INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 21 listopada 2011 r. (data wpływu do tut. Biura 22 listopada 2011 r.), uzupełnionym w dniu 30 stycznia 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości amortyzowania wskazanej we wniosku nieruchomości lokalowej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 listopada 2011 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie możliwości amortyzowania wskazanej we wniosku nieruchomości lokalowej. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 19 stycznia 2012 r. Znak: IBPBI/1/415-1195/11/AP, IBPBI/1/415-1196/11/AP, IBPBI/1/415-1197/11/AP, IBPBI/1/415-1198/11/AP wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 30 stycznia 2012 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Od 15 lat Wnioskodawczyni wraz z siostrą prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej. W listopadzie 2011 roku Wnioskodawczyni i jej siostra, jako osoby fizyczne wykupiły po połowie od urzędu miasta lokal użytkowy. Współwłaścicielem wpisanym w akcie notarialnym został również mąż siostry Wnioskodawczyni, na zasadzie wspólności majątkowej małżeńskiej (wspólność ustawowa). Na wykup lokalu użytkowego został zaciągnięty kredyt hipoteczny, którego kredytobiorcami jest Wnioskodawczyni z siostrą i jej mężem.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z dnia 26 stycznia 2012 r., wskazano, iż spłaty zaciągniętego kredytu wraz z odsetkami dokonuje tylko Wnioskodawczyni i jej siostra – wspólnicy spółki cywilnej. Lokal nie został przeniesiony aktem notarialnym na rzecz Spółki, gdyż nie było takiej konieczności, zażywszy, iż od 15 lat w przedmiotowym lokalu prowadzona jest działalność gospodarcza.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy można amortyzować ww. lokal, nie uznając go za środek trwały...

(pytanie wymienione we wniosku jako drugie)

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie można amortyzować przedmiotowego lokalu nie będącego środkiem trwałym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 powołanej ustawy. Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl natomiast art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższych przepisów wynika, iż odpisów amortyzacyjnych mogą dokonywać, co do zasady, jedynie podmioty będące właścicielami lub współwłaścicielami wymienionych w cyt. art. 22a ust. 1 ww. ustawy składników majątku.

W przypadku Spółki cywilnej przepisy dotyczące amortyzacji stosuje się w odniesieniu do tej Spółki, a nie do jej wspólników, bowiem odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych dokonuje Spółka, a nie poszczególni jej wspólnicy, dlatego też, aby środek trwały mógł podlegać amortyzacji w Spółce cywilnej musi wchodzić w skład wspólnego majątku wspólników tej Spółki.

Zasady działania spółek cywilnych regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z art. 860 § 1 Kodeksu cywilnego (określanego w dalszej części skrótem k.c.), przez umowę spółki wspólnicy zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego przez działanie w sposób oznaczony, w szczególności przez wniesienie wkładów. Stosownie do art. 861 § 1 k.c., wkład wspólnika może polegać na wniesieniu do spółki własności lub innych praw albo na świadczeniu usług.

Zauważyć przy tym należy, iż w Spółce cywilnej, właścicielami poszczególnych składników majątku pozostają wspólnicy spółki w ramach współwłasności łącznej. W myśl art. 862 k.c., regulującego kwestię tworzenia wspólnego majątku wspólników poprzez wniesienie rzeczy, w przypadku gdy wspólnik zobowiązał się wnieść do spółki własność rzeczy, do wykonania tego zobowiązania, jak również do odpowiedzialności z tytułu rękojmi oraz do niebezpieczeństwa utraty lub uszkodzenia rzeczy stosuje się odpowiednio przepisy o sprzedaży. Przytoczony przepis oznacza zobowiązanie się wspólnika do przeniesienia własności rzeczy na współwłasność łączną wspólników (w tym i jego) oraz wydanie wspólnikom (spółce) tej rzeczy bez zapłaty ceny. Wspólnik nie może rozporządzać udziałem we wspólnym majątku wspólników ani udziałem w poszczególnych składnikach tego majątku (art. 863 § 1 k.c.). W przypadku wniesienia do spółki cywilnej wkładu w postaci składnika majątku stanowiącego wyłączną własność jednego wspólnika, bądź też będącego współwłasnością wszystkich wspólników tejże spółki, wyłączna własność wspólnika bądź współwłasność w częściach ułamkowych z chwilą wniesienia do spółki przekształca się we współwłasność łączną. Współwłasność ta ma charakter bezudziałowy, a każdemu ze wspólników przysługują równe prawa do całego majątku. Zaznaczyć przy tym należy, iż wniesienie do spółki cywilnej wkładu w postaci nieruchomości wymaga zachowania formy aktu notarialnego. Zgodnie bowiem z treścią art. 158 k.c. umowa przenosząca własność nieruchomości powinna być zawarta w formie aktu notarialnego. Brak zachowania tej formy powoduje nieważność takiej umowy, a w konsekwencji brak skutku w postaci zmiany właściciela (art. 73 § 2 k.c.).

Mając na uwadze cyt. wyżej przepisy, w szczególności art. 22a ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdzić należy, iż aby Spółka cywilna mogła dokonywać amortyzacji lokalu, do Spółki tej musi zostać wniesione prawo jego własności. Zgodnie bowiem z cyt. art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegać mogą jedynie lokale będące własnością lub współwłasnością podmiotu dokonującego odpisów amortyzacyjnych tj. w przedmiotowej sprawie Spółki cywilnej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż w listopadzie 2011 roku Wnioskodawczyni i jej siostra wraz z mężem, jako osoby fizyczne, nabyły od urzędu miasta lokal użytkowy, w którym od 15 lat siostry prowadzą pozarolniczą działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej. Lokal nie został wniesiony w formie aportu do tej Spółki.

W związku z powyższym, na gruncie przedmiotowej sprawy na Spółkę (a konkretnie na wspólników Spółki cywilnej do istniejącej w niej współwłasności łącznej) nie zostało przeniesione prawo własności tej nieruchomości. Z wniosku nie wynika również, iż nabycie przedmiotowego lokalu użytkowego nastąpiło do majątku Spółki cywilnej. W konsekwencji właścicielem przedmiotowego lokalu pozostaje nadal Wnioskodawczyni i jej siostra (wspólnicy spółki cywilnej) oraz mąż siostry Wnioskodawczyni (niebędący wspólnikiem spółki cywilnej), jako osoby fizyczne, dlatego też w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym brak jest podstaw prawnych do dokonywania przez Spółkę cywilną odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej wskazanej we wniosku nieruchomości lokalowej. Nieruchomość ta nie spełnia bowiem podstawowego kryterium dla uznania jej przez Spółkę za środek trwały tj. kryterium własności. Co prawda lokal ten jest własnością m.in. Wnioskodawczyni i jej siostry - wspólników Spółki cywilnej, jednakże nie został wniesiony w formie aktu notarialnego, jako wkład do tej Spółki, ani nabyty do majątku tej Spółki i w związku z tym nie został objęty współwłasnością łączną wspólników tej Spółki. W konsekwencji, ww. lokal użytkowy nie będący środkiem trwałym, nie może być również przedmiotem amortyzacji podatkowej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmieniać należy, iż w pozostałym zakresie będącym przedmiotem złożonego wniosku zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.