roboczych od dnia przekazania zaakceptowanej faktury nie świadczy, że zobowiązanie Spółki z tytułu nabycia surowców zostaje skutecznie uregulowane jeszcze przed upływem terminów płatności wynikających z faktur w rozumieniu art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Płatność na rzecz dostawcy Spółki dokonywana przez bank, nie powoduje, że Spółka jako nabywca surowca poniosła ciężar płatności. Należy wskazać, że obowiązanie wynikające z faktury dokumentującej nabycie surowca od kontrahenta Spółka ureguluje dopiero w momencie przekazania środków pieniężnych faktorowi (bankowi, nabywcy wierzytelności).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.