INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 74, poz. 397 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 07.06.2013r. (data wpływu: 13.06.2013r.) w sprawie o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 13.06.2013r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. (dalej: spółka) prowadzi działalność gospodarczą polegającą na obrocie min. Produktami farmaceutycznymi, środkami ochrony roślin, wyrobami medycznymi. Charakter tej działalności wymaga od niektórych pracowników lub innych osób współpracujących (w celu uzyskiwania przez spółkę przychodów podlegających opodatkowaniu) częstego przemieszczania się w terenie, także przy wykorzystaniu samochodów osobowych: służbowych będących własnością spółki, leasingowanych albo wynajętych. Najem samochodów jest z reguły krótkoterminowy.

W związku z powyższym, poza kosztami eksploatacyjnymi związanymi z użytkowaniem samochodów, spółka zobowiązana jest również do ponoszenia kosztów czynszu najmu samochodów.

W związku z wyżej opisanym stanem faktycznym zadano następujące pytanie:

Czy koszty najmu samochodów wykorzystywanych w działalności gospodarczej mogą stanowić koszty uzyskania przychodu w całości na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, tj. bez ograniczenia limitem wynikającym z art. 16 ust. 1 pkt 51 tej ustawy...

Stanowisko Wnioskodawcy:

Spółka stoi na stanowisku, że opłaty za najem samochodów stanowią w całości koszt uzyskania przychodów na zasadach ogólnych (zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT), bez uwzględniania ograniczeń wynikających z dyspozycji art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT. Wydatki z tego tytułu nie mieszczą się bowiem w kategorii „kosztów używania samochodów”, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT.

A. Czynsz najmu samochodu jako koszt uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz. U. z 2011r. nr 74, poz. 397 ze zm., dalej; ustawa o CIT), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Z powyższego wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych, co do zasady wszelkich kosztów, pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w katalogu negatywnym art. 16 ust 1 ustawy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki;

1. został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
2. jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
4. poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
5. został właściwie udokumentowany,
6. nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o cit nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
   
   

Zdaniem spółki wszystkie powyżej wymienione przesłanki są spełnione w odniesieniu do kosztów z tytułu czynszu najmu samochodów. Wydatki te są bowiem przez spółkę faktycznie ponoszone i prawidłowo dokumentowane. poza tym niewątpliwy jest też ich związek z prowadzoną przez spółkę działalnością gospodarczą (służą prawidłowemu, niezakłóconemu jej funkcjonowaniu), a tym samym wpływają na uzyskiwane przez spółkę przychody jednocześnie, z uwagi na okoliczności wskazane poniżej, nie znajdą zastosowania żadne ograniczenia z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, a w szczególności wynikające z pkt 51.

B. Brak zastosowania ograniczeń z art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT, do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się wydatków z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika, w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu.

Z powyższego wynika, że zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów tylko do wysokości wskazanego limitu podlegają koszty używania dla potrzeb działalności gospodarczej podatnika samochodów niestanowiących składników jego majątku. a zatem, dla określenia zakresu kosztów podlegających przedmiotowemu limitowi kluczowa jest ocena, które z kosztów ponoszonych w związku z korzystaniem z samochodów osobowych mogą być zakwalifikowane jako koszty używania samochodów osobowych.

W ocenie spółki w pojęciu tym nie mieszczą się koszty czynszu najmu samochodów, lecz jedynie wydatki eksploatacyjne związane z ich użytkowaniem (jak np. paliwo, opłaty za przejazd autostrada).

Za takim rozumieniem przepisu art. 16 ust 1 pkt 51 przemawia przede wszystkim jego wykładnia literalna. Zgodnie bowiem z internetowym słownikiem języka polskiego PWN, podstawowe znaczenie słowa „używać” to zastosować coś jako środek, narzędzie; zrobić z czegoś użytek”. Przytoczona definicja wskazuje zatem na aspekt czynny, skutek w postaci posługiwania się czymś lub robienia z czegoś użytku, wynikający z posiadania czegoś lub brania czegoś w posiadanie. Nie odnosi się natomiast do przyczyn, podstaw uzyskania możliwości posługiwania się czymś, wykorzystywania czegoś. Mylenie tych dwóch pojęć (tj. możliwości używania rzeczy oraz uzyskania tytułu prawnego, umożliwiającego używanie tej rzeczy) uznać należy za nieuzasadnione.

Odnosząc powyższe do najmu samochodów uznać należy, że brak jest podstaw do zaliczania wydatków związanych z najmem (a więc z tym, aby samochód był do dyspozycji podatnika) do kosztów używania takiego samochodu. Zgodnie bowiem z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. kodeks cywilny, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania na czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. W ocenie spółki koszt czynszu stanowiącego wynagrodzenie za prawo do korzystania z samochodu jest zatem kategorią odrębną od kosztów faktycznego używania samochodu. Dopiero bowiem zawarcie umowy najmu samochodu daje spółce (jej pracownikowi) możliwość używania pojazdu, koszty i opłaty za wynajęcie samochodu to niejako opłaty warunkujące możliwość jego używania. Powstają one niezależnie od faktycznego „używania” auta i nie są związane z jego eksploatacją. tym samym nie powinny być traktowanie jak koszty używania samochodu”, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT. Przyjęcie odmiennego stanowiska należałoby uznać za przejaw nieuprawnionej wykładni rozszerzającej (wyjątki ograniczające uprawnienia podatnika nie mogą być dowolnie rozciągane na sytuacje wprost niewynikające z przepisów).

Ponadto, za prawidłowością prezentowanego stanowiska przemawia również brzmienie analizowanego art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT we fragmencie po myślniku, tj. wyłączenie kosztowości wydatku „w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu”. Wynika z tego bowiem, że koszty używania należy wiązać z faktycznym przebiegiem pojazdu - natomiast opłaty czynszowe nie są z nim związane.

Powyższe potwierdza, wprowadzony niniejszym przepisem, obowiązek podatnika w zakresie prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu (jej brak pozbawia prawa do zaliczenia kosztów używania samochodu do kosztów uzyskania przychodu nawet w części). Zgodnie z art. 16 ust. 5 ustawy o CIT w ewidencji przebiegu pojazdu należy podać m. in. pojemność silnika opis trasy i liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za jeden kilometr przebiegu oraz kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za jeden.

Z przepisu tego jednoznacznie wynika zatem, że „koszty używania”, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT odnoszą się do kosztów eksploatacyjnych samochodów osobowych związanych z ilością przejechanych kilometrów i pojemnością silnika. To w odniesieniu do tych danych następuje określenie „stawki za jeden kilometr przebiegu”. W ocenie spółki, gdyby zamiarem ustawodawcy było objęcie limitem także czynszu za najem, to limit wydatków musiałby być powiązany także z okresem, w którym pojazd pozostawał do dyspozycji podatnika. Skoro natomiast takiego kryterium nie wprowadzono, to znaczy, że celem ustawodawcy było objęcie limitem tylko wydatków eksploatacyjnych.

W konsekwencji, uznać należy zdaniem spółki, że opłaty ponoszone przez nią z tytułu najmu samochodów nie stanowią „kosztów używania samochodów”, do których zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o Cit stosuje się ograniczenia wynikające z tzw. „kilometrówki”. Wydatki takie są wydatkami na uzyskanie tytułu prawnego, umożliwiającego dopiero używanie samochodu. Tym samym podlegają one zaliczeniu w koszty uzyskania przychodu w całości, na zasadach ogólnych.

W tym miejscu spółka pragnie wskazać, że prezentowane przez nią stanowisko pozostaje w zgodzie z najnowszym orzecznictwem sądów administracyjnych.

Przykładowo, w wyroku z dnia 16.03.2012 r. (sygn. II FSK 2030/10), Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że:

„opłaty czynszowe nie stanowią kosztów o charakterze eksploatacyjnym. Jednocześnie nie ma racji organ interpretacyjny wskazując, że „koszty używania” samochodu osobowego w rozumieniu powołanego art. 16 ust. 1 pkt 51 oznaczają również inne koszty niż koszty eksploatacji samochodów osobowych. Świadczy o tym część przytoczonego przepisu po średniku „wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu”. Przebieg pojazdu nie może być utożsamiany w jakikolwiek sposób z opłatami, które nie podlegają tego rodzaju statystycznej kalkulacji. Potwierdzają to również zapisy ewidencji przebiegu pojazdu limity wynikające z rozporządzenia ministra infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. nr 27, poz. 271 z późn. zm.) odnoszone do przebiegu pojazdu za 1 kilometr oraz pojemności skokowej silnika. Bez wpływu na ukształtowaną w ten sposób stawkę pozostaje to czy podatnik został zobowiązany do zapłaty czynszu w związku z korzystaniem z samochodów osobowych niestanowiących składników jego majątku. Zatem ta część ponoszonych przez podatnika wydatków nie mieszcząc się w „kosztach używania” samochodów osobowych powinna zostać rozliczona jako koszt uzyskania przychodów na zasadzie ukształtowanej art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.”

Uznając, że „czynsz najmu samochodów nie mieści się w pojęciu kosztów eksploatacyjnych pojazdu, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p”, Naczelny Sąd Administracyjny podzielił pogląd zaprezentowany wcześniej w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5.02.2010r., sygn. III SA/Wa 1502/09 (podobnie WSA wypowiedział się wcześniej w wyroku z dnia 29.07.2004 r., sygn. III SA/Wa 1073/03). Stanowisko wyrażone w niniejszym wyroku zostało następnie powtórzone w kolejnych orzeczeniach Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz Wojewódzkich Sądów Administracyjnych.

I tak:

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 17.10.2012 r. (sygn. II FSK 467/11) stwierdził, że:

„ograniczenie wynikające z cytowanego przepisu (art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT - przypis spółki) obowiązuje, ale dotyczy tylko wydatków ponoszonych z tytułu używania samochodu, a więc wydatków o charakterze eksploatacyjnym. Ograniczenie to nie odnosi się natomiast do wydatków innego typu, poniesionych na uzyskanie możliwości używania samochodu w postaci nabycia określonego tytułu, uprawniającego do jego używania; takim wydatkiem może być, między innymi, czynsz najmu samochodu, zatem twierdzenie, że limitowaniu w sposób określony w art. 16 ust 1 pkt 51 u.p.d.o.p. podlegają wszelkie sumy wydane w związku z posługiwaniem się rzeczą, korzystaniem z rzeczy, uprawnione jest tylko wtedy, gdy towarzyszy mu istotne zastrzeżenie, że nie dotyczy to sum wydatkowanych na nabycie uprawnienia do posługiwania się rzeczą lub korzystania z rzeczy, jako wykraczającego poza pojęcie jej „używania”.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 19.12.2012r. (sygn. I SA/Bk 388/12) wskazał, iż:

„z powyższego przepisu (...) nie wynika, aby wszelkie opłaty wynikające z umowy najmu samochodu osobowego mogły być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w ograniczonej wysokości i traktowane na równi z kosztami eksploatacyjnymi. Skoro organ przyjął, że w sprawie mamy do czynienia z umową najmu samochodu osobowego, wynagrodzenie z tytułu jego użytkowania jest niczym innym niż czynszem a ten, zgodnie z najnowszym orzecznictwem sadowoadministracyjnym nie może być zaliczony do kosztów o charakterze „eksploatacyjnym”. Tym samym, (...) organ błędnie przyjął, że wszelkie wydatki związane z użytkowaniem takiego pojazdu, w tym również czynsz najmu, podlegają limitowaniu zgodnie z art. 16 ust 1 pkt 51 u.p.d.o.p”.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu z dnia 12.03.2013 r. (sygn. I SA/Wr 126/13) stwierdził, że:

„ Art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p. dotyczy wyłącznie wydatków z tytułu kosztów używania dla potrzeb działalności gospodarczej samochodów osobowych nie stanowiących majątku podatnika, a więc kosztów posługiwania się tym samochodem, wykorzystywania go. Przepis ten nie dotyczy natomiast kosztów związanych z uzyskaniem możliwości używania takiego samochodu. Innymi słowy, do wydatków z tytułu kosztów używania samochodu można zakwalifikować wszelkiego rodzaju wydatki eksploatacyjne, w odróżnieniu jednak od wydatków ponoszonych na uzyskanie samego tytułu prawnego, umożliwiającego używanie samochodu. O ile zatem wydatki na zakup paliwa, opłaty za autostrady, parkingi itp. należą do kosztów używania samochodu, o tyle wydatki ponoszone z tytułu czynszu najmu samochodu do kosztów jego używania już nie należą, są bowiem wydatkami na uzyskanie tytułu prawnego, umożliwiającego używanie samochodu. (...)

Zatem opłaty czynszowe, ponoszone przez podatnika nie mieszcząc się w „kosztach używania” samochodów osobowych powinny zostać rozliczone jako koszt uzyskania przychodów na zasadzie ukształtowanej w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.”

Uwzględniając powyższe, spółka stoi na stanowisku, że wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT ograniczenia w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego, wykorzystywanego dla potrzeb działalności gospodarczej, nie obejmują czynszu za wynajem samochodu. Przepis ten dotyczy wyłącznie wydatków związanych z eksploatacją pojazdu, takich jak np. zakup paliwa. Biorąc zatem pod uwagę, iż w przedstawionym stanie faktycznym ogólne kryteria wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT są spełnione - wydatki z tytułu najmu samochodu będą podlegały zaliczeniu w koszty uzyskania przychodu w całości (bez ograniczeń wynikających z kilometrówki”).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Przedmiotem pytania jest kwestia zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na wynajem samochodów osobowych wykorzystywanych do działalności gospodarczej Spółki w całości na zasadach ogólnych zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych – dalej updop (t. j. Dz. U. z 2011r. Nr 74, poz. 397 ze zm.) bez ograniczenia limitem przewidzianym w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. (…).

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Przy czym zwrot „w celu” oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo-skutkowym, że poniesienie go ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów, albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Trzeba jednak zauważyć, że wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, nie mogą być uwzględnione w rachunku podatkowym, jeżeli zostały ujęte w zamkniętym katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów. W katalogu tym znajdują się m.in. wydatki dotyczące używania przez podatnika samochodu osobowego nie stanowiącego jego własności, w zakresie których ustawodawca wprowadził ograniczenie możliwości zaliczenia w całości tych wydatków.

Stosownie bowiem do brzmienia art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu.

Sposób prowadzenia ewidencji – w przypadku wykorzystywania samochodów osobowych nienależących do składników majątku podatnika – został szczegółowo określony w art. 16 ust. 5 ww. ustawy. Zgodnie z tym przepisem, przebieg pojazdu, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 30 i 51 ustawy, powinien być, z wyłączeniem ryczałtu pieniężnego, udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu, potwierdzonej przez podatnika na koniec każdego miesiąca. Ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd-dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za jeden kilometr przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane. W razie braku tej ewidencji, wydatki z tytułu używania samochodów nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

W celu zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków związanych z używaniem dla celów służbowych samochodów nie wprowadzonych do ewidencji środków trwałych, należy - oprócz ewidencji przebiegu pojazdów – posiadać dokumenty źródłowe potwierdzające poniesienie tych wydatków (por. wyrok NSA z dnia 08.02.2007r., sygn. akt II FSK 189/06).

Koszt czynszu stanowiący wynagrodzenie za prawo do korzystania z samochodu jest kategorią odrębną od kosztów eksploatacji samochodu. Jeżeli zatem uprawnienie do korzystania z rzeczy wynika z umowy najmu lub dzierżawy, to wydatki związane z realizacją tej umowy są wydatkami z tytułu kosztów "używania" tej rzeczy. Koszty "używania" obejmują zatem wynagrodzenie za korzystanie z tej rzeczy, a także koszty eksploatacyjne oraz inne z tym związane (tj. zgodnie z zawarta umową jak np. dodatkowe opłaty w przypadku przekroczenia ustalonego w umowie limitu kilometrów czy tez opłate serwisową). Wszystkie te wydatki powinny być ujęte w ewidencji przebiegu pojazdu i ujęte w kosztach jedynie do wysokości tzw. "kilometrówki".

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na obrocie m.in. produktami farmaceutycznymi, środkami ochrony roślin, wyrobami medycznymi. Charakter tej działalności wymaga od niektórych pracowników lub innych osób współpracujących, w celu uzyskiwania przez spółkę przychodów podlegających opodatkowaniu, częstego przemieszczania się w terenie, także przy wykorzystaniu samochodów osobowych: służbowych będących własnością spółki, leasingowych albo wynajętych, co z kolei wiąże się z koniecznością ponoszenia przez spółkę kosztu czynszu najmu tych samochodów

Biorąc powyższe pod uwagę, w przedmiotowej sprawie należy uznać, że wydatki, które ponosi Spółka z tytułu wynajmu samochodów osobowych dla pracowników lub innych osób współpracujących, którzy wykonują czynności służbowe poza siedzibą Spółki, pozostają w związku z uzyskaniem przychodów wobec czego mieszczą się zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w pojęciu kosztów uzyskania przychodów. Organ nie może zaś uznać, że wydatki te mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w pełnej wysokości. W ocenie organu wydatki te powinny być ograniczone limitem przewidzianym w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Organ odnosząc się do argumentacji Spółki w zakresie wykładni pojęcia „koszty używania” zawarte w art. 16 ust. 1 pkt 51 updop, Organ wskaże za wyrokiem NSA z dnia 25.03.2010r., sygn. akt. II FSK 1890/08 „(…) Zgodzić się należy ze skarżącym, że opłaty czynszowe nie stanowią kosztów o charakterze eksploatacyjnym. Jednakże nie ma racji strona skarżąca wskazując, że "koszty używania" samochodu osobowego w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku od osób prawnych oznaczają wyłącznie koszty eksploatacji. "Koszt używania" nie jest pojęciem tożsamym z "kosztem eksploatacyjnym". Możliwość korzystania z cudzej rzeczy z zasady wynika z istnienia tytułu prawnego. Jeżeli uprawnienie to wynika z umowy, a umowa ta ma charakter odpłatny (tak jak w niniejszej sprawie) to uznać należy, że wydatki związane z realizacją tej umowy są wydatkami z tytułu kosztów używania tej rzeczy. Wydatki związane z uprawnieniem do używania cudzej rzeczy, stanowią niewątpliwie wydatek związany z używaniem tej rzeczy. Brak jest podstaw do przyjęcia poglądu strony skarżącej prezentowanego w skardze kasacyjnej, że koszty używania samochodu obejmują wyłącznie koszty eksploatacji samochodu. W ocenie Sądu "koszty używania" cudzej rzeczy obejmują wynagrodzenie za korzystanie z tej rzeczy, koszty eksploatacyjne oraz inne z tym związane. Koszty używania rzeczy są pojęciem szerszym niż koszty eksploatacyjne. Do wydatków z tytułu używania samochodu osobowego niestnowiących własności podatnika zalicza się zatem wszystkie sumy wydane w związku z posługiwaniem się rzeczą, korzystaniem z rzeczy - a więc również czynsz z tytułu najmu rzeczy. Wynagrodzenie za korzystanie z cudzej rzeczy jest kosztem jej używania”.

Powołany wyrok wpisuje się w linię orzecznictwa sądów administracyjnych, z której wynika, że do wydatków objętych limitem określonym w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy zalicza się wydatki ponoszone z tytułu używania dla potrzeb działalności gospodarczej samochodu nie stanowiącego własności podatnika, w tym także czynsz, ubezpieczenie, paliwo, części zamienne itp. (por. prawomocny wyrok syg. akt I SA/Gl 377/06 z dnia 15.02.2007r. i powołane w jego uzasadnieniu: wyrok NSA z dnia 18.03.1997r. sygn. akt I SA/Po 1531/96, uchwała siedmiu sędziów NSA z dnia 25.10.1999r. sygn. akt FPS 9/99, wyrok WSA sygn. akt I SA/Wr 413/11 z dnia 06.05.2011 r., wyrok WSA sygn. akt I SA/Wr 412/11 z dnia 06.05.2011 r.), prawomocny wyrok WSA we Wrocławiu z 25 listopada 2010r., sygn. akt I SA/Wr 1203/10.

Wobec tego nie ma podstaw, aby opłaty za korzystanie z samochodów osobowych niestanowiących własności podatnika – czynsz najmu, dodatkowa opłata w przypadku przekroczenia ustalonego w umowie limitu kilometrów, opłata serwisowa – nie były objęte limitem przewidzianym w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odnosząc się do powoływanych przez Spółkę we wniosku orzeczeń sądowych organ podatkowy jedynie konstatuje, iż w ostatnich latach zostały wydane orzeczenia zarówno zgodne ze stanowiskiem jak i przeciwne do stanowiska Wnioskodawcy, nie można więc mówić o ukształtowanej linii orzeczniczej w tym zakresie.

Orzeczenia sądów administracyjnych, nie stanowią źródła prawa i co do zasady wiążą strony postępowania podatkowego w konkretnej sprawie. Nie można ich wprost przenosić na grunt innej sprawy, często odmiennej w stanie faktycznym. Orzeczenie powołane we wniosku nie wiąże więc organu wydającego przedmiotową interpretację. Podstawą interpretacji jest sam przepis prawa (art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej).

Organ wydając interpretację stosuje obowiązujące przepisy prawa, dokonuje prawidłowej subsumcji przedstawionego we wniosku stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego do istniejącej w sprawie normy prawnej, stosując zarówno wykładnię gramatyczną oraz celowościową.

Formułując zaś rozstrzygnięcie w sprawie Organ dokonuje analizy orzecznictwa sądowego odnoszącego się do podobnych stanów faktycznych i zdarzeń przyszłych, uwzględniając jednak przede wszystkim naczelną zasadę dotyczącą instytucji interpretacji indywidualnej, tj. zasadę praworządności wyrażoną w art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.), której odzwierciedleniem na gruncie prawa podatkowego jest norma prawna określona w art. 120 (w zw. z art. 14h) Ordynacji podatkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.