Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/415-72/13-4/MP
z 12 czerwca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 29.01.2013 r. (data wpływu 31.01.2013 r.) uzupełnione pismem z dnia 13.04.2013 r. (data wpływu 18.04.2013 r.), na wezwanie z dnia 03.04.2013 r. Nr IPPB4/415-72/13-2/MP (data nadania 03.04.2013 r., data odbioru 12.04.2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce w 2012 r. – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31.01.2013 r. do tut. Organu został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce w 2012 r.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 03.04.2013 r. Nr IPPB4/415-72/13-2/MP (data nadania 03.04.2013 r., data odbioru 12.04.2013 r.), tut. Organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia braków formalnych wniosku poprzez przeformułowanie pytania oraz przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego adekwatnie do przeformułowanego pytania.

Do tut. organu podatkowego nie wpłynęło zwrotne potwierdzenie odbioru ww. wezwania, w związku z powyższym, w dniu 02.05.2013 r. zwrócono się do Urzędu Pocztowego z reklamacją w celu wyjaśnienia tej sprawy.

Poczta Polska S.A. Centrum Obsługi Finansowej pismem z dnia 07.06.2013 r. (data wpływu 10.06.2013 r.) poinformowała tutejszy organ, iż reklamowaną przesyłkę doręczono w dniu 12.04.2013 r.

W związku z powyższym, pismem z dnia 13.04.2013 r. (data wpływu 18.04.2013 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Od 2006 r. Wnioskodawczyni posiada stałe miejsce zamieszkania w Irlandii, gdzie zamierza pozostać na stałe. Wyprowadzając się do Irlandii nie wymeldowała się z polskiego adresu zameldowania. W okresie kwiecień 2006 r. do września 2007 r. Wnioskodawczyni była zatrudniona przez firmę S. i świadczyłam pracę na terytorium Irlandii. W okresie wrzesień 2007 r. do maja 2008 r. była zatrudniona przez firmę G. C. i świadczyła pracę na terytorium Irlandii. W okresie lipiec 2008 r. do marca 2013 r. była zatrudniona przez firmę C. S. i świadczyła pracę na terytorium Irlandii. Miejscem wykonywania pracy w okresie kwiecień 2006 r. – marzec 2013 r. była Irlandia. Obecnie Wnioskodawczyni jest bezrobotna, zarejestrowana w Urzędzie Pracy w Irlandii. W roku 2008 zawarła związek małżeński z obywatelem Irlandii. W latach 2010 – 2011 w G. w Irlandii, urodziły się córki, które uczęszczają tam do żłobka. W roku 2008 Wnioskodawczyni kupiła wspólnie z mężem dom w Irlandii, w którym mieszka na stałe z rodziną. Na zakup domu małżonkowie wzięli kredyt hipoteczny na 35 lat w banku w Irlandii. Tam też posiada wspólny z mężem rachunek bankowy, na który wpływają wynagrodzenia z pracy w Irlandii. Miejscem położenia majątku ruchomego (tj. dóbr osobistych, samochodu) jest Irlandia. Tam Wnioskodawczyni opłaca rachunki telefoniczne, eksploatacyjne, posiada rachunek bankowy i odprowadza zaliczki na podatek dochodowy, ubezpieczenia społeczne. Dzieci Wnioskodawczyni posiadają obywatelstwo irlandzkie i polskie. W grudniu 2012 r. Wnioskodawczyni przyjęła również obywatelstwo irlandzkie. W Irlandii ma znajomych i przyjaciół spoza środowiska pracy.

Z Polski Wnioskodawczyni wyjechała na stałe do Irlandii 7 lat temu. W Polsce ma rodziców, których odwiedza raz do dwóch razy w roku podatkowym. Jej obecne jak i przyszłe pobyty w Polsce nieprzekraczają i nie przekroczą w żadnym z lat podatkowych 183 dni.

W Polsce Wnioskodawczyni posiada mieszkanie własnościowe, które kupiła przed wyjazdem z Polski oraz jest współwłaścicielką mieszkania, na które wzięła kredyt hipoteczny w 2007 r. na 30 lat wraz z mężem, w Polsce.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawczyni podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce w 2012 roku i w latach następnych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z regulacją zawartą w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r., osoby fizyczne, jeżeli nie mają miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce (tj. obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów/przychodów osiąganych na terytorium Polski). Natomiast za osoby mające miejsce zamieszkania w Polsce, zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

W myśl powyższego przepisu, aby można było mówić o podleganiu nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (polskiej rezydencji podatkowej) przez podatnika, musi on posiadać na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych lub też czas pobytu danej osoby na terytorium Polski powinien przekroczyć 183 dni w ciągu roku podatkowego.

Wnioskodawczyni wskazała, iż od 7 lat nie wykonuje pracy w Polsce. Jej małżonek jest obywatelem Irlandii i mieszkają razem w Irlandii, co przesądza, że centrum interesów osobistych Wnioskodawczyni jest położone poza terytorium Polski.

Biorąc pod uwagę powyższe, Wnioskodawczyni uważa, że pierwszy warunek z art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest spełniony, a zatem na tej podstawie Wnioskodawczyni nie może zostać uznana za osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce.

Ponadto Wnioskodawczyni wskazała, iż Jej pobyt w Polsce nie przekroczył okresu 183 dni w danym roku podatkowym 2012. W kolejnych latach podatkowych, ewentualne pobyty nie przekroczą okresu 183 dni.

Tym samym w opinii Wnioskodawczyni, również druga przesłanka, na podstawie której określa się miejsce zamieszkania w Polsce dla celów podatkowych, nie została spełniona.

W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawczyni, od początku roku 2012, powinna zostać uznana za osobę nie posiadającą miejsca zamieszania w Polsce w rozumieniu art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ Jej ośrodek interesów życiowych znajduje się poza Polską, a Jej pobyt na terytorium Polski nie przekroczy 183 dni.

W związku z powołanym wyżej stanem faktycznym, w świetle art. 3 ust. 2a ustawy, Wnioskodawczyni uważa, że powinna podlegać w roku 2012 i w latach następnych, podczas których będzie przebywać poza Polską, ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Konsekwentnie powinna opłacać podatki w Polsce wyłącznie od dochodów osiągniętych ze źródeł położonych na jej terytorium. Natomiast dochód osiągnięty z pracy wykonywanej poza terytorium Polski (tj. Irlandii) nie będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast art. 3 ust. 2a ww. ustawy stanowi, iż osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych”, to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe, itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzona w Madrycie dnia 13.11.1995 r. (Dz. U. z 1996 r. Nr 29, poz. 129 i z 2000 r. Nr 53, poz. 650).

Stosownie do art. 4 ust. 1 ww. Umowy, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie”, oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, pobytu, siedzibę, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Jednakże, określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie z tytułu dochodu osiąganego ze źródeł położonych tylko w tym Państwie.

Rozstrzygające znaczenie w kwestii opodatkowania dochodów uzyskiwanych ze źródeł położonych na terytorium danego państwa ma zatem ustalenie miejsca zamieszkania podatnika.

Definicja miejsca zamieszkania odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, Wnioskodawczyni przeprowadziła się do Irlandii z zamiarem stałego pobytu. Od 2006 r. Wnioskodawczyni jest zatrudniona w Irlandii, gdzie odprowadza zaliczki na podatek dochodowy. W roku 2008 zawarła związek małżeński z obywatelem Irlandii, tam też urodziły się Jej dwie córki. Dzieci Wnioskodawczyni posiadają obywatelstwo polskie i irlandzkie. W roku 2008 Wnioskodawczyni kupiła wspólnie z mężem dom w Irlandii, w którym mieszka na stałe z rodziną. Na zakup domu małżonkowie wzięli kredyt hipoteczny na 35 lat w banku w Irlandii. Ponadto Wnioskodawczyni posiada w Irlandii wspólny z mężem rachunek bankowy, opłaca rachunki telefoniczne, eksploatacyjne oraz posiada majątek ruchomy (tj. dobra osobiste, samochód). W Irlandii ma znajomych i przyjaciół spoza środowiska pracy. W grudniu 2012 r. Wnioskodawczyni przyjęła również obywatelstwo irlandzkie.

Natomiast w Polsce Wnioskodawczyni posiada dwa mieszkanie, które obecnie wynajmuje oraz rachunek bankowy, potrzebny do przelewu zaliczek na podatek dochodowy od dochodów osiąganych z najmu nieruchomości. Do Polski przyjeżdża raz lub dwa razy w roku, aby odwiedzić rodziców. Jednakże pobyt Wnioskodawczyni obecnie jak i w przyszłości nie przekroczy w roku podatkowym 183 dni.

Analizując stopień powiązań osobistych i gospodarczych Wnioskodawczyni w roku 2012 i w latach następnych w świetle ww. przepisów, uznać należy, iż spełnia przesłanki pozwalające uznać Ją za osobę posiadającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terenie Irlandii.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż w roku 2012 i w latach następnych (o ile zmianie nie ulegnie stan faktyczny i prawny) Wnioskodawczyni będzie posiadała miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Irlandii. W tym państwie pozostaje z zamiarem stałego pobytu, wykonywała pracę zarobkową, posiada zameldowanie oraz mieszka razem ze swoją rodziną. Zatem zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będzie podlegała w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Oznacza to, iż w Polsce będą podlegały opodatkowaniu tylko dochody osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z uwzględnieniem Umowy polsko-irlandzkiej, natomiast dochody z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Irlandii będą podlegały opodatkowaniu w państwie zamieszkania, tj. w Irlandii.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.