Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP1/443-422/13/AJ
z 19 lipca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 6 maja 2013 r. (data wpływu 7 maja 2013 r.), uzupełnionym w dniu 1 lipca 2013 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• sposobu wykazywania na paragonie fiskalnym nazwy towaru lub usługi – jest nieprawidłowe,
• braku konieczności wymiany stosowanego urządzenia fiskalnego na nowe – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 maja 2013 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 1 lipca 2013 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu wykazywania nazw sprzedawanych towarów i usług na paragonie, braku możliwości drukowania na paragonie numeru identyfikacji podatkowej nabywcy oraz ewentualnej konieczności wymiany stosowanych dotychczas kas na nowe.

W złożonym wniosku przedstawiono następujące stany faktyczne i zdarzenia przyszłe.

Regionalny Szpital Specjalistyczny jest samodzielnym publicznym zakładem opieki zdrowotnej, który świadczy zarówno usługi medyczne, a także sprzedaż niemedyczną m.in. prowadzone są bary, kawiarnia, kiosk czy stołówka. W myśl rozporządzenia z 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących, podatnik zobowiązany jest umieścić na paragonie fiskalnym nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację. W związku z powyższym Szpital ma wątpliwości co do znaczenia terminu „jednoznaczny”.

Mianowicie, w jednym z punktów handlowych Szpitala prowadzona jest sprzedaż produktów spożywczych gotowych, służących tylko do odsprzedaży, a także samodzielnie przygotowanych potraw np. zup czy zestawów obiadowych. Dotychczas na paragonie fiskalnym stosowano nazwy towarów bez wskazania nazwy producenta lub bez bardzo szczegółowej nazwy towaru np. „wafel Grzesiek czekoladowy 100 gram”, wafel Grzesiek bez polewy”, „wafel Teatralny”, „wafle Flis Light” są one określane jako „wafel”. Każdy rodzaj wafla może różnić się ceną i gramaturą. W związku z powyższym Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy dotychczas stosowana nazwa jest wystarczająca na zidentyfikowanie towaru?

Podobne wątpliwości dotyczą zestawów obiadowych. Czy dotychczas stosowana nazwa „zestaw obiadowy” jest wystarczającym identyfikatorem towaru, czy należałoby wskazać czynniki zawierające się w zestawie np. surówka, ryż, porcja mięsa? Idąc dalej, czy porcja mięsa jest wystarczającym identyfikatorem?, czy konieczne jest wyszczególnienie nazwy danego mięsa np. kotlet drobiowy? We wniosku wskazano, iż ceny porcji mięs mogą różnić się.

Kolejną wątpliwością są również możliwości techniczne kas rejestrujących. Kasy zakupione przez Wnioskodawcę mają możliwość zapisania nazwy towaru lub usługi w 18 znakach. Stosowanie szczegółowego opisu towaru np. sok Kubuś Play o smaku pomarańczowo-jabłkowym poj. 330 ml nie będzie możliwe nawet przy zastosowaniu skrótów. Czy w związku z powyższym, Wnioskodawca ma obowiązek zakupienia nowych urządzeń po okresie przejściowym tj. 30 września 2013 r.?

Z wniosku wynika również, że kasy, które zostały zakupione w celach ewidencjonowania sprzedaży w punktach handlowych nie posiadają funkcji umieszczenia NIP nabywcy na paragonie fiskalnym, a termin ich użytkowania przewidywany jest na co najmniej okres dwóch lat. Czy w związku z powyższym od 1 października 2013 r. Wnioskodawca zobowiązany będzie do zakupu nowych kas fiskalnych?

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy sprzedając z zachowaniem prawidłowej stawki VAT np. wafle różnych producentów, o różnych smakach i cenach należy rozwinąć nazwę wafel, czy dotychczas stosowana nazwa jest wystarczająca na zidentyfikowanie towaru?
2. Czy dotychczas stosowana nazwa zestaw obiadowy jest wystarczającym identyfikatorem towaru, czy należałoby wskazać czynniki zawierające się w zestawie np. surówka, ryż, porcja mięsa. Idąc dalej czy porcja mięsa jest wystarczającym identyfikatorem, czy konieczne jest wyszczególnienie nazwy danego mięsa np. kotlet drobiowy?
3. Czy kasy fiskalne, które nazwę towaru zapisują w maksymalnie 18 znakach nie będą w stanie wystarczająco i zrozumiale zapisać długich określeń towarów umożliwiających ich jednoznaczna identyfikacje po tzw. okresie przejściowym (tj. po 30 września 2013 r.) będą musiały być zastąpione nowymi urządzeniami?
4. Czy kasy fiskalne nie posiadające możliwości umieszczenia NIPu nabywcy, po tzw. okresie przejściowym (tj. po 30 września 2013 r.) będą musiały być zastąpione nowymi urządzeniami?

Zdaniem Wnioskodawcy, ostatecznie doprecyzowanym w złożonym w dniu 1 lipca 2013 r. uzupełnieniu, w odniesieniu do pytania pierwszego wymóg jednoznacznego oznaczenia na paragonie nazwy towaru lub usługi powinien zawierać określenie umożliwiające zidentyfikowanie produktu na miarę możliwości technicznych kas fiskalnych. W ocenie Wnioskodawcy, nazywanie produktów czy usług przez tak zwane grupy towarów jest zbyt ogólne i uniemożliwia identyfikację konkretnego towaru, np. grupa słodycze, czy nabiał, są tam setki różnych towarów, ale już określenie jogurt owocowy jest wystarczająco jednoznaczną nazwą. Przykład opisanego w pytaniu powyżej wafla również – zdaniem Wnioskodawcy – wystarczająco identyfikuje towar. Zastosowanie nazwy słodycze byłoby zbyt ogólne, natomiast podanie nazwy producenta oraz na przykład gramatury produktu byłoby zbyt szczegółowe i niezrozumiałe dla klienta w przypadku zastosowania skrótu tej nazwy, tak aby zmieściło się w 18 znakach (takie są możliwości techniczne kas). Wnioskodawca uznaje iż, w przypadku posiadania w asortymencie wielu wafli, różnych producentów zaliczane one są do jednaj stawki podatku VAT, w tym przypadku 23%. Wnioskodawca uważa, iż posiadanie asortymentu różnych producentów, o różnych cenach nie wymaga określenia w pojedynczej grupie kodu kasowego szczegółowej nazwy towaru.

W odniesieniu do pytania drugiego Wnioskodawca wskazał, iż zestaw obiadowy jest wystarczająco precyzyjnym identyfikatorem towaru i ma potrzeby, by bardziej go uszczegółowić. Zdaniem Wnioskodawcy, nazwa towaru czy usługi widniejąca na paragonie nie może być bardzo ogólna, ale powinna oznaczać i wskazywać określoną grupę asortymentową sprzedawanego towaru, tak aby do użytej nazwy towaru możliwe było przyporządkowanie odpowiedniej stawki podatkowej, aby nazwa ta zgadzała się, co do istoty, z towarem będącym przedmiotem obrotu, a także by powiązanie tej nazwy z ceną pozwoliło na indywidualne określenie sprzedawanego towaru. Przykładem jest interpretacja z dnia 6 stycznia 2009 r. nr ILPP2/443-945/08-2/EWW, w której Dyrektor izby Skarbowej w Poznaniu uznał, że wskazanie na paragonie nazw: „zupa dnia”, „danie obiadowe dnia”, „deser dnia” spełnia wymogi § 5 ust. 1 pkt 6 § 5 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków ich stosowania. Wnioskodawca rozumie, iż w tym wypadku jest dopuszczone stosowanie ogólnej nazwy towaru, bez jej uszczegółowienia. Podobna sytuacja jest przedstawiona w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu o sygnaturze ILPP2/443-1751/10-2/MN, gdzie stosowanie nazwy „zestaw obiadowy” w stołówce szkolnej uznano za prawidłowy.

W odniesieniu do pytania trzeciego Wnioskodawca uważa, iż jest w stanie w maksymalnie 18 znakach określić nazwę towaru w sposób identyfikujący dla nabywcy jednakże, w przypadku gdy stosowane dotychczas nazwy towarów np, jogurt naturalny, jogurt owocowy, wafel, baton itp. bez uwzględnienia nazwy producenta, zostaną uznane za zbyt ogólne Wnioskodawca uzna, iż konieczna będzie wymiana kas rejestrujących na nowe. W przypadku, gdy organ podatkowy uzna, iż powyższe twierdzenia są nieprawidłowe Wnioskodawca wymieni urządzenia.

W odniesieniu do pytania czwartego Wnioskodawca wskazał, iż urządzenia elektroniczne, służące do rejestracji obrotu, którymi dysponuje nie posiadają technicznej możliwości umieszczenia Numeru Identyfikacji Podatkowej nabywcy na paragonie fiskalnym. W chwili obecnej, na życzenie klienta, wystawiana jest faktura, która zawiera NIP nabywcy. Wnioskodawca uważa, iż dotychczasowe rozwiązanie znajdzie również zastosowanie po tak zwanym okresie przejściowym i na życzenie klienta może w każdej chwili być wystawiona faktura, na której znajdzie się NIP oraz inne szczegółowe informacje na temat nabywcy. W ocenie Wnioskodawcy to rozwiązanie jest prawidłowe i pomoże uniknąć poniesienia kosztów związanych z wymianą sprawnego sprzętu na nowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się w zakresie:

• sposobu wykazywania na paragonie fiskalnym nazwy towaru lub usługi – jest nieprawidłowe,
• braku konieczności wymiany stosowanego urządzenia fiskalnego na nowe – jest prawidłowe.

Obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika z zapisu art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. z 2011 r. Dz. U. Nr 177, poz. 1054 ze zm.).

Zgodnie z tym przepisem, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Z art. 111 ust. 6a ustawy wynika, że kasa rejestrująca służąca do prowadzenia ewidencji, o której mowa w ust. 1, musi zapewniać prawidłowe zaewidencjonowanie podstawowych danych dotyczących zawieranych transakcji, w tym wysokości uzyskiwanego przez podatnika obrotu i kwot podatku należnego, oraz musi przechowywać te dane lub też zapewniać bezpieczny ich przekaz na zewnętrzne nośniki danych. Pamięć fiskalna kasy rejestrującej powinna posiadać numer unikatowy, nadawany w ramach czynności materialno-technicznych przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych.

Natomiast stosownie do zapisu art. 111 ust. 7a pkt 1 ustawy, Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia sposób prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących, w tym o zastosowaniu specjalnym dla specyficznego rodzaju działalności, oraz warunki używania kas przez podatników, uwzględniając potrzebę właściwego ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących przez podatników, o których mowa w ust. 1, oraz potrzebę przeciwdziałania nieewidencjonowaniu obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas przez tych podatników, jak również zapewnienia kontroli prawidłowości rozliczania podatku.

Wymogi co do treści paragonu fiskalnego, w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r. regulują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2013 r., poz. 363).

Stosownie do § 2 pkt 12 ww. rozporządzenia, ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o paragonie fiskalnym – rozumie się przez to wydrukowany przez kasę dla nabywcy w momencie sprzedaży dokument potwierdzający dokonaną transakcję sprzedaży.

Na podstawie § 6 ust. 1 pkt 1 powołanego rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, podatnicy, prowadząc ewidencję m.in. wydają nabywcy, bez jego żądania, paragon fiskalny.

Należy także wskazać, iż z § 6 ust. 1 pkt 5 ww. rozporządzenia wynika, że podatnik jest obowiązany do określenia sposobu przyporządkowania stawki podatku do nazw towarów i usług. Natomiast sposób ten określa sam podatnik uwzględniając asortyment sprzedawanych towarów i usług.

Jak wynika z § 8 ust. 1 ww. rozporządzenia, paragon fiskalny zawiera co najmniej:

1. imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a dla sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych - adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika;
2. numer identyfikacji podatkowej podatnika (NIP);
3. numer kolejny wydruku;
4. datę oraz godzinę i minutę sprzedaży;


5. oznaczenie „PARAGON FISKALNY”;
6. nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację;
7. cenę jednostkową towaru lub usługi;
8. ilość i wartość sumaryczną sprzedaży danego towaru lub usługi z oznaczeniem literowym przypisanej stawki podatku;
9. wartość rabatów lub narzutów, o ile występują;
10. wartość sprzedaży brutto i kwoty podatku według poszczególnych stawek podatku po uwzględnieniu rabatów lub narzutów;
11. wartość sprzedaży zwolnionej od podatku;
12. łączną kwotę podatku;
13. łączną kwotę sprzedaży brutto;
14. oznaczenie waluty, w której rejestrowana jest sprzedaż, przynajmniej przy łącznej kwocie sprzedaży brutto;
15. kolejny numer paragonu fiskalnego;
16. numer kasy i oznaczenie kasjera - przy więcej niż jednym stanowisku kasowym;
17. numer identyfikacji podatkowej nabywcy (NIP nabywcy) - na żądanie nabywcy;
18. logo fiskalne i numer unikatowy kasy.

Zgodnie z zapisem § 8 ust. 2 ww. rozporządzenia, paragon fiskalny musi być czytelny i umożliwić nabywcy sprawdzenie prawidłowości dokonanej transakcji. Paragon fiskalny może zawierać w miejscu określonym dla nazwy, o której mowa w ust. 1 pkt 6, również opis towaru lub usługi stanowiący rozwinięcie tej nazwy.

Informacje zawarte na paragonie fiskalnym powinny znajdować się w kolejności określonej w ust. 1, z wyjątkiem informacji o dacie oraz godzinie i minucie sprzedaży, a logo fiskalne i numer unikatowy kasy muszą być umieszczone centralnie w ostatniej linii paragonu fiskalnego. (§ 8 ust. 3).

Natomiast § 14 ust. 1 pkt 1 powołanego rozporządzenia wskazuje, iż podatnicy stosujący kasy dokonują weryfikacji poprawności pracy kasy, ze szczególnym uwzględnieniem prawidłowego zaprogramowania nazw towarów i usług, wartości stawek podatkowych, waluty ewidencyjnej wraz z jej symbolem i wartością przelicznika, wskazań daty i czasu oraz właściwego przyporządkowania nazw towarów do stawek podatku.

Ponadto, podatnicy niezwłocznie zgłaszają podmiotowi prowadzącemu serwis główny lub podmiotowi prowadzącemu serwis kas każdą nieprawidłowość w pracy kasy (§ 14 ust. 1 pkt 2).

Powołane przepisy wskazują, iż na paragonie fiskalnym musi znajdować się nazwa towaru lub usługi. Oprócz nazwy, może znajdować się ewentualnie opis stanowiący rozwinięcie tej nazwy.

Przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia nazwy towaru lub usługi oraz nie określają źródła stosowania nazw towarów lub usług, wobec czego należy sięgnąć do definicji słownikowych. Zgodnie z internetowym Słownikiem Języka Polskiego PWN (http://sjp.pwn.pl) „nazwa” oznacza „wyraz albo połączenie wyrazowe oznaczające kogoś lub coś”, zaś nazwa jednostkowa – nazwę mającą tylko jeden desygnat.

Oznacza to, że stosowana na paragonie fiskalnym nazwa winna być przypisana sprzedawanemu towarowi lub świadczonej usłudze i jednoznacznie je identyfikować. Powinna być zatem tak skonstruowana, aby można było na jej podstawie dokładnie określić indywidualnie zakupiony towar lub usługę.

Nazwa towaru lub usługi ma bowiem spełniać cele, dla jakich podatnik został zobowiązany do ewidencjonowania obrotu. Podatnik jest zobowiązany na paragonie opisać wykonane świadczenie, podać jego nazwę, tak aby do użytej nazwy możliwe było przyporządkowanie odpowiedniej stawki podatkowej i by użyta nazwa była co do istoty zgodna z będącym przedmiotem obrotu świadczeniem. Jednocześnie nazwa świadczenia na paragonie musi być tak skonstruowana, aby można było na tej podstawie w połączeniu z ceną dokładnie określić jakie świadczenie zostało zakupione. Dopiero taki sposób ewidencjonowania sprzedaży skutecznie zagwarantuje konsumentowi prawo do otrzymania dowodu nabycia towarów lub usług z uwidocznioną kwotą podatku oraz możliwość kontroli przez klienta czynności, dotyczących prawidłowego ewidencjonowania transakcji i wystawienia dowodu potwierdzającego jej wykonanie.

Skoro zatem celem tych unormowań jest zapewnienie konsumentowi prawa do otrzymania dowodu nabycia towarów lub usług z uwidocznioną kwotą podatku oraz możliwość kontroli przez klienta czynności dotyczących prawidłowego ewidencjonowania transakcji i wystawiania dowodu potwierdzającego jej wykonanie, na paragonie fiskalnym musi być zamieszczona nazwa towaru pozwalająca nabywcy na jednoznaczne sprawdzenie ilości, rodzaju oraz cen jednostkowych poszczególnych, zakupionych przez niego towarów. Jest to możliwe jedynie przy precyzyjnym określeniu nazwy nabytego towaru na takim paragonie, gdyż tylko wówczas klient-nabywca ma możliwość skontrolowania ilości wykazanych na paragonie towarów w powiązaniu z ich cenami jednostkowymi.

Podatnik powinien bowiem wystawiać paragony zawierające nazwy towarów na tyle szczegółowe, żeby – z jednej strony – pozwalały one organowi podatkowemu na weryfikację prawidłowości rozliczenia podatku, a z drugiej – zapewniały konsumentowi możliwość kontroli dokonywanych zakupów.

Na podstawie § 35 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r., podatnicy użytkujący kasy, które zostały nabyte w okresie ważności:

1. decyzji ministra właściwego do spraw finansów publicznych wydanej na podstawie przepisów obowiązujących przed dniem wejścia w życie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków ich stosowania,
2. potwierdzenia, o którym mowa w art. 111 ust. 6b ustawy, wydanego po dniu 1 września 2011 r. mogą je nadal stosować do prowadzenia ewidencji po upływie tego okresu, pod warunkiem że kasy te zapewniają prawidłowość rozliczeń podatnika.

Zgodnie natomiast z § 36 powołanego rozporządzenia, podatnicy użytkujący kasy, o których mowa w § 35 oraz art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 18 marca 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy – Prawo o miarach (Dz. U. Nr 64, poz. 332), nieposiadające możliwości technicznych spełnienia wymagań określonych w rozdziale 2 (rozdział ten obejmuje m. in. § 8, czyli przepis stanowiący o „jednoznacznej identyfikacji” oraz § 9 tego rozporządzenia) stosują te przepisy odpowiednio.

Dokonując zatem interpretacji § 8 ust. 1 pkt 6 powołanego rozporządzenia z dnia 14 marca 2013 r., stanowiącego o konieczności jednoznacznej identyfikacji towarów i usług, należy mieć na uwadze § 36 tego rozporządzenia, gdyż na mocy tego przepisu, przepis o jednoznacznej identyfikacji towarów i usług podatnicy użytkujący kasy nieposiadające możliwości technicznych spełnienia wymagań w nim określonych stosują odpowiednio (tzn. stosują przepis § 8 ust. 1 pkt 6 z uwzględnieniem możliwości technicznych kasy).

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Szpital, będący samodzielnym publicznym zakładem opieki zdrowotnej, świadczy zarówno usługi medyczne, a także sprzedaż niemedyczną m.in. prowadzone są bary, kawiarnia, kiosk czy stołówka.

W jednym z punktów handlowych prowadzona jest sprzedaż produktów spożywczych gotowych, służących tylko do odsprzedaży, a także samodzielnie przygotowanych potraw np. zup czy zestawów obiadowych.

Dotychczas na paragonie fiskalnym stosowano nazwy towarów bez wskazania nazwy producenta lub bez bardzo szczegółowej nazwy towaru np. „wafel Grzesiek czekoladowy 100 gram”, wafel Grzesiek bez polewy”, „wafel Teatralny”, „wafle Flis Light”, są one określane jako „wafel”. Każdy rodzaj wafla – jak wskazano – może różnić się ceną i gramaturą, natomiast w przypadku sprzedaży posiłków stosowana jest nazwa „zestaw obiadowy”.

Ponadto wskazano, iż posiadane przez Szpital kasy rejestrujące mają możliwość zapisania nazwy towaru lub usługi w 18 znakach.

Szpital zauważył, iż stosowanie szczegółowego opisu towaru np. sok Kubuś Play o smaku pomarańczowo-jabłkowym poj. 330 ml nie będzie możliwe nawet przy zastosowaniu skrótów.

Ponadto kasy rejestrujące stosowane przez Szpital do prowadzenia ewidencji sprzedaży, nie posiadają funkcji umieszczenia NIP nabywcy na paragonie fiskalnym.

Odnosząc się do powyższego należy wskazać, że tutejszy organ podziela wprawdzie wyrażone przez Wnioskodawcę stanowisko, zgodnie z którym nazywanie produktów czy usług przez tak zwane grupy towarów jest zbyt ogólne i uniemożliwia identyfikację konkretnego towaru – jak wskazano – np. grupa słodycze, czy nabiał, niemniej nie można się zgodzić z tym, że (bazując na przedstawionym we wniosku przykładzie wafli) stosowana przy sprzedaży nazwa „wafel” pozwala na jednoznaczną identyfikację zakupionego przez klienta towaru.

Tak wystawiony paragon fiskalny, w przypadku dokonywania sprzedaży różnych towarów tej samej grupy asortymentowej, nie identyfikowałby dokonywanego świadczenia w jednoznaczny i precyzyjny sposób, wskazujący na jego rodzaj tym samym nie spełniałby wymogów ewidencji, która musi być na tyle szczegółowa, aby zapewnić konsumentowi prawo do otrzymania dowodu nabycia towaru z uwidocznioną kwotą podatku oraz możliwość kontroli przez klienta dokonanych zakupów.

Należy bowiem podkreślić, że skoro w asortymencie towarów oferowanych klientom znajdują się różne rodzaje wafli, różnych producentów, w różnych cenach, to paragony dokumentujące ich sprzedaż powinny zawierać określenia charakteryzujące konkretny towar, np. nazwę wafla, jego rodzaj (wskazanie jeżeli jest to np. wafel w czekoladzie), nazwę producenta – jeżeli zastosowane przez Wnioskodawcę inne określenia są dla różnych produktów takie same.

Podobnie – w przypadku sprzedaży posiłków – w ocenie tutejszego organu, zastosowanie nazwy „zestaw obiadowy” jest mało precyzyjne, a tym samym uniemożliwia klientowi jednoznaczne stwierdzenie, jakie konkretnie danie nabył. Ze złożonego wniosku wynika, że na danie obiadowe mogą się składać różne składniki. Zatem na paragonie fiskalnym dokumentującym sprzedaż powinny znaleźć odzwierciedlenie zapisy pozwalające na stwierdzenie, co było przedmiotem sprzedaży, w jakiej cenie i stawce podatku.

Zatem w przedmiotowej sprawie, należałoby rozwinąć nazwę „zestaw obiadowy” w taki sposób, aby dokonana usługa gastronomiczna mogła być konkretnie zidentyfikowana w odniesieniu do np. cennika oferowanych usług (zestawu menu). W tym miejscu trzeba zauważyć, iż to Wnioskodawca decyduje, w jaki sposób dobierze nazwę towaru lub usługi, tak by jego klient mógł jednoznacznie zidentyfikować przedmiot nabytego świadczenia, a sposób jednoznacznego identyfikowania towarów i usług jest ściśle związany z asortymentem, jaki podatnik oferuje. Istotny jest również fakt, iż obowiązujące w tym zakresie przepisy nie wykluczają stosowania skrótów.

Należy ponadto podkreślić, że stosowanie na paragonach fiskalnych ogólnych nazw grup towarowych nie było akceptowane również przed wejściem w życie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących.

Jak bowiem wynikało z zapisu § 5 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków ich stosowania (Dz. U. Nr 212, poz. 1338), obowiązującego do dnia 31 marca 2013 r., paragon fiskalny drukowany przez kasę musi zawierać m.in. nazwę towaru lub usługi i ewentualnie opis towaru lub usługi stanowiący rozwinięcie tej nazwy, cenę jednostkową towaru lub usługi.

Zatem, regulacja zawarta w § 8 ust. 1 pkt 6 obecnie obowiązującego rozporządzenia z dnia 14 marca 2013 r., dotycząca stosowania nazw towarów lub usług pozwalających na ich jednoznaczną identyfikację, jest odzwierciedleniem dotychczas obowiązujących przepisów.

Powyższe stwierdzenie znajduje odzwierciedlenie w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 marca 2010 r. sygn. akt I FSK 63/09. W wyroku tym Sąd wskazał, iż

„podatnik powinien wystawiać paragony zawierające nazwy towarów na tyle szczegółowe, żeby – z jednej strony – pozwalały one organowi podatkowemu na weryfikację prawidłowości rozliczenia podatku, a z drugiej – zapewniały konsumentowi możliwość kontroli dokonywanych zakupów.

Stosowanie na paragonach nazw grupowań towarów i usług jedynie według klasyfikacji PKWiU nie spełnia tych wymogów, skoro jedną z nadrzędnych funkcji paragonu jest umożliwienie konsumentowi sprawdzenia tego, co kupił i po jakiej cenie.

Wielu konsumentów dopiero w domu analizuje jednostkowe ceny poszczególnych towarów. Jeżeli na paragonie zostanie umieszczona tylko ogólna nazwa (rodzajowa wg PKWiU, np. prasa, papierosy z tytoniu, jogurt, kefir itp.), to klient nie będzie wiedział, ile kosztował konkretny produkt danego producenta. Taka sytuacja jest niedopuszczalna, bo klient powinien mieć możliwość weryfikacji, czy cena, jaką sprzedawca umieścił na półce, jest taka sama jak cena wyszczególniona na paragonie.

Oznacza to, że sprzedawca powinien zadbać o takie zaprogramowanie kasy rejestrującej, aby konsument otrzymywał paragony z konkretnymi nazwami jednostkowymi towarów lub usług, pozwalającymi na ich jednoznaczną identyfikację. Ponadto rodzaj kasy rejestrującej powinien umożliwiać takie zaprogramowanie, które dostosowane będzie do rodzaju i ilości sprzedawanego asortymentu towarów i usług.”

W świetle powyższego, mając na uwadze powołane przepisy prawa należy stwierdzić, iż w ocenie tutejszego organu, dotychczas stosowany przez Wnioskodawcę sposób oznaczania na paragonach fiskalnych nazw sprzedawanych towarów jest niewystarczający.

Nie oznacza to jednak, że Wnioskodawca jest bezwzględnie zobowiązany do wymiany stosowanych do ewidencjonowania kas rejestrujących po 30 września 2013 r.

Analiza powołanych wcześniej przepisów § 8 ust. 1 w powiązaniu z § 36 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. prowadzi do wniosku, że stosowana przez podatnika kasa rejestrująca (system kasowy) i jej możliwości techniczne (w kontekście prowadzonej przez podatnika działalności, w szczególności jej zakresu) mogą mieć istotny wpływ na wymagania, co do sposobu identyfikacji towarów i usług, w tym znaczeniu, że brak możliwości technicznych będzie skutkować mniej szczegółowym prowadzeniem identyfikacji (tj. dostosowanym do możliwości kasy).

Odpowiednie dostosowanie nazwy towaru do specyfiki prowadzonej działalności gospodarczej nie będzie powodowało konieczności wymiany kasy.

Mając na względzie powyższe, przepis § 36 ww. rozporządzenia z dnia 14 marca 2013 r. daje podatnikom możliwość stosowania regulacji zawartej w § 8 ust. 1 odpowiednio, tj. zgodnie z technicznymi możliwościami użytkowanych kas rejestrujących (w kontekście specyfiki prowadzonej działalności gospodarczej).

Zatem Wnioskodawca nie będzie zobowiązany z tego tytułu wymienić dotychczas używanych kas na nowe, gdyż brak odpowiednich możliwości technicznych w „starych” kasach nie powoduje, że nie mogą być one nadal stosowane dla rozliczeń podatkowych.

W odniesieniu do wątpliwości Wnioskodawcy, dotyczących ewentualnej konieczności wymiany stosowanych dotychczas kas rejestrujących z uwagi na brak możliwości wskazania na paragonie fiskalnym numeru identyfikacji podatkowej nabywcy towaru na jego żądanie należy wskazać, że

w ocenie tutejszego organu, w świetle zapisu § 35 w powiązaniu z § 36 ww. rozporządzenia, Wnioskodawca również po dniu 30 września 2013 r. może stosować takie kasy.

Reasumując, podatnicy użytkujący kasy nieposiadające możliwości technicznych spełnienia wymagań określonych w rozdziale 2, mogą do dnia 30 września 2013 r. stosować dotychczasowe zasady prowadzenia ewidencji, a po dniu 30 września 2013 r. obligatoryjnie stosują zasady określone w rozporządzeniu z dnia 14 marca 2013 r., z uwzględnieniem jednak możliwości technicznych użytkowanych kas.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.