INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 7 marca 2013 r. (data wpływu 11 marca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 marca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W 2012 roku Wnioskodawca został wyznaczony przez Krajową Radę Doradców Podatkowych do wykonywania prawa pomocy z urzędu, przyznanego podatnikowi na podstawie postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Wynagrodzenie z tytułu świadczonej pomocy prawnej z urzędu zostało Wnioskodawcy przyznane w wyrokach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, stosownie do rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 31.01.2011 r. w sprawie wynagrodzenia za czynności doradcy podatkowego w postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz szczegółowych zasad ponoszenia kosztów pomocy prawnej, udzielonej przez doradcę podatkowego z urzędu (Dz. U. z 2011 r. Nr 31, poz. 153 ze zm.).

Ponieważ usługi doradztwa podatkowego, w tym usługi prawa pomocy z urzędu, Wnioskodawca świadczy w ramach działalności gospodarczej, wystawił na rzecz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego faktury VAT. Wnioskodawca informował również Wojewódzki Sąd Administracyjny, że świadczone usługi pomocy prawnej wykonuje w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, zgodnie z art. 27 i 31 ustawy z 5 lipca 1996 r. o doradztwie podatkowym.

W związku z zasądzonym w postępowaniach sądowych wynagrodzeniem, Sąd wypłacił Wnioskodawcy kwoty zawierające w sobie podatek od towarów i usług, pomniejszone o kwoty zaliczek na podatek dochodowy, uznając, iż z tytułu tej wypłaty pełni on funkcję płatnika, na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem pomoc prawną świadczoną z urzędu przez doradcę podatkowego zakwalifikował do źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 13 pkt 6 powołanej ustawy.

W styczniu 2013 r. Wnioskodawca otrzymał informację PIT-11 wystawioną przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, w którym przyznane mu kwoty wynagrodzenia za pomoc prawną z urzędu, zakwalifikowano jako przychody z działalności wykonywanej osobiście.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Zainteresowany rozlicza się z osiągniętych dochodów (poniesionej straty) na zasadach określonych w art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy otrzymane przez Wnioskodawcę przychody z tytułu pomocy prawnej świadczonej z urzędu, wypłacone przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, stanowią dla niego przychód z działalności wykonywanej osobiście, w konsekwencji Wnioskodawca nie jest zobowiązany do rozliczania ich jako przychód z prowadzonej działalności gospodarczej, pomimo wystawiania faktur w ramach prowadzonej kancelarii doradztwa podatkowego...

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej ustawa o PDOF), źródłami przychodów są:

• działalność wykonywana osobiście,
• pozarolnicza działalność gospodarcza.
  
  

Natomiast w myśl art. 5a pkt 6 ustawy o PDOF, działalność gospodarcza albo pozarolnicza działalność gospodarcza to działalność zarobkowa:

1. wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa;
2. polegająca na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż;
3. polegająca na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.
   
   

Przepis art. 13 pkt 6 ustawy o PDOF stanowi, iż za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.

Wyodrębnienie w ustawie o PDOF w katalogu przychodów z działalności wykonywanej osobiście, przychodów osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności - przy jednoczesnym zdefiniowaniu na użytek tej ustawy pojęcia pozarolniczej działalności gospodarczej - nie pozostawia wątpliwości, że źródłem tych przychodów nie jest pozarolnicza działalność gospodarcza, lecz zawsze działalność wykonywana osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy.

Ponadto, na gruncie prawa podatkowego nie ma przeszkód, aby osoby prowadzące działalność gospodarczą, równocześnie wykonywały na zlecenie Sądu określone czynności i osiągały z tego tytułu przychody, o których mowa w art. 13 pkt 6 ustawy o PDOF.

Konsekwencją powyższej klasyfikacji przychodu, jest spoczywający na Sądzie obowiązek płatnika, określony w art. 41 ust. 1 ustawy o PDOF. Zgodnie z treścią tego przepisu płatnik jest obowiązany pobierać zaliczki na podatek dochodowy w wysokości 19% należności pomniejszonej o koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz pomniejszonej o składki potrącone przez płatnika w danym miesiącu na ubezpieczenie emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b) ww. ustawy.

W przypadku wystawiania z tytułu pomocy prawnej z urzędu faktur VAT, podstawą opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest kwota netto wynikająca z wystawionej faktury.

Z uwagi na powyższe, przychody z tytułu pomocy prawnej świadczonej z urzędu wypłacone przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, stanowią dla Wnioskodawcy przychód z działalności wykonywanej osobiście i w konsekwencji Zainteresowany nie jest zobowiązany do rozliczania ich jako przychód z prowadzonej działalności gospodarczej, pomimo wystawiania faktur w ramach prowadzonej kancelarii doradztwa podatkowego.

Mając na względzie zasady wypełniania zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym (PIT-37), pobrana przez Sąd jako płatnika zaliczka na podatek winna zostać uwzględniona przez Wnioskodawcę przy ustaleniu podatku dochodowego do zapłaty, należnego z tytułu dochodów opodatkowanych na zasadach ogólnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.