Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/443-603/12-2/SM
z 30 sierpnia 2012 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Rodzaj dokumentu
interpretacja indywidualna
Sygnatura
IPPP3/443-603/12-2/SM
Data
2012.08.30
Autor
Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie
Temat
Podatek od towarów i usług --> Miejsce świadczenia --> Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług --> Miejsce świadczenia usług transportowych
Słowa kluczowe
miejsce
miejsce świadczenia
miejsce świadczenia usług
miejsce wykonywania
miejsce wykonywania czynności
miejsce wykonywania działalności
Istota interpretacji
stałe miejsce prowadzenia działalności i obowiązek rozliczenia podatku od towarów i usług
Wniosek ORD-IN 526 kB
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 29.05.2012 r. (data wpływu 08.06.2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasad rozliczenia podatku od towarów i usług – jest prawidłowe. UZASADNIENIE W dniu 08.06.2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasad rozliczenia podatku od towarów i usług. W przedmiotowym wniosku zostały przedstawione następujące stany faktyczne i zdarzenia przyszłe: Przedmiotem działalności S. jest handel stalą i wyrobami ze stali, w ramach której S. nabywa te towary od dostawców, po czym sprzedaje je swoim klientom. Tego rodzaju transakcji S. dokonuje także na terytorium Polski. W szczególności, S. importuje do Polski towary zakupione od dostawców spoza Unii Europejskiej (dalej: „UE”), zgłasza je do odprawy celnej w Polsce we własnym imieniu, po czym dokonuje ich dostawy na terytorium Polski, np. na rzecz polskich klientów. Sporadycznie S. dokonuje w Polsce również innych rodzajów transakcji (w rozumieniu ustawy o VAT), np. nabywa stal od producentów polskich lub producentów z innych krajów UE (w ramach nabyć wewnątrzwspółnotowych towarów w Polsce) jak również sprzedaje stal z Polski klientom zagranicznym (zarówno z jak i spoza UE), itp. Sprzedawana przez S. stal jest dostarczana do klientów albo bezpośrednio od dostawców, albo też, zanim zostanie dostarczona do ostatecznego klienta, jest przechowywana w wynajmowanych przez S. magazynach (np. na czas aranżacji transportu do klienta). Powierzchnie takie S. wynajmuje głównie w portach morskich oraz w terminalach przeładunkowych na granicy wschodniej. S . dysponuje biurem w Krakowie, którego zadaniem jest organizacja i koordynacja działalności gospodarczej S. w Polsce. W szczególności, zadaniem tego biura jest:
W biurze zatrudnione są na stałe osoby zajmujące się wykonywaniem powyższych zadań, w szczególności osoby odpowiedzialne za sprzedaż i zakup towarów i za organizację kwestii logistycznych jak również osoby wsparcia biurowego (np. sekretarki oraz asystenci działu sprzedaży). Osoby wykonujące podobne funkcje mogą również być na stałe zatrudnione w innych miejscach w Polsce. W sumie w Polsce zatrudnionych jest na chwilę obecną 7 osób pracujących na rzecz S., przy czym Wnioskodawca nie wyklucza, iż liczba ta może się zmieniać w przyszłości. Pracownicy działający na rzecz S. nie są zatrudnieni bezpośrednio przez S. (S. nie jest pracodawcą w rozumieniu odpowiednich przepisów prawa pracy), lecz przez spółkę powiązaną z S., która również bezpośrednio wynajmuje powierzchnię biurową. S. pokrywa jednak koszty funkcjonowania powyższego biura, dokonując comiesięcznych transferów na rachunek bankowy w Polsce należący do wspomnianej wyżej spółki powiązanej. Jednocześnie, wspomniani wyżej pracownicy, mimo że nie są zatrudnieni bezpośrednio przez S., działają na rzecz S. a ponadto, znajdują się pod bezpośrednią kontrolą S. (np. osoby zatrudnione w biurze odpowiadają bezpośrednio przed przełożonymi zatrudnionymi w S. w Szwajcarii). S . jest zarejestrowana w Polsce dla celów VAT, jako podatnik VAT czynny. Posiada także przedstawiciela podatkowego, który prowadzi wszelkie niezbędne rozliczenia oraz ewidencje dla celów podatku VAT. Siedziba działalności gospodarczej S., w rozumieniu art. 10 Rozporządzenia wykonawczego znajduje się w Szwajcarii. W związku z powyższym zadano następujące pytania:
Zdaniem Wnioskodawcy: S. stoi na stanowisku, iż:
Ad. 1) Stałe miejsce prowadzenia działalności S. w Polsce Ani ustawa o VAT ani też inne krajowe akty prawne nie zawierają definicji pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” dla celów VAT, które to pojęcie zostało zdefiniowane dopiero w art. 11 oraz art. 53 Rozporządzenia wykonawczego. Jednocześnie, w ocenie S., definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności” przewidziana w Rozporządzeniu wykonawczym, powinna mieć zastosowanie w przedmiotowej sprawie. Kwestia ustalenia podmiotu zobowiązanego do rozliczenia VAT uregulowana jest bowiem w Tytule XI Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, Dz.Urz. UE L z 2006 r. Nr 347, str. 1 (dalej: „Dyrektywa VAT”), a do zawartego w nim art. 192 odnoszą się właśnie powyższe przepisy Rozporządzenia wykonawczego. W tym kontekście warto zaznaczyć, iż zgodnie z art. 288 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej Rozporządzenie wykonawcze jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwa członkowskich UE, w tym w Polsce i nie wymaga dodatkowej implementacji w prawie krajowym. Zgodnie z treścią art. 11(2) i art. 53 rozporządzenia wykonawczego: „(...) >>stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej „oznacza dowolne miejsce” (...), które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług (...) Powyższa definicja, jak wskazuje pkt 14 preambuły do Rozporządzenia wykonawczego, jest oparta na orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „ETS”), które również należy, zdaniem S., uwzględnić w rozstrzygnięciu przedmiotowej sprawy, tj. ustaleniu, czy S. posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Wynika to przede wszystkim z faktu, iż Rozporządzenie wykonawcze stosuje się dopiero od 1 lipca 2011 r., zatem odpowiedź na postawione przez S. pytanie, w odniesieniu do transakcji dokonywanych wcześniej, powinna zostać udzielona na podstawie powyższego orzecznictwa. Co więcej, orzecznictwo ETS umożliwia również poprawną interpretację definicji zawartej w Rozporządzeniu wykonawczym. I tak, zgodnie ze wskazówkami przedstawionymi przez ETS w punkcie 18 orzeczenia z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt (168/84), aby miejsce, w którym podatnik wykonuje działalność gospodarczą można było uznać za stałe miejsce prowadzenia działalności, muszą być łącznie spełnione następujące warunki:
Podobnie uznał ETS w wyroku z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam (C-190/95), w którym dodatkowo stwierdził (pkt 16 orzeczenia), że stale miejsce prowadzenia działalności musi mieć możliwość prowadzenia działalności w sposób niezależny co oznacza, zdaniem ETS, że musi mieć możliwość sporządzania umów bądź podejmowania decyzji o charakterze zarządczym. Mając na uwadze przedstawiony wyżej stan faktyczny jak również definicję pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” dla celów VAT (w świetle zarówno rozporządzenia wykonawczego jak i orzecznictwa ETS), S. stoi na stanowisku, że posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Jak wynika bowiem ze stanu faktycznego, S. posiada w Polsce:
Jednocześnie, zarówno zaplecze techniczne, jak i zaplecze personalne S. w Polsce charakteryzuje się przy tym wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą umożliwiającą S. dokonywanie dostaw towarów i prowadzenie działalności w Polsce w sposób niezależny w granicach określonych przez S.. W opinii S. fakt, że osoby koordynujące działalność S. w Polsce nie są zatrudnione bezpośrednio przez S. (tj. S. nie jest ich pracodawcą w rozumieniu odpowiednich przepisów prawa pracy), ani też fakt, że S. nie jest właścicielem żadnych nieruchomości (powierzchni biurowych, magazynów) w Polsce nie powinno mieć wpływu na powyższą konkluzję. Należy bowiem zauważyć, że definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności” zawarta czy to w Rozporządzeniu wykonawczym czy też wynikająca z orzecznictwa ETS nie wymaga, aby podatnik posiadał prawo własności do nieruchomości (bądź innego zaplecza technicznego) czy też zatrudniał pracowników na podstawie umów o pracę, aby móc prowadzić działalność przez stałe miejsce prowadzenia działalności. W tym kontekście warto zaznaczyć, że w orzeczeniu z dnia 20 lutego 1997 r. w sprawie Commissioners of Customs and Excise przeciwko DFDS A/S (sprawa C-260/95) ETS uznał, że na stałe miejsce prowadzenia działalności podatnika może składać się zaplecze techniczne i personalne należące, z prawnego punktu widzenia, do innego podmiotu. Podobne stanowisko przyjął Rzecznik Generalny ETS M. Poiares Madura w opinii z dnia 27 stycznia 2005 r. wydanej w sprawie RAL (Channel Islands) Ltd and Others przeciwko Commissioners of Customs Excise (sprawa C-452/03), w którym uznał, że pracownicy stanowiący o istnieniu stałego miejsca prowadzenia działalności nie muszą być pracownikami danego przedsiębiorstwa (pkt 49 opinii). Co więcej w opinii S., odmienne podejście mogłoby doprowadzić do nieakceptowanych wniosków. Przykładowo, zakładając iż prawidłowym jest podejście odmienne od podejścia S., firma prowadząca w Polsce, w sposób stały, działalność produkcyjną wyłącznie za pomocą oddelegowanego do niej personelu i wynajętych maszyn oraz nieruchomości zostałaby uznana za nieposiadającą w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności. Taka konkluzja wydaje się być na wskroś absurdalna. Powyżej przedstawione stanowisko potwierdza także Minister Finansów w interpretacjach indywidualnych przepisów prawa podatkowego. Przykładowo:
W konsekwencji, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny, orzecznictwo ETS, brzmienie Rozporządzenia wykonawczego jak również stanowisko Ministra Finansów, należy przyjąć, że S. posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT, jak również, że takie miejsce S. posiadał również przed 1 lipca 2011 r. (tj. przed wejściem w życie Rozporządzenia wykonawczego). Ad. 2) Uczestnictwo stałego miejsca prowadzenia działalności S. w transakcjach dostawy towarów dokonywanych tu Polsce Ustawa o VAT nie określa okoliczności, w jakich dane stałe miejsce prowadzenia działalności uczestniczy (bądź nie) w transakcji. Wskazówki w tym kontekście wynikają z art. 53 Rozporządzenia wykonawczego. Zgodnie z art. 53 ust. 2 Rozporządzenia wykonawczego, dane stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej uznaje się za uczestniczące w transakcji, jeśli jego zaplecze techniczne i personel są wykorzystywane przez podatnika do celów niezbędnych do realizacji tej transakcji (przy czym nie dotyczy to zadań o charakterze administracyjnym, takich jak księgowość, fakturowanie i odzyskiwanie należności). Biorąc powyższe pod uwagę, S. stoi na stanowisku, że stałe miejsce prowadzenia działalności, które S. posiada w Polsce, uczestniczy w transakcjach dostawy towarów dokonywanych w Polsce przez S.. Pracownicy tego miejsca są bowiem bezpośrednio zaangażowani w dokonywanie przedmiotowych transakcji a ich zaangażowanie nie ogranicza się jedynie do czynności o charakterze administracyjnym, lecz obejmuje czynności stricte związane ze sprzedażą towarów, takie jak negocjowanie i zawieranie umów, utrzymywanie relacji z klientami itp. Ad. 3) Rozliczenie przez S. polskiego podatku VAT z tytułu dostaw towarów na terytorium kraju Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt oraz art. 17 ust. 5 pkt 1 ustawy o VAT, podmiotem zobowiązanym do zapłaty (rozliczenia) VAT z tytułu dostawy towarów na terytorium kraju jest nabywca, jeżeli:
W powyższych okolicznościach, zgodnie z art. 17 ust. 2 ustawy o VAT, podatku VAT nie rozlicza dostawca towaru. Natomiast w odmiennej sytuacji (np. gdy dostawca posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności, które uczestnicy w transakcji) podmiotem zobowiązanym do rozliczenia (zapłaty) podatku jest dostawca. Jak wynika z uzasadnienia stanowiska Spółki w odniesieniu do pytań 1 i 2 S. posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oraz miejsce to uczestniczy w dokonywanych przez S. w Polsce transakcjach dostawy towarów. W konsekwencji art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT nie znajdzie zastosowania w niniejszym stanie faktycznym. Wobec powyższego, podmiotem zobowiązanym do rozliczenia VAT z tytułu transakcji dostawy towarów na terytorium kraju, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT jest S.. Oznacza to, że na wystawianej przez S. fakturze, zgodnie z art. 106 ustawy o VAT, dotyczącej dostawy towarów na terytorium kraju, S. powinien wykazać polski podatek VAT, który następnie powinien zostać wpłacony przez S., zgodnie z art. 103 ustawy o VAT, do urzędu skarbowego. Mając na uwadze powyższe, S. wnosi o potwierdzenie stanowiska zaprezentowanego we wniosku. W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych stanów faktycznych i zdarzeń przyszłych uznaje się za prawidłowe. Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy. Interpretacja dotyczy stanów faktycznych i zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji. Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock. |
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.