INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 21 lutego 2012r. (data wpływu do tut. Biura 23 lutego 2012r.), uzupełnionym w dniu 10 kwietnia 2012r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków ponoszonych na dom położony we Francji, udokumentowanych rachunkami wystawionymi na nazwisko męża Wnioskodawczyni – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 lutego 2012r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków ponoszonych na dom położony we Francji, udokumentowanych rachunkami wystawionymi na nazwisko męża Wnioskodawczyni. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 30 marca 2012r. Znak: IBPBI/1/415-225/12/KB, IBPBI/1/415-226/12/KB, IBPBI/1/415-227/12/KB, IBPBI/1/415-228/12/KB wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 10 kwietnia 2012r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, która polega przede wszystkim na zakupie gotowych aluminiowych okien i innych elementów u producentów w Polsce a następnie ich odsprzedaży do odbiorców francuskich (podatników VAT, jako WDT – wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów). Sprzedaż wyrobów na rzecz podatników VAT we Francji jest opodatkowania stawką 0% i stanowi przychód z działalności po przeliczeniu faktur po średnim kursie NBP z dnia poprzedzającego dzień wystawienia faktury. Część okien oraz innych wyrobów jest sprzedawana odbiorcom indywidualnym we Francji wraz z montażem. Dla potrzeb rozliczania się z podatku VAT od usług na nieruchomościach świadczonych na terenie Francji, Wnioskodawczyni jest zarejestrowana jako podatnik VAT. We Francji następuje rozliczenie podatku należnego VAT od świadczonych tam usług. W celu realizacji usług świadczonych na terenie Francji Wnioskodawczyni dokonuje zakupów materiałów, VAT naliczony jest rozliczany we Francji, a koszty netto z faktur zakupu są zaliczane do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Nią pozarolniczej działalności gospodarczej, po przeliczeniu kwoty netto w euro po średnim kursie NBP z dnia poprzedzającego datę zakupu. Natomiast zrealizowany przychód netto z tytułu usług świadczonych we Francji jest doliczany do dochodów z działalności gospodarczej po przeliczeniu faktur po średnim kursie NBP z dnia poprzedzającego dzień wystawienia faktury. Na terenie Francji Wnioskodawczyni wykorzystuje na potrzeby prowadzonej działalności część domu, stanowiącego własność Wnioskodawczyni i Jej męża. W wydzielonej części domu są okresowo składowane wyroby czekające na montaż, po ich dostarczeniu z Polski do Francji. Mąż Wnioskodawczyni jest rezydentem francuskim i rozlicza się z podatku od uzyskiwanych dochodów we Francji. Nie jest osobą współpracująca w firmie, lecz pomaga Wnioskodawczyni w działalności. Na podstawie udzielonego mu przez Wnioskodawczynię upoważnienia, dokonuje uzgodnień i pomiarów u kontrahentów francuskich, negocjuje ceny, zajmuje się zorganizowaniem montażu okien dla odbiorców indywidualnych oraz wystawia faktury za świadczone usługi, a także przyjmuje opłaty gotówką lub na rachunek firmy w euro założony we Francji. W celu realizacji zadań mąż Wnioskodawczyni ponosi koszty przelotów między Francją a Polską oraz koszty dojazdu samochodem własnym, nie wprowadzonym na stan firmy do odbiorców na terenie Francji, a także koszty dojazdu do dostawców na terenie Polski. Nawiązuje nowe kontakty, które owocują kolejnymi zleceniami oraz pomaga i pośredniczy w rozwiązaniu spraw technicznych między dostawcami a odbiorcami.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z dnia 06 kwietnia 2012r., wskazano iż:

• Wnioskodawczyni posiada w Polsce nieograniczony obowiązek podatkowy w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, natomiast Jej mąż jest rezydentem francuskim,
• pomiędzy Wnioskodawczynią i Jej mężem istnieje wspólność majątkowa małżeńska,
• Wnioskodawczyni nie jest ani właścicielką, ani współwłaścicielką samochodu męża, ale samochód ten, mimo że jest zarejestrowany tylko na męża, wchodzi do majątku wspólnego i nie stanowi wobec tego majątku odrębnego męża,
• dochody z prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawczyni opodatkowuje „podatkiem liniowym” w wysokości 19%,
• zdarzenia gospodarcze ewidencjonowane są w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, przy zastosowaniu metody memoriałowej,
• dom przewidziany do wykorzystania na potrzeby działalności na terenie Francji nie jest zakładem w rozumieniu art. 5 umowy międzynarodowej o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej między Rządem Polski a Francją. Jest to placówka, która służy wyłącznie do składowania, wystawiania albo wydawania dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa Wnioskodawczyni,
• w placówce na ternie Francji nie są sporządzane oferty, ani nie są zawierane umowy, tzn. nie jest ona miejscem zarządzania, ani produkcji, faktury są wystawiane w Polsce, a spotkania z klientami odbywają się w ich siedzibach,
• mąż pomaga Wnioskodawczyni w prowadzeniu działalności zwłaszcza na terenie Francji, tj. załatwia na podstawie udzielonego mu upoważnienia wszelkie sprawy związane z uzgadnianiem warunków finansowych i technicznych między dostawcami krajowymi i francuskimi odbiorcami. Upoważnienie nie obejmuje jednak zawierania umów oraz składania wiążących Wnioskodawczynię oświadczeń woli, dla których skuteczności wymagana jest Jej osobista decyzja,
• mąż Wnioskodawczyni nie może działać samodzielnie, gdyż nie ma upoważnienia do podejmowania decyzji w zakresie zawierania umów, czy decyzji finansowych i musi konsultować wszystkie decyzje z Wnioskodawczynią, która podejmuje ostatecznie wszystkie decyzje,
• mąż nie prowadzi działalności gospodarczej na terenie Francji i w związku z tym samochód byłby wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawczyni na terenie Francji lub Polski.
  
  

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej będą mogły zostać zaliczone wydatki na utrzymanie nieruchomości we Francji, rozliczone według proporcji wyliczonej jako stosunek powierzchni wykorzystywanej do działalności gospodarczej do powierzchni nieruchomości ogółem w przypadku, gdy rachunki na utrzymanie domu są wystawione w euro na nazwisko męża i dotyczą opłat za media, podatków lokalnych od posiadania i utrzymania nieruchomości...

(pytanie oznaczone we wniosku nr 2)

Zdaniem Wnioskodawczyni, na podstawie art. 22 ust. 1 ma prawo do zaliczenia w koszty prowadzonej działalności gospodarczej wszystkich kosztów poniesionych w celu uzyskania przychodów lub zabezpieczenia źródła przychodów, za wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Wskazane we wniosku koszty nie są wymienione w art. 23, a ich ponoszenie integralnie będzie związane z uzyskiwanymi przychodami z prowadzonej przez Nią działalności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy. Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości. Pamiętać przy tym należy, iż koszty uzyskania przychodów nie są kosztami uzyskania jakichkolwiek przychodów, lecz zawsze związane są z uzyskaniem przychodu z konkretnego źródła. Koszty uzyskania przychodu z danego źródła pomniejszają przychody z tego właśnie źródła. Koszty te są zatem ściśle i funkcjonalnie przyporządkowane do danego źródła przychodów. Ponadto zauważyć należy, iż, co do zasady, kosztami uzyskania przychodu mogą być jedynie te wydatki, które zostały przez podatnika faktycznie poniesione, tzn. te wydatki, których ekonomiczny ciężar poniesienia spoczywał na podatniku.

Zgodnie z art. 24a ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o. Szczegółowe zasady prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów regulują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475ze zm.). W myśl § 12 ust. 1 tego rozporządzenia, zapisy w księdze dokonywane są w języku polskim i w walucie polskiej w sposób staranny, czytelny i trwały, na podstawie prawidłowych i rzetelnych dowodów. Stosownie do § 12 ust. 3 ww. rozporządzenia, podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są:

1. faktury VAT, w szczególności faktury VAT marża, faktury VAT RR, faktury VAT MP, dokumenty celne, rachunki oraz faktury korygujące i noty korygujące, zwane dalej "fakturami", odpowiadające warunkom określonym w odrębnych przepisach, lub
2. inne dowody, wymienione w § 13 i 14, stwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem i zawierające co najmniej:
   • wiarygodne określenie wystawcy lub wskazanie stron (nazwę i adresy) uczestniczących w operacji gospodarczej, której dowód dotyczy,
   • datę wystawienia dowodu oraz datę lub okres dokonania operacji gospodarczej, której dowód dotyczy, z tym że jeżeli data dokonania operacji gospodarczej odpowiada dacie wystawienia dowodu, wystarcza podanie jednej daty,
   • przedmiot operacji gospodarczej i jego wartość oraz ilościowe określenie, jeżeli przedmiot operacji jest wymierny w jednostkach naturalnych,
   • podpisy osób uprawnionych do prawidłowego udokumentowania operacji gospodarczych
   – oznaczone numerem lub w inny sposób umożliwiający powiązanie dowodu z zapisami księgowymi dokonanymi na jego podstawie.
   
   

Za dowody księgowe uważa się również: inne dowody opłat, w tym dokonywanych na podstawie książeczek opłat, oraz dokumenty zawierające dane, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 2 (§ 13 pkt 5 ww. rozporządzenia).

Zgodnie natomiast z § 14 ust. 1 ww. rozporządzenia, na udokumentowanie zapisów w księdze, dotyczących niektórych kosztów (wydatków), mogą być sporządzone dokumenty zaopatrzone w datę i podpisy osób, które bezpośrednio dokonały wydatków (dowody wewnętrzne), określające: przy zakupie – nazwę towaru oraz ilość, cenę jednostkową i wartość, a w innych przypadkach – przedmiot operacji gospodarczych i wysokość kosztu (wydatku). Przy czym, stosownie do § 14 ust. 2 pkt 7 ww. rozporządzenia, dowody, o których mowa w ust. 1, mogą dotyczyć wydatków związanych z opłatami za czynsz, energię elektryczną, telefon, wodę, gaz i centralne ogrzewanie, w części przypadającej na działalność gospodarczą; podstawą do sporządzenia tego dowodu jest dokument obejmujący całość opłat na te cele.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawczyni w ramach prowadzonej indywidualnie pozarolniczej działalności gospodarczej świadczy m.in. usługi oraz sprzedaje towary na terenie Francji. Mąż Wnioskodawczyni jest francuskim rezydentem podatkowym. Wspólnie z mężem Wnioskodawczyni jest właścicielką domu we Francji, którego wydzieloną część wykorzystuje na cele prowadzonej działalności, tj. do okresowego składowania wyrobów czekających na montaż po ich dostarczeniu z Polski do Francji. W związku z powyższym ponosi wydatki związane z utrzymaniem tego domu, tj. opłaty za media, podatki lokalne związane z posiadaniem i utrzymaniem tej nieruchomości. Ww. wydatki udokumentowane są rachunkami wystawianymi w euro na nazwisko męża Wnioskodawczyni.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż Wnioskodawczyni będzie mogła zaliczyć część ww. wydatków, przypadającą proporcjonalnie na powierzchnię domu wykorzystaną przez Nią w działalności gospodarczej, do kosztów uzyskania przychodu tej działalności. Przy czym, na okoliczność poniesienia tych wydatków zobowiązana będzie do rachunków wystawionych na męża dołączyć sporządzony dowód wewnętrzny, o którym mowa w cyt. § 14 ust. 2 pkt 7 ww. rozporządzenia, który, wraz z dokumentami stwierdzającymi wysokość ponoszonych a dot. całej nieruchomości wydatków, będzie stanowił podstawę do ujęcia tych wydatków w prowadzonej przez Nią podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Nadmienić przy tym należy, iż w celu wykazania związku ww. wydatków z prowadzoną pozarolniczą działalnością gospodarczą (co, jak wynika z cyt. art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest podstawową przesłanką umożliwiającą zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodu) Wnioskodawczyni powinna także posiadać dokumenty wskazujące na fakt, iż świadczy usługi i sprzedaje towary na terytorium Francji oraz że na potrzeby prowadzonej na terenie Francji działalności gospodarczej wykorzystuje znajdującą się tam nieruchomość. Kwestia ta może zostać zweryfikowana przez właściwe organy skarbowe w toku ewentualnego postępowania podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, iż w zakresie pytań oznaczonych we wniosku Nr 1, 3 i 4 zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.