INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 15 czerwca 2012 r. (data wpływu 19 czerwca 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 czerwca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca (Spółka) jest pracodawcą w rozumieniu przepisu art. 3 Kodeksu pracy i płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych w rozumieniu art. 8 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (uPlT).

Spółka jest producentem i dystrybutorem materiałów izolacyjnych. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka użytkuje samochody osobowe. W niektórych przypadkach samochody te przydzielane są pracownikom ze względu na zajmowane stanowisko i pełnioną w Spółce funkcję. Użytkownikami powierzonych samochodów służbowych są pracownicy pełniący funkcje kierownicze oraz zarządcze (np. dyrektor finansowy oraz dyrektor generalny). Praca wykonywana jest zarówno w siedzibie Spółki. Dodatkowo zarówno dyrektor finansowy jak i dyrektor generalny (dalej jako Pracownicy) pełnią funkcję Prokurentów w Spółce.

Powierzone samochody mają służyć realizacji obowiązków służbowych, w szczególności w sytuacjach wymagających zapewnienia stałej gotowości Pracowników będących kadrą kierowniczą i zarządczą do użytkowania samochodów w celach służbowych i osiągania przez Spółkę przychodów.

Pracownicy użytkują samochody służbowe na podstawie zawartych ze Spółką umów o używanie samochodu służbowego. Zgodnie z tymi umowami, pracownicy którym powierza się samochody są zobowiązani do ich przechowywania i nadzoru w miejscu zamieszkania Pracownika bądź w pobliżu miejsca zamieszkania Pracownika. Oznacza to, iż powierzone samochody służbowe są parkowane przykładowo w garażu będącym własnością Pracownika lub w jego miejsca zamieszkania.

Dzięki temu, że są one garażowane w miejscu zamieszkania Pracowników, umożliwiają szybkie przemieszczanie się tych pracowników do Spółki.

Ze względu na powyższe rozwiązanie konsekwentnie Pracownicy wykorzystują samochód służbowy w celu wykonywania czynności służbowych, w tym również na przejazdy z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy (siedziba Spółki) bądź innego miejsca wykonywania zadań służbowych wskazanych przez Spółkę jak i miejsc wynikających z okoliczności uzasadnionych koniecznością realizacji zadań służbowych (Np. dojazd do urzędów, dojazd do kontrahentów) oraz w związku z dojazdami z miejsca wykonywania pracy 9siedziba Spółki) bądź z miejsca realizacji określonych zadań służbowych do miejsca zamieszkania.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Pracownicy Spółki będący równocześnie prokurentami, w stanie opisanym powyżej, korzystający z samochodu służbowego w celu dojazdu z miejsca zamieszkania do pracy i z powrotem, uzyskują przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, przejazdy pracowników kadry kierowniczej lub zarządczej (w tym przypadku dyrektor finansowy oraz dyrektor generalny pełniący równocześnie funkcję prokurentów Spółki) samochodem służbowym na trasie pomiędzy miejscem zamieszkania, a miejscem w którym znajduje się siedziba Spółki służą realizacji celów służbowych i tym samym nie stanowią przychodu w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 uPIT, a zatem wartość tych przejazdów nie można uważać za przychód ze stosunku pracy. Skoro pracownicy nie uzyskują przychodu z powyższego tytułu, to wówczas Spółka nie jest obowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku z dojazdami pracowników do i z miejsca wykonywania pracy.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 uPIT za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe różnego rodzaju dodatki nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W świetle wskazanego wyżej przepisu pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca parkowania do Spółki oraz ze Spółki do miejsca parkowania nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia, gdyż realizują wtedy obowiązki służbowe nałożone na nich przez pracodawcę.

Przyjęte rozwiązanie, że samochody służbowe są garażowane w miejscu zamieszkania pracowników jest optymalne z punktu widzenia Spółki z dwóch powodów: a) zapewnienia dyspozycyjności pracowników oraz b) obniżenia kosztów związanych z utrzymaniem samochodów – koszty garażowania ponoszą Pracownicy.

Spółka uważa, że przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy przeanalizować w kontekście przepisów obowiązujących Pracowników Spółki, tj. określających zasady użytkowania i dbania o powierzone mienie Spółki na gruncie zawartej umowy oraz dyspozycji art. 124 § 2 Kodeksu pracy. Zgodnie z art. 124 § 2 Kodeksu pracy pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z uwagi na powyższy przepis, Spółka uważa, ze realizacja obowiązków służbowych przez Pracowników nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

W przypadku osób zajmujących kierownicze funkcje w Spółce, obowiązek przemieszczania się samochodem służbowym do/z miejsca zamieszkania do siedziby Spółki wynika z umów o użytkowanie samochodów służbowych, tak więc przejazdy te nie będą generować dla tych Pracowników przychodów z nieodpłatnego świadczenia.

Zdaniem Spółki przejazdy te stanowią realizację celu służbowego jakim jest utrzymanie stałej gotowości do użytkowania samochodów w celu służbowym i osiągania przychodu. Natomiast parkowanie samochodu w miejscu wyznaczonym, gwarantującym jego bezpieczeństwo, jest wyrazem dbałości o powierzone mienie.

Konkludując należy podkreślić, że przejazdy objęte zapytaniem Spółki będą stanowiły realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez przechowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika oraz jakim jest utrzymanie stałej dyspozycyjności Pracowników na każde wezwanie Spółki.

Spółka uważa, że jeśli przejazdy Pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania, a miejscem, w którym znajduje się siedziba Spółki nie służą ich osobistym celom, lecz są wykorzystywane w ramach realizacji zadań służbowych, nie stanowią one przychodu podatkowego w świetle art. 12 ust. 1 uPIT Konsekwentnie Spółka nie jest zobowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych w związku ww. dojazdami.

Spółka podaje, że powyższe stanowisko potwierdzają również organy podatkowe w wydanych przez siebie interpretacjach:

• interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy w imieniu Ministra Finansów z dnia 19 stycznia 2011 r. nr ITPB2/415-970/10/ENB, w której organ podatkowy potwierdził, że „(...) realizacja obowiązków służbowych przez pracownika w tym również przejazdy z miejsca zamieszkania pracownika do miejsca wykonywania pracy i z powrotem będące konsekwencją zawarcia umowy cywilnoprawnej przechowania samochodu służbowego, nie mogą generować dla pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy”,
• interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w imieniu Ministra Finansów z dnia 19 maja 2010 r. nr IPPB2/415-168/10-2/AS, w której organ podatkowy potwierdził, iż „(...) przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania, a miejscem, w którym znajduje się siedziba Spółki – o ile nie służą osobistym celom pracowników lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych – nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy. Spółka nie jest obowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku z dojazdami pracowników do i z miejsca wykonywania pracy”,
• postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Kędzierzynie-Koźlu z dnia 8 lutego 2007 r. nr PDIB/415-12/06, w której organ podatkowy wskazał, że „z przedstawionego w piśmie stanu faktycznego wynika, że pracownicy wymienieni we wniosku dysponują samochodami służbowymi, których miejsca garażowania zostały wyznaczone w miejscach zamieszkania tych osób. Samochody wykorzystywane są przy wykonywaniu powierzonych im obowiązków, a także na przejazdy z miejsca garażowania do miejsca siedziby „płatnika”. Zatem przydzielenie ww. pracownikom samochodów służbowych jest uzasadnione charakterem powierzonej pracy. Wobec powyższego przejazd z miejsca garażowania do miejsca siedziby „płatnika” stanowi realizację celu służbowego. Zatem nie jest nieodpłatnym świadczeniem i nie stanowi przychodu ze stosunku pracy”.

Wobec powyższego Spółka wnosi o potwierdzenie przedstawionego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz opisu zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) wynika, iż pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów m.in. przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka użytkuje samochody osobowe, które są przydzielane pracownikom ze względu na zajmowane stanowisko i pełnioną w Spółce funkcję. Powierzone samochody mają służyć realizacji obowiązków służbowych. Zgodnie z zawartymi umowami o używanie samochodu służbowego, pracownicy którym powierza się samochody zobowiązani są do ich przechowywania i nadzoru w miejscu zamieszkania pracownika bądź w jego pobliżu.

Mając powyższe na uwadze wyjaśnić należy, że przydzielenie samochodu służbowego pracownikom do używania go w celach wykonywania wszelkich czynności służbowych oraz wyznaczenie przez płatnika miejsca garażowania w miejscu zamieszkania tych osób gwarantującym bezpieczeństwo samochodu, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku, nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy. W konsekwencji przejazdy z oraz do wyznaczonego przez pracodawcę miejsca garażowania nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem będą stanowiły realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Zainteresowanego wyrażająca się poprzez garażowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania. Tym samym Wnioskodawca jako płatnik nie jest obowiązany do wypełnienia dyspozycji art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, w przedmiotowej sprawie, pracownicy Spółki będący równocześnie prokurentami korzystający z samochodu służbowego w celu dojazdu z miejsca zamieszkania do pracy i z powrotem, nie uzyskają przychodu ze stosunku pracy podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany jako płatnik do uwzględniania tego faktu przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym,
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.