INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 14 listopada 2012 r., sygn. akt I SA/Op 298/12, stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 2 kwietnia 2012 r. (data wpływu 4 kwietnia 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 czerwca 2012 r. (data wpływu 6 czerwca 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia skutków podatkowych wykupienia na rzecz funkcjonariusza Służby Więziennej uprawnienia do ulgowych przejazdów kolejowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 kwietnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• ustalenia skutków podatkowych wykupienia na rzecz funkcjonariusza Służby Więziennej uprawnienia do ulgowych przejazdów kolejowych, oraz

• odmowy wypłaty przez pracodawcę zwrotu kosztów dojazdu.
  
  

W związku ze stwierdzeniem braków formalnych, pismem z dnia 30 maja 2012 r., Nr IPTPB2/415-251/12-2/KR, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), wezwał Wnioskodawcę do usunięcia braków wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie wysłano w dniu 30 maja 2012 r., zaś w dniu 6 czerwca 2012 r. Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek (data nadania w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego – 5 czerwca 2012 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest funkcjonariuszem Służby Więziennej i w związku z wprowadzeniem nowej ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej została zawarta umowa Nr … w sprawie wykupu dla funkcjonariuszy Służby Więziennej uprawnień do przejazdu z ulgą 50% w komunikacji krajowej - w klasie dowolnej, w pociągach przewoźników reprezentowanych przez „…” S.A., obowiązującej w terminie od 16 sierpnia 2010 r. do 31 grudnia 2010 r., w wysokości 116,00 zł brutto na jednego funkcjonariusza.

Koszty te zostały przerzucone na funkcjonariuszy, w tym także na Wnioskodawcę, a 116,00 zł zwiększyło Jego przychód za rok 2010, co przesądziło, że Jego rodzina utraciła prawo do zasiłku rodzinnego za rok 2010 (Wnioskodawca jest ojcem trójki dzieci, przy czym żona nie pracuje), w załączeniu decyzja Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej

Jednakże Wnioskodawca złożył odwołanie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego od tej decyzji i sprawa jest w toku.

Wnioskodawcy zależy na tej wykładni pragmatyki Służby Więziennej w stosunku do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.), gdzie Pan Dyrektor Zakładu Karnego odpowiedział w piśmie, że cyt., „przedmiotowa ulga stanowi nieodpłatne świadczenie funkcjonariuszy, wynikające ze stosunku służbowego w związku z powyższym, przedmiotowe świadczenie tj. wykupiona ulga … prawidłowo zwiększyła Jego przychód za 2010 r.”

Wnioskodawca podkreśla, iż na podstawie ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r., funkcjonariuszowi przysługiwał równoważnik z tytułu dojazdu do miejsca pełnienia służby, jeżeli on lub jego małżonek nie zamieszkują, nie posiadają lokalu mieszkalnego w miejscu pełnienia służby, gdzie w Jego przypadku to ma miejsce. Wnioskodawca zamieszkuje w miejscowości …, która jest oddalona od miejsca pełnienia służby o 18 km najkrótszym odcinkiem drogowym (brak połączenia bezpośredniego …).

W tym przypadku Pan Dyrektor Zakładu Karnego odpowiedział Wnioskodawcy w piśmie cyt., „że zgodnie z art. 183 ust. 6 ustawy o Służbie Więziennej z dnia 9 kwietnia 2010 r., zwrot kosztów dojazdu nie przysługuje za rok 2010, gdyż wykupiono ulgę na przejazdy koleją ….”

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

1. Czy przyznana Wnioskodawcy - funkcjonariuszowi S.W. ulga na przejazdy koleją ... obowiązująca od 16 sierpnia 2010 r. do 31 grudnia 2010 r. prawidłowo zwiększyła Jego przychód za rok 2010...
2. Czy nie mając połączenia kolejowego z miejsca zamieszkania do miejsca pełnienia służby, Pan Dyrektor ZK ma prawo odmówić wypłaty zwrotu kosztów dojazdu...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, odnośnie pytania nr 1, niezgodne z obowiązującymi przepisami ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm. ) zwanej dalej „ustawą”, jest stanowisko, że przyznany funkcjonariuszom Służby Więziennej równoważnik z tytułu dojazdu do miejsca pełnienia służby, stanowi przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca dodaje, że w bardzo podobnej sprawie orzekał już WSA w Gdańsku I SA/Gd 56/09.

W dniu 12 czerwca 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów w zakresie pytania oznaczonego nr 1 wydał interpretację indywidualną Nr IPTPB2/415-251/12-4/KR stwierdzając, iż stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku w zakresie ustalenia skutków podatkowych wykupienia na rzecz funkcjonariusza Służby Więziennej uprawnienia do ulgowych przejazdów kolejowych, jest nieprawidłowe. Natomiast wniosek w zakresie pytania oznaczonego nr 2 został rozpatrzony odrębnym rozstrzygnięciem.

Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa w ww. interpretacji indywidualnej wniesiono w dniu 25 czerwca 2012 r. Odpowiedź na powyższe wezwanie została udzielona pismem z dnia 18 lipca 2012 r., Nr IPTPB2/415W-95/12-2/KR.

W dniu 2 sierpnia 2012 r. wpłynęła do tut. Organu skarga adresowana do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu na ww. interpretację, w której wniesiono o uchylenie przedmiotowej interpretacji.

Pismem z dnia 20 sierpnia 2012 r., Nr IPTPB2/4160-102/12-2/KR, tut. Organ udzielił odpowiedzi na ww. skargę wnosząc o jej oddalenie.

Wyrokiem z dnia 14 listopada 2012 r., sygn. akt I SA/Op 298/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu uchylił zaskarżoną interpretację.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, m.in. iż stan faktyczny przedstawiony przez Skarżącego we wniosku o wydanie przedmiotowej interpretacji prawa podatkowego był nieprecyzyjny i wymagał wezwania przez organ do jego uzupełnienia. Sąd uznał, że Wnioskodawca przedstawił zaistniały stan faktyczny w sposób niepełny, zatem w oparciu o ten stan niemożliwa była, zdaniem składu orzekającego, ocena stanowiska Wnioskodawcy wraz z oceną prawną tego stanu faktycznego. Tym bardziej, że przedmiotem interpretacji była kwestia opodatkowania na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodu z tytułu świadczeń nieodpłatnych czy częściowo odpłatnych, która budzi wątpliwości zarówno organów podatkowych jak i sądów administracyjnych (zob. uchwała NSA z 24 października 2011 r., II FPS 7/10, wyroki NSA: z dnia 11 kwietnia 2012 r., II FSK 1724/10; z 20 stycznia 2012 r., II FSK 1356/10; z 19 stycznia 2012 r., II FSK 2735/11; z 18 maja 2011 r., II FSK 22/10, wyrok WSA z dnia 23 maja 2012 r., I SA/Gl 249/12, publ. Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych).

Według Sądu, zauważyć należy, iż Skarżący przedstawiając we wniosku stan faktyczny stwierdził, iż jest funkcjonariuszem Służby Więziennej i w związku z wprowadzeniem nowej ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej została zawarta umowa Nr …w sprawie wykupu dla funkcjonariuszy Służby Więziennej uprawnień do przejazdu z ulgą 50% w komunikacji krajowej - w klasie dowolnej, w pociągach przewoźników reprezentowanych przez „…” S.A., obowiązującej w terminie od 16 sierpnia 2010 r. do 31 grudnia 2010 r., w wysokości 116,00 zł brutto na jednego funkcjonariusza.

Koszty te zostały przerzucone na funkcjonariuszy, w tym także na Wnioskodawcę i o 116,00 zł zwiększyły Jego przychód za rok 2010. W związku z tym Wnioskodawca zadał pytanie, czy przyznana ulga na przejazdy koleją … prawidłowo zwiększyła Jego przychód za 2010 r. Jednocześnie wyraził swoje stanowisko, w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego, iż niezgodny z obowiązującymi przepisami ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych jest pogląd, że przyznany funkcjonariuszom Służby Więziennej równoważnik z tytułu dojazdu do miejsca pełnienia służby, stanowi przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W ocenie Sądu, z wniosku Skarżącego nie wynika, czy wskazana 50% ulga do przejazdu w komunikacji krajowej - w klasie dowolnej, w pociągach przewoźników reprezentowanych przez „…” S.A., obejmowała wszystkich funkcjonariuszy Służby Więziennej, czy też nie i w związku z tym sporządzona zastała jakaś imienna lista uprawnionych. Sąd dalej wskazał, iż nie wiadomo także, czy owa ulga dotyczyła przejazdów w komunikacji na terenie całego kraju, czy też dotyczyła konkretnych tras - dojazdów do pracy (i z pracy) poszczególnych funkcjonariuszy. Dalej podał, że w końcu nie wskazano także w sposób precyzyjny, w jaki sposób obliczono kwotę 116 zł brutto, o którą zwiększono przychód Wnioskodawcy i czy Wnioskodawca korzystał z przedmiotowej ulgi. Sąd podkreślił, iż wprawdzie we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej podano, że umowa w sprawie wykupu dla funkcjonariuszy Służby Więziennej uprawnień do przejazdu z ulgą 50% w komunikacji krajowej została zawarta w związku z „nową ustawą z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej”, akt ten nie wyjaśnia wskazanych powyżej kwestii. Wynika z niego tylko tyle, iż zgodnie z art. 183 ust. 6 ustawy o Służbie Więziennej funkcjonariuszowi zwrot kosztów, o których mowa w ust. 1, 3 i 5 (zwrot kosztów dojazdu do miejsca pełnienia służby i z powrotem) nie przysługuje za rok kalendarzowy, w którym wykupiono uprawnienia do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego, w wysokości co najmniej 50%.

Zdaniem Sądu, w świetle powyższych okoliczności organ winien na podstawie art. 169 § 1 Ordynacji podatkowej wezwać Wnioskodawcę do dokonania stosownych uzupełnień i dookreśleń kwestii faktycznych, które warunkują prawidłowe rozpatrzenie wniosku pod kątem wykładni prawa podatkowego. Dalej Sąd wskazał, iż skoro organ zaniechał tej czynności nie mógł dokonać w sposób wyczerpujący oceny stanowiska Wnioskodawcy, a zatem uzasadnienie prawne tej oceny nie możne być uznane za prawidłowe.

Według Sądu, zauważyć należy, iż pewne elementy stanu faktycznego zostały „dopowiedziane” w skardze, jednak sąd administracyjny nie może udzielać interpretacji za organy podatkowe, bowiem nie leży to w zakresie jego uprawnień i obowiązków, a także i przede wszystkim, ponieważ naruszyłby konstytucyjną zasadę rozdziału władzy wykonawczej od sądowniczej. Udzielanie interpretacji w formie określonych rozstrzygnięć administracyjnych należy wyłącznie do kompetencji właściwych organów podatkowych.

Reasumując Sąd stwierdził, iż w niniejszej sprawie, dokonany proces interpretacji przepisów prawa podatkowego należy uznać za wadliwy i naruszający normy wynikające z treści art. 14c § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej

Sąd dodał, iż z racji naruszenia przez organ przepisów postępowania, regulujących wydawanie indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego, nie ocenia On od strony merytorycznej rozstrzygnięcia, co uznaje za przedwczesne. Dalej podał, iż rozpoznając ponownie wniosek organ uwzględni podniesione przez Sąd argumenty, w szczególności wezwie Wnioskodawcę do dokonania niezbędnych uzupełnień stanu faktycznego przedstawionego we wniosku i wyda stosowną interpretację.

W dniu 1 lutego 2013 r. do tut. Organu wpłynął odpis prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 14 listopada 2012 r., sygn. akt I SA/Op 298/12.

W związku z ww. wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, pismem z dnia 26 lutego 2013 r., Nr IPTPB2/415-251/12-7/13-S/KR, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), wezwał Wnioskodawcę do usunięcia braków wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 26 lutego 2013 r. (skutecznie doręczono dnia 4 marca 2013 r.), zaś w dniu 11 marca 2013 r. Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek (data nadania – 8 marca 2013 r.).

W uzupełnieniu wniosku z dnia 7 marca 2013 r. (data wpływu 11 marca 2013 r.), Wnioskodawca wskazał, iż:

• Na podstawie art. 183 ust. 1 i 6 ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej (Dz. U. z 2010 r. Nr. 79, poz. 523) Centralny Zarząd Służby Więziennej w dniu 5 sierpnia 2010 r., zawarł umowę Nr …. w sprawie wykupu dla funkcjonariuszy Służby Więziennej uprawnień do przejazdu z ulgą 50% w komunikacji krajowej - w klasie dowolnej, w pociągach przewoźników reprezentowanych przez „…” S.A., która to obowiązywała w terminie od 16 sierpnia 2010 r. do 31 grudnia 2010 r. Ulga ta obowiązywała wszystkich funkcjonariuszy, gdyż nie było sporządzonej żadnej imiennej listy uprawnionych.

• Na podstawie ww. umowy zawartej przez Centralny Zarząd Służby Więziennej wskazana 50% ulga dotyczyła przejazdu w komunikacji krajowej - w klasie dowolnej, w pociągach przewoźników reprezentowanych przez „…” S.A. i z tego co jest Wnioskodawcy wiadome (ponieważ nikt nie przedstawił funkcjonariuszom szczegółów dotyczących tej umowy) to umowa dotyczyła przejazdów w komunikacji na terenie całego kraju.

• Zgodnie z umową wartość ulgi 50%, obowiązującej w terminie od 16 sierpnia 2010 r. do 31 grudnia 2010 r., wynosi 116 zł brutto w przeliczeniu na jednego funkcjonariusza, ale co do sposobu naliczenia kwoty 116 zł brutto to jedynie wiadomo Wnioskodawcy (ze słów Pani Kierownik działu finansów w Z. K. w ...), że takie były odgórne wytyczne z Centralnego Zarządu Służby Więziennej.

• W czasie kiedy obowiązywała wskazana 50% ulga do przejazdu w komunikacji krajowej - w klasie dowolnej, w pociągach przewoźników reprezentowanych przez „…” S.A., w terminie od 16 sierpnia 2010 r. do 31 grudnia 2010 r., Wnioskodawca nigdy nie korzystał z tej ulgi.
  
  

Ponadto, Wnioskodawca uzupełniając wniosek, dodał we własnym stanowisku w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego, iż niezgodne z prawem jest to aby koszty związane z przyznaniem funkcjonariuszom Służby Więziennej wskazanej 50% ulgi dotyczącej przejazdu w komunikacji krajowej – w klasie dowolnej, w pociągach przewoźników reprezentowanych przez „…” S.A., obowiązującej w terminie od 16 sierpnia 2010 r. do 31 grudnia 2010 r., zostały przerzucone na funkcjonariuszy w tym także i na Niego, co było przyczyną zwiększenia przychodu za rok 2010 o kwotę 116 zł brutto w sytuacji gdy nie wiadomo czy funkcjonariusz (funkcjonariusze) w ogóle wyrażał chęć na korzystanie z takiego uprawnienia, a także czy skorzystał z takiej ulgi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 14 listopada 2012 r., sygn. akt. I SA/Op 298/12 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi w pkt 1 wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wskazane kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Jak wynika z postanowień art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 przytoczonej ustawy wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Natomiast w myśl art. 11 ust. 2a ustawy wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Jeżeli zaś świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b).

Dla celów podatkowych pojęcie świadczenia ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono nie tylko działanie lub zaniechanie na rzecz innej strony, ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest nieodpłatne bądź częściowo odpłatne przysporzenie majątku danej osobie kosztem majątku innego podmiotu, mające konkretny wymiar finansowy. Przedmiotem świadczeń nie są więc tylko rzeczy, lecz świadczone na rzecz podatnika usługi. Przychód może być wyrażony wyłącznie w pieniądzu, stąd też stanowią go nie tyle same świadczenia, lecz ich wartość.

Powyższe ustalenia wynikają z przyjętej zasady kompletności opodatkowania, w myśl której opodatkowaniu powinny podlegać niemal wszelkie przysporzenia majątkowe, a nie tylko te o charakterze pieniężnym.

W konsekwencji stwierdzić należy, że wykupione uprawnienie do przejazdów z ulgą 50% w komunikacji krajowej stanowi dla Wnioskodawcy, jako funkcjonariusza Służby Więziennej, nieodpłatne świadczenie, przy czym o powstaniu przychodu ze stosunku służbowego nie przesądza fakt skorzystania z ww. uprawnienia, lecz samo otrzymanie prawa do skorzystania z ww. uprawnienia. Wartość tegoż świadczenia należy ustalać, kierując się treścią art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, według cen zakupu. Zatem, przychodem Wnioskodawcy była przypadająca na Niego część wartości ww. uprawnienia, t. j. ulga w kwocie 116,00 zł, za którą nie musiał płacić.

Reasumując, wartość wykupionego w 2010 r. dla Wnioskodawcy uprawnienia do przejazdu z ulgą 50% w komunikacji krajowej w klasie dowolnej, w pociągach przewoźników reprezentowanych przez „…” S.A., stanowi w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Jego przychód jako funkcjonariusza, który pracodawca miał obowiązek doliczyć do uposażenia i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy.

Końcowo należy dodać, że dokumenty (pismo Zakładu Karnego … z dnia 28 lutego 2012 r., Nr… pismo Zakładu Karnego … z dnia 15 grudnia 2011 r., Nr…, pismo z dnia 6 lutego 2012 r., pismo Ministerstwa Finansów z dnia 29 października 2010 r., Nr …, oraz wyrok WSA w Gdańsku, sygn. …) dołączone przez Wnioskodawcę do wniosku nie podlegają analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie pisemnej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Nadmienia się, że wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny załączonych do wniosku dokumentów, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i Jego stanowiskiem.

Ponadto należy podkreślić, że przywołany przez Wnioskodawcę wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 15 kwietnia 2009 r., sygn. akt I SA/Gd 56/09 wydany został w indywidualnej sprawie w odniesieniu do zdarzenia w innym stanie prawnym niż stan faktyczny przedstawiony przez Wnioskodawcę i nie jest wiążący dla tut. Organu podatkowego. Powołany ww. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego został uchylony przez Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 3 listopada 2010 r., sygn. akt II FSK 1208/09.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.