Interpretacja Ministra Finansów
DD3/033/143/IMD/08/DD-1147/RD-10461
z 20 lutego 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), Minister Finansów w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 3 listopada 2008 r. Nr ITPB2/415-789/08/MM, wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku złożonym w dniu 8 sierpnia 2008 r. jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

Dnia 3 listopada 2008 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając – na podstawie § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) – w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych. Interpretacja wydana została na ww. wniosek złożony w dniu 8 sierpnia 2008 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Żołnierzom zawodowym w myśl § 3 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 28 maja 2004 r. w sprawie należności żołnierzy zawodowych za przeniesienia i podróże służbowe (Dz. U. Nr 140, poz. 1487, ze zm.) przysługuje dodatek za rozłąkę.

Dodatek za rozłąkę wypłaca się żołnierzom wyznaczonym na stanowisko służbowe poza miejscem zamieszkania, przy uwzględnieniu faktu, iż członkowie rodziny nie przesiedlili się wraz z żołnierzem i przysługuje wyłącznie w dniach wykonywania zadań służbowych.

Służba żołnierzy zawodowych ma obecnie charakter kadencyjny. Żołnierz podpisuje kontrakt na pełnienie służby na stanowisku służbowym w danej miejscowości, na z góry określony czas. Często nie przesiedla rodziny, bowiem kolejny kontrakt może oznaczać kolejne przeniesienie do jeszcze innej miejscowości. Przede wszystkim jednak dodatek przysługuje żołnierzom, którzy nie przesiedlili rodziny, wyłącznie w dniach wykonywania zadań służbowych poza miejscem stałego zamieszkania. Nie przysługuje natomiast w sytuacji, gdy żołnierz lub jego małżonek posiada dom lub samodzielny lokal mieszkalny albo jest on zameldowany na pobyt stały w miejscu pełnienia służby. Powyższe oznacza czasowy charakter przeniesienia żołnierzy uprawnionych do dodatku za rozłąkę.

W związku z przedstawionym zdarzeniem przyszłym zadano następujące pytanie:

Czy zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.) dodatek za rozłąkę wypłacany żołnierzom zawodowym może być wolny od podatku dochodowego tak jak dodatek za rozłąkę wypłacany pracownikom czasowo przeniesionym – do wysokości diet za czas podróży służbowej na obszarze kraju, w rozumieniu przepisów rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, żołnierz zawodowy podpisuje kontrakt na pełnienie służby na stanowisku służbowym w danej miejscowości przez z góry ustalony czas i w związku z tym wyznaczenie żołnierza na stanowisko służbowe na okres kadencji należy uznać za przeniesienie o charakterze czasowym, przy uwzględnieniu faktu, iż członkowie rodzin nie przesiedlili się wraz z żołnierzem, a dodatek przysługuje wyłącznie w dniach wykonywania służby.

Czasowo przeniesionym, w rozumieniu zarządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 14 sierpnia 1990 r. w sprawie świadczeń dla pracowników czasowo przeniesionych, jest pracownik, który wyraził zgodę na okresowe przeniesienie go do pracy na inny teren poza miejscowość stałego zamieszkania (zakwaterowania), a był zatrudniony:

1. w miejscowości stałego zamieszkania lub codziennie dojeżdżał do pracy z miejscowości stałego zamieszkania bądź
2. w innej miejscowości niż miejscowość stałego zamieszkania i mieszkał w hotelu pracowniczym lub kwaterze wynajętej przez przedsiębiorstwo.
   
   

Służba żołnierzy zawodowych ma obecnie charakter kadencyjny. Istotą i celem przedmiotowej szczególnej należności (dodatku za rozłąkę) jest rekompensata wyższych kosztów utrzymania ponoszonych przez żołnierzy zobligowanych, z uwagi na potrzeby obrony Państwa, do pełnienia służby poza miejscem zamieszkania rodziny. Wysokość dodatku jest równa wysokości diety przysługującej pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju. Dieta ta zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju, jest przeznaczona na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia w czasie podróży i jest wolna od podatku dochodowego.

Z tych względów Wnioskodawca uznał, iż w/w dodatek korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stanowisko Wnioskodawcy uznał za nieprawidłowe.

Na tle przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu stanu faktycznego Minister Finansów stwierdza co następuje.

Na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. z 2010 r. Nr 90, poz. 593 z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym w 2008 r., żołnierzowi zawodowemu przeniesionemu do pełnienia zawodowej służby wojskowej w innej miejscowości albo skierowanemu do wykonywania zadań służbowych poza stałym miejscem pełnienia służby lub miejscem zamieszkania przysługują należności za przeniesienia i podróże służbowe.

Jak stanowi art. 21 ust. 1 pkt 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym w 2008 r., wolny od podatku dochodowego jest dodatek za rozłąkę wypłacany pracownikom czasowo przeniesionym - do wysokości diet za czas podróży służbowej na obszarze kraju, określonych w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju.

Powołana ustawa o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych upoważniła Ministra Obrony Narodowej do określenia w drodze rozporządzenia, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw pracy, wysokość oraz tryb przyznawania należności za przeniesienia i podróże służbowe (art. 86 ust. 2 ww. ustawy).

Jak wynika z postanowień § 3 ust. 1 pkt 6, wydanego na tej podstawie rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 28 maja 2004 r. w sprawie należności żołnierzy zawodowych za przeniesienie służbowe i podróże służbowe (Dz. U. Nr 140, poz. 1487, z późn. zm.), zwanego dalej „rozporządzeniem MON”, z tytułu przeniesienia służbowego żołnierzowi przysługuje między innymi dodatek za rozłąkę.

Jednocześnie, jak wynika z § 7a ust. 1 rozporządzenia MON, dodatek za rozłąkę przysługuje żołnierzowi posiadającemu rodzinę, w przypadku gdy członkowie rodziny nie przesiedlili się wraz z nim do nowego miejsca pełnienia służby i zamieszkują w miejscowości, do której nie jest możliwy codzienny dojazd publicznymi środkami transportu.

Z kolei w myśl postanowień § 7a ust. 3 rozporządzenia MON, dodatek nie przysługuje:

1. żołnierzowi, któremu w nowym miejscu pełnienia służby lub w miejscowości pobliskiej przyznano prawo zamieszkiwania z członkami rodziny w lokalu mieszkalnym będącym w dyspozycji Wojskowej Agencji Mieszkaniowej;
2. w razie przeniesienia służbowego do miejscowości, w której żołnierz lub jego małżonek posiada dom lub samodzielny lokal mieszkalny albo jest on zameldowany na pobyt stały;
3. za czas:
1. skierowania do wykonywania zadań służbowych w miejscowości, w której żołnierz lub jego małżonek posiada dom lub samodzielny lokal mieszkalny albo jest zameldowany na pobyt stały, bądź w miejscowości, z której istnieje dogodne połączenie komunikacyjne - jeżeli charakter wykonywanych zadań umożliwia żołnierzowi codzienny powrót do tej miejscowości,
2. krajowej lub zagranicznej podróży służbowej, z tytułu której żołnierz otrzymał diety w wysokości nie niższej niż stawka dodatku za rozłąkę,
3. wykonywania zadań służbowych poza granicami państwa,
4. nieusprawiedliwionej nieobecności w służbie.

Jak wynika z postanowień art. 37 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych, żołnierz zawodowy pełniący zawodową służbę wojskową:

1. na podstawie kontraktu na pełnienie służby stałej – pełni tę służbę na stanowiskach służbowych przez czas określony kadencjami;
2. na podstawie kontraktu na pełnienie służby terminowej – pełni tę służbę na stanowiskach służbowych przez czas kadencji.
   
   

Okres kadencji na stanowisku wynosi od osiemnastu miesięcy do trzech lat.

Wymaga zatem rozstrzygnięcia kwestia, czy w odniesieniu do żołnierza zawodowego można mówić o „czasowym przeniesieniu”, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przypadku rozłąki z rodziną (która co do zasady powinna mieć charakter czasowy) oraz wziąwszy pod uwagę kadencyjność służby żołnierzy zawodowych (tj. wyznaczenie określonych ram czasowych pełnienia służby), można mówić o czasowym przeniesieniu.

Należy zatem uznać, iż omawiany dodatek korzysta ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku złożonym w dniu 8 sierpnia 2008 r. należy uznać za prawidłowe.

W świetle powyższego stanu faktycznego i obowiązującego stanu prawnego należało z urzędu zmienić interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 3 listopada 2008 r. Nr ITPB2/415-789/08/MM, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

POUCZENIE

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm., zwanej dalej „ustawą”).

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.