INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 24 stycznia 2012 r. (data wpływu 26 stycznia 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku poboru zaliczek w związku ze spłatą długu poprzez odpracowanie - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 stycznia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku poboru zaliczek w związku ze spłatą długu poprzez odpracowanie.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (Spółka) zarządza własnymi zasobami mieszkaniowymi i niemieszkaniowymi, administruje nieruchomościami mieszkalnymi i niemieszkalnymi będącymi własnością Gminy Miasta oraz jest zarządem wspólnot mieszkaniowych i właścicielem części mieszkań i lokali użytkowych w budynkach wspólnot mieszkaniowych.

Przedmiotem działania jednostki jest między innymi windykacja należności związanych z korzystaniem z lokali. W celu osiągnięcia lepszych efektów windykacyjnych, spółka zamierza wdrożyć procedury umożliwiające dłużnikom odpracowanie zaległości. Z dłużnikami, których zaległości powstały w wyniku niepłacenia opłat z tytułu najmu lokalu zawierane będą stosowne aneksy do umów, dotyczące zmiany sposobu zapłaty czynszu najmu lokalu w ten sposób, iż zapłata zaległości czynszowych powstałych do dnia podpisania aneksu następować może także w formie świadczenia rzeczowego, zgodnie z art. 453 oraz art. 659 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego. W przypadku dłużników, którzy nie posiadają tytułu prawnego do zajmowania lokalu zawierane będą umowy o świadczenie rzeczowe pomiędzy Wnioskodawcą a dłużnikiem. Przedmiotem umowy będzie świadczenie różnych czynności, zastępczo w zamian za czynsz, zaś wartość świadczenia nie będzie wyższa niż porównywalna wartość prac wynikająca z zawartych umów o odpracowanie zaległości.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy świadczenia rzeczowe zastępujące płatność pieniężną, a w tym przypadku spłata długu poprzez odpracowanie go, nie stanowi źródła przychodów, a zatem Spółka (Płatnik) nie ma obowiązku poboru z tego tytułu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, wszelkie spłaty długów są dla dłużnika obojętne, a tym samym świadczenie rzeczowe zastępujące płatność pieniężną nie stanowi źródła przychodów, a zatem płatnik nie ma obowiązku poboru z tego tytułu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Dłużnicy zawieraliby ze Spółką umowy, z których wynikałoby, że w zamian za używanie lokalów będą świadczyć dla Niej różne prace. Zgodnie z brzmieniem art. 453 Kodeksu cywilnego „jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl postanowień art. 659 § 1 i § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca zarządza własnymi zasobami mieszkaniowymi i niemieszkaniowymi, administruje nieruchomościami mieszkalnymi i niemieszkalnymi. Przedmiotem działania Spółki jest m.in. windykacja należności związanych z korzystaniem z lokali. Wobec dłużników będącymi najemcami lokali Wnioskodawca planuje wdrożyć procedury umożliwiające im odpracowanie zaległości - zawierając z nimi stosowne aneksy do umów odnoszących się do zmiany sposobu zapłaty czynszu najmu lokalu. Zapłata zaległości czynszowych powstałych do dnia podpisania aneksu następować może także w formie świadczenia rzeczowego, zgodnie z art. 453 oraz art. 659 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego. Natomiast w stosunku do dłużników, którzy nie posiadają tytułu prawnego do zajmowania lokalu zawierane będą umowy o świadczenie rzeczowe pomiędzy Spółką a dłużnikiem.

Zgodnie z art. 453 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa.

Jest to instytucja prawna zwana datio in solutum (świadczenie zamiast wykonania). Celem niniejszego jest wygaśnięcie istniejącego pomiędzy stronami zobowiązania (w przedmiotowej spawie opłat za użytkowanie lokalu mieszkalnego) poprzez spełnienie przez dłużnika świadczenia innego niż określone w treści pierwotnej umowy. Zobowiązanie wówczas wygasa tak, jakby wygasło przez zwykłe wykonanie (np. przez zapłatę uzgodnionej pierwotnie kwoty), przy czym konieczną przesłanką wygaśnięcia zobowiązania – poza umową stron – jest rzeczywiste dokonanie świadczenia przez dłużnika.

Przechodząc do podatkowych aspektów opisanych czynności, stwierdzić należy, że wszelkie spłaty długów są dla dłużnika obojętne podatkowo. Nie można bowiem z faktu świadczenia pracy w zamian za wygaśnięcie ciążącego na dłużniku zobowiązania wywieść, że dłużnik uzyskuje przychody, o których mowa w art. 11 ust. 1 lub art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego, w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego, tj. odpracowaniu zaległych opłat za lokale czyli świadczeniu w miejsce wykonania nie powstanie przychód dla dłużnika podlegający opodatkowaniu, a co za tym idzie Płatnik – Spółka nie ma obowiązku poboru z tego tytułu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Reasumując, stwierdzić należy, iż świadczenia rzeczowe zastępujące płatność pieniężną, a w rozpatrywanej sprawie spłata długu poprzez odpracowanie go, nie będzie stanowić źródła przychodów dla dłużników.

Tak więc Spółka (Płatnik) nie ma obowiązku poboru z tego tytułu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.