Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-366/13/BD
z 26 czerwca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późń. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 marca 2013 r. (data wpływu do tut. Biura – 29 marca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczania do przychodu pracownika wartości dojazdów samochodem służbowym do/z wyznaczonego miejsca parkowania z/do miejsca wykonywania obowiązków służbowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 marca 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczania do przychodu pracownika wartości dojazdów samochodem służbowym do/z wyznaczonego miejsca parkowania z/do miejsca wykonywania obowiązków służbowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Nadleśnictwo funkcjonuje na podstawie ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2011 r. Nr 12 poz. 59 z późn. zm.) i jako państwowa jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej reprezentuje Skarb Państwa w zakresie zarządzanego mienia (art. 32 ustawy o lasach). Nadleśnictwo wchodzi w skład jednej z 17 Regionalnych Dyrekcji Lasów Państwowych. Nadleśniczy prowadzi w nadleśnictwie samodzielnie gospodarkę leśną m.in. kierując nadleśnictwem, bezpośrednio zarządzając lasami, gruntami i innymi nieruchomościami Skarbu Państwa pozostającymi w zarządzie Lasów Państwowych (art. 35 ustawy o lasach). W ramach wykonywania ww. czynności nadleśniczy, zgodnie z Zarządzeniem nr 19 Dyrektor Generalny Lasów Państwowych, korzysta z samochodu służbowego, który ze względu na odległości i utrudnienia w korzystaniu z komunikacji publicznej, polegające na braku bezpośredniego połączenia, wykorzystuje również do przejazdów z miejsca zamieszkania do miejsca pracy (dla nadleśniczego miejscem pracy jest obszar całego nadleśnictwa, którego powierzchna wynosi 13,3 tyś. ha). Dojazd ten odbywa się na podstawie zapisów paragrafu 18 Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla Pracowników Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe, który stanowi, że w przypadku, gdy codzienny dojazd do pracy publicznymi środkami lokomocji jest utrudniony, kierownikom jednostek organizacyjnych przysługuje prawo do bezpłatnego używania samochodów służbowych w celu przejazdów z miejsca zamieszkania do miejsca pracy. Prawo to realizowane jest na podstawie zgody wydanej przez Dyrektora Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych. Taką zgodę (na dojazd i garażowanie w miejscu zamieszkania) nadleśniczy otrzymał od Dyrektora Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych. Wnioskodawca dodatkowo wskazał, że odległość od stałego miejsca zamieszkania nadleśniczego do siedziby nadleśnictwa wynosi 30 km a samochód służbowy w miejscu zamieszkania garażowany jest w pomieszczeniu zamkniętym, właściwie zabezpieczonym przed kradzieżą czy uszkodzeniem.

Stanowisko nadleśniczego zaliczone do Służby Leśnej, wymaga pełnej dyspozycyjności i mobilności. W sytuacjach wystąpienia zagrożeń wywołanych czynnikami przyrodniczymi, czy antropogenicznymi (powodzie, huragany, pożary, kradzieże, akty wandalizmu) niezbędna jest bez względu na porę dnia czy warunki pogodowe mobilność i szybkość działania, uzyskana m.in. przez dojazd do miejsca zdarzenia bezpośrednio z miejsca zamieszkania z pominięciem przyjazdu do ewentualnego miejsca garażowania w nadleśnictwie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego korzystanie przez nadleśniczego z samochodu służbowego w celu dojazdu i garażowania w miejscu zamieszkania stanowi przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, nadleśniczy wypełniając ustawowe obowiązki wynikające z art. 35 ustawy o lasach, winien być dyspozycyjny i mieć możliwość sprawnego dotarcia do miejsca pracy (obszar nadleśnictwa) o każdej porze. Fakt dojazdu i garażowania samochodu w miejscu zamieszkania należy traktować jako swego rodzaju ciągłą gotowość do podjęcia działań służbowych w ramach pełnionych obowiązków służbowych i nie powinien stanowić przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń na cele osobiste.

Na dzień składania niniejszego wniosku nadleśnictwo traktuje ww. dojazd jako nieodpłatne świadczenie i opodatkowuje je podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wobec wątpliwości dotyczących zasadności stosowanego opodatkowania wystąpiono z powyższym wnioskiem o wydanie interpretacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z generalną zasadą opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zatem wszelkie dochody podatnika nie wymienione enumeratywnie w katalogu zwolnień przedmiotowych podlegają opodatkowaniu.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, iż źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r., Nr 21, poz. 94, z późn. zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

W świetle wskazanego wyżej przepisu pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania, będącego wyznaczonym miejscem parkowania do siedziby firmy oraz z siedziby firmy do miejsca zamieszkania - co do zasady - nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez pracodawcę zgodnie z uregulowanymi zasadami.

Sytuacja taka występuje wówczas, gdy pracodawca nie dysponuje zabezpieczonym placem bądź garażem, w którym mógłby bezpiecznie parkować samochody użytkowane przez Wnioskodawcę, bądź gdy wynika to z charakteru zadań służbowych realizowanych przez pracowników.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, nadleśniczy prowadzi w nadleśnictwie samodzielnie gospodarkę leśną m.in. kierując nadleśnictwem, bezpośrednio zarządzając lasami, gruntami i innymi nieruchomościami Skarbu Państwa pozostającymi w zarządzie Lasów Państwowych (art. 35 ustawy o lasach). W ramach wykonywania ww. czynności nadleśniczy, zgodnie z zarządzeniem korzysta z samochodu służbowego, który ze względu na odległości i utrudnienia w korzystaniu z komunikacji publicznej, polegające na braku bezpośredniego połączenia, wykorzystuje również do przejazdów z miejsca zamieszkania do miejsca pracy (dla nadleśniczego miejscem pracy jest obszar całego nadleśnictwa, którego powierzchna wynosi 13,3 tyś. ha). Dojazd ten odbywa się na podstawie zapisów paragrafu 18 Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla Pracowników Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe, który stanowi, że w przypadku, gdy codzienny dojazd do pracy publicznymi środkami lokomocji jest utrudniony, kierownikom jednostek organizacyjnych przysługuje prawo do bezpłatnego używania samochodów służbowych w celu przejazdów z miejsca zamieszkania do miejsca pracy. Prawo to realizowane jest na podstawie zgody wydanej przez Dyrektora Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych. Taką zgodę (na dojazd i garażowanie w miejscu zamieszkania) nadleśniczy nadleśnictwa otrzymał od Dyrektora Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych. Odległość od stałego miejsca zamieszkania nadleśniczego do siedziby nadleśnictwa wynosi 30 km, a samochód służbowy w miejscu zamieszkania garażowany jest w pomieszczeniu zamkniętym, właściwie zabezpieczonym przed kradzieżą czy uszkodzeniem. Stanowisko nadleśniczego zaliczone do Służby Leśnej, wymaga pełnej dyspozycyjności i mobilności. W sytuacjach wystąpienia zagrożeń wywołanych czynnikami przyrodniczymi, czy antropogenicznymi (powodzie, huragany, pożary, kradzieże, akty wandalizmu) niezbędna jest bez względu na porę dnia czy warunki pogodowe mobilność i szybkość działania, uzyskana m.in. przez dojazd do miejsca zdarzenia bezpośrednio z miejsca zamieszkania z pominięciem przyjazdu do ewentualnego miejsca garażowania w nadleśnictwie.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, iż przydzielenie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. ze stosunku pracy, o ile samochód ten nie służy osobistym celom pracownika, lecz wykorzystywany jest w ramach realizacji zadań służbowych. W konsekwencji, przejazdy (dojazdy) nadleśniczego z miejsca zamieszkania pracownika (garażowania samochodu) do miejsca pracy w danym dniu, nie będą generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie firmy wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania samochodu służbowego w celu wykonywania służbowych zadań.

Oznacza to, że przejazdy (dojazdy) nadleśniczego – o ile w istocie nie służą osobistym celom tego pracownika, lecz wykonywane są w ramach realizacji zadań służbowych – nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. A zatem, ich wartości nie można uważać za przychód pracownika ze stosunku pracy. W związku z powyższym, Wnioskodawca nie jest zobowiązane do ustalenia wartości świadczenia, a tym samym do pobierania stosownych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu dojazdu do miejsca zamieszkania pracownika (garażowania samochodu) z i do miejsca pracy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.