Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB2/436-212/13-4/LS
z 10 lipca 2013 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 18.04.2013 r. (data wpływu 22.04.2013 r.) uzupełnionym pismem z dnia 21.06.2013 r. (data nadania 24.06.2013 r., data wpływu 26.06.2013 r.) na wezwanie Nr IPPB2/436-212/13-2/LS z dnia 12.06.2013 r. (data nadania 12.06.2013 r., data doręczenia 18.06.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie umowy pożyczki jest:
- odnośnie braku obowiązku podatkowego z tytułu zawarcia umowy pożyczki – prawidłowe,
- w pozostałej części – nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 22.04.2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie umowy pożyczki.
W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.
W dniu 26 marca 2013 r. Wnioskodawca zawarł umowę z Firmą G., z siedzibą w USA. Umowa dotyczy pożyczki kwoty 450.000 zł. Przedmiotowa umowa pożyczki została zawarta poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, środki pieniężne w chwili zawarcia umowy pożyczki znajdowały się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, żadna strona umowy nie będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług.
Z uwagi na braki formalne w złożonym wniosku, tutejszy organ podatkowy pismem z dnia 12.06.2013 r. Nr IPPB2/436-212/13-2/LS, wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez:
- doprecyzowanie przedstawionego stanu faktycznego poprzez:
- wskazanie miejsca zawarcia umowy pożyczki (terytorium Rzeczypospolitej Polskiej czy też terytorium innego państwa),
- określenie gdzie będą znajdowały się środki pieniężne w chwili zawarcia umowy pożyczki (terytorium Rzeczypospolitej Polskiej czy też terytorium innego państwa),
- wskazanie, czy z tytułu zawarcia umowy pożyczki przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej czynności będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług (podatkiem od wartości dodanej) lub też zwolniona z podatku od towarów i usług (podatku od wartości dodanej).
- zadanie pytania adekwatnego do przedstawionego stanu faktycznego,
- przedstawienie własnego stanowiska adekwatnego do zadanego pytania oraz przedstawionego stanu faktycznego,
Wnioskodawca odpowiedział w wyznaczonym terminie (data nadania uzupełnienia 24.06.2013 r.), uzupełniając przedmiotowy wniosek.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie.
Wnioskodawca jako osoba fizyczna będąca stroną umowy pożyczki, prosi o potwierdzenie, iż ww. stanie faktycznym nie jest zobligowany do zapłaty podatku z tytułu PCC.
Zdaniem Wnioskodawcy, konieczność taka nie zachodzi, gdyż siedziba Pożyczkodawcy znajduje się poza granicami Polski, Pożyczkodawca nie jest Rezydentem i środki pieniężne w momencie zawarcia umowy pożyczki znajdowały się poza granicami Polski.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego odnośnie braku obowiązku podatkowego z tytułu zawarcia umowy pożyczki uznaje się za prawidłowe, natomiast w pozostałej części za nieprawidłowe.
Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 09 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 101, poz. 649 ze zm.) podatkowi temu podlegają umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku.
Art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.) stanowi, że przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.
Do elementów znamionujących umowę pożyczki należy obowiązek jej zwrotu. Przy czym, nie tyle dotyczy to oznaczenia terminu zwrotu, ile zaznaczenia samego obowiązku zwrotu - który, jak wskazuje się w orzecznictwie, w myśl art. 720 § 1 ww. ustawy, jest elementem przedmiotowo istotnym dla tego rodzaju umowy, bez którego nie ma umowy pożyczki. W zależności od tego, jak zostanie ukształtowana przez strony umowa pożyczki, może ona przyjąć postać umowy nieodpłatnej bądź też odpłatnej, gdzie pożyczkobiorca zobowiązany będzie do zapłaty odsetek. Umowa pożyczki jest umową konsensualną. Dochodzi do skutku poprzez zgodne oświadczenia woli.
Natomiast zgodnie z art. 1 ust. 4 ww. ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych podatkowi temu podlegają czynności cywilnoprawne, jeżeli ich przedmiotem są:
- rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
- rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Z uwagi na powyższe, należy stwierdzić, że umowa pożyczki będzie podlegać podatkowi od czynności cywilnoprawnych, jeżeli w chwili zawarcia umowy jej przedmiot, tj. pieniądze znajdują się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wówczas nie ma znaczenia, gdzie umowa zostanie zawarta i gdzie mają miejsce zamieszkania (siedzibę) strony umowy.
Pożyczka będzie podlegała również podatkowi od czynności cywilnoprawnych, jeśli pieniądze będące przedmiotem pożyczki w chwili jej zawarcia znajdują się za granicą oraz nabywca - pożyczkobiorca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a czynność zostanie dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że przedmiotowa umowa pożyczki została zawarta poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, środki pieniężne w chwili zawarcia umowy pożyczki znajdowały się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, żadna strona umowy nie będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług.
Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż umowa pożyczki nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, ponieważ jak wskazał Wnioskodawca środki pieniężne w chwili jej zawarcia będą znajdowały się poza terytorium Polski oraz umowa pożyczki zostanie zawarta poza terytorium Polski. Tutejszy organ potwierdził stanowisko Wnioskodawcy odnośnie braku obowiązku podatkowego z tytułu zawarcia umowy pożyczki, jednakże uzasadnienie prawne jest odmienne od uzasadnienia prawnego Wnioskodawcy i z tej przyczyny w tej części stanowisko uznano za nieprawidłowe.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Ponadto organ podatkowy wskazuje, że jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnić się od stanu faktycznego, który wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.