INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 21 stycznia 2013 r., (data wpływu do tut. Biura 1 lutego 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej, wydatków poniesionych z tytułu najmu samochodu osobowego wykorzystywanego w tej działalności – jest prawidłowe,
• uznania, iż czynsz za najem ww. samochodu nie mieści się w pojęciu „wydatków z tytułu używania” – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 1 lutego 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej, wydatków poniesionych z tytułu najmu samochodu osobowego wykorzystywanego w tej działalności.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W marcu 2012 r. Wnioskodawczyni podpisała umowę wynajmu samochodu osobowego, w celu wykorzystywania go w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Do kosztów podatkowych zalicza część czynszu, która mieści się w limicie wynikającym z rozliczenia tzw. kilometrówką, a pozostałą część czynszu za wynajem uznaje za koszty niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy rozliczając czynsz za wynajem samochodu osobowego, można zaliczyć do kosztów podatkowych wydatki z ww. tytułu do wysokości limitu wynikającego z tzw. kilometrówki, czy też cała kwota czynszu stanowi koszty uzyskania przychodu...

Zdaniem Wnioskodawczyni, ograniczenie kosztów do wysokości limitu „kilometrówki”, dotyczy tylko wydatków ponoszonych z tytułu używania samochodu, a więc wydatków eksploatacyjnych. Jak twierdzi, czynsz za wynajem nie jest wydatkiem o takim charakterze, chociaż faktycznie wydatki z tego tytułu zalicza do kosztów podatkowych do wysokości limitu wynikającego z tzw. kilometrówki.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Generalnie przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie poniesione racjonalnie uzasadnione wydatki, poza enumeratywnie wskazanymi w ustawie, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Mogą to być więc koszty bezpośrednio lub pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami.

Należy przy tym podkreślić, iż obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu, każdorazowo spoczywa na podatniku.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 46 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu używania niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego, w tym także stanowiącego własność osoby prowadzącej działalność gospodarczą, dla potrzeb działalności gospodarczej podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; w celu ustalenia faktycznego przebiegu samochodu podatnik jest obowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu. Stosownie do postanowień art. 23 ust. 5 ww. ustawy, przebieg pojazdu, o którym mowa w ust. 1 pkt 36 i 46, powinien być, z wyłączeniem ryczałtu pieniężnego, udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu potwierdzonej przez podatnika na koniec każdego miesiąca. Do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu obowiązana jest osoba używająca tego pojazdu. W razie braku tej ewidencji wydatki ponoszone przez podatnika z tytułu używania samochodów na potrzeby podatnika nie stanowią kosztu uzyskania przychodów.

Zaznaczyć także należy, iż podatnik zobowiązany jest posiadać dowody dokumentujące poniesienie wydatków (stwierdzające ich wysokość). Elementy jakie powinna zawierać prowadzona ewidencja przebiegu pojazdu określa art. 23 ust. 7 ww. ustawy.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż warunkiem koniecznym zaliczania do kosztów podatkowych wydatków dotyczących wynajmowanego samochodu osobowego, wykorzystywanego na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest prowadzenie ewidencji przebiegu pojazdu.

Opłata z tytułu najmu samochodu osobowego, jest płatnością z tytułu używania tego samochodu, na co wskazuje wykładnia językowa ww. przepisu. Ponieważ ustawodawca na gruncie prawa podatkowego nie definiuje pojęcia „wydatków z tytułu używania” należy w tym zakresie odwołać się do słownika języka polskiego, w którym, przez „wydatek” rozumie się „sumę, która ma być wydana” lub „sumę wydaną na coś”, natomiast „używać” oznacza „stosować coś, użytkować, posługiwać się czymś, robić z czegoś użytek” (Słownik Współczesnego Języka Polskiego pod. red. Bogusława Dunaja, Warszawa 1996, s. 1200 i 1262). Są to zatem wszelkie sumy wydane w związku z posługiwaniem się rzeczą, korzystaniem z rzeczy.

Przenosząc tę definicję na grunt ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uznać należy, iż będą to wszelkie wydatki, które podatnik ponosi w związku z wykorzystywaniem samochodu osobowego dla swoich potrzeb, jako podmiotu gospodarczego, np. takie jak zakup paliwa, koszty drobnych napraw i części zamiennych, przeglądów technicznych, opłaty parkingowe oraz za przejazd autostradą, pod warunkiem ich zgodnego z przepisami udokumentowania. Również wydatki z tytułu czynszu za najem, jako opłaty za możliwość korzystania z rzeczy, mieszczą się w tym pojęciu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wykorzystuje samochód osobowy na podstawie zawartej umowy najmu. Wydatki poniesione na najem samochodu zalicza do kosztów podatkowych do wysokości limitu wynikającego z prowadzonej tzw. kilometrówki, a wiec w wysokości nie wyższej niż odpowiadająca kwocie wynikającej z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż jak wskazano powyżej, czynsz za najem, jako opłata za możliwość korzystania z rzeczy, mieści się w pojęciu „wydatków z tytułu używania”. Zatem w przypadku wykorzystywania w działalności gospodarczej wynajętego samochodu osobowego, do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć poniesione i udokumentowane wydatki z tytułu użytkowania tego samochodu, tj. m.in. opłatę z tytułu najmu samochodu - jednak wyłącznie do wysokości nie wyższej niż odpowiadająca kwocie wynikającej z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, pod warunkiem prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Warunkiem zaliczenia ww. wydatków z tytułu najmu samochodu do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej, jest prowadzenie przez Nią ewidencji przebiegu pojazdu i ujmowanie w tej ewidencji wydatków z ww. tytułu. Brak ewidencji przebiegu pojazdu lub prowadzenie jej w sposób nie pozwalający na stwierdzenie warunków, o których mowa w ww. art. 23 ust. 5 ww. ustawy, powoduje, iż wydatek poniesiony z tytułu używania samochodu osobowego niestanowiącego składnika majątku Wnioskodawczyni, a wykorzystywanego na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej na podstawie zawartej umowy najmu, nie może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów tej działalności.

W związku z powyższym, jeżeli w istocie Wnioskodawczyni prowadzi ewidencję przebiegu pojazdu dla samochodu osobowego, o którym mowa we wniosku i ujmuje w tej ewidencji wydatki z tytułu używania tego samochodu, w tym wydatki z tytułu czynszu za wynajem ww. samochodu, to do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej może zaliczyć wydatki z ww. tytułu jedynie do wysokości nieprzekraczającej kwoty wynikającej z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach (ustalonej na podstawie prowadzonej ewidencji przebiegu tego pojazdu).

Biorąc powyższe pod uwagę stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie:

• sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej, wydatków poniesionych z tytułu najmu samochodu osobowego wykorzystywanego w tej działalności – jest prawidłowe,
• uznania, iż czynsz za najem ww. samochodu nie mieści się w pojęciu „wydatków z tytułu używania” – jest nieprawidłowe.
  
  

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Wskazać przy tym należy, iż stanowisko Organu przedstawione w niniejszej interpretacji indywidualnej znalazło swoje potwierdzenie, w m.in. w wyrokach:

• NSA z dnia 25 marca 2010 r., sygn. II FSK 1890/08,
• WSA we Wrocławiu z dnia 06 maja 2011 r. sygn. akt I SA/Wr 412/11,
• WSA we Wrocławiu z dnia 06 maja 2011 r. sygn. akt I SA/Wr 413/11,
• WSA w Białymstoku z dnia 11 października 2011 r. sygn. akt I SA/Bk 314/11,
• WSA w Lublinie z dnia 09 lipca 2008 r. sygn. akt I SA/Lu 186/08.
  
  

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.