Przedmiotową sprawę reguluje art. 26 ust. 1 pkt 6, ust. 7a pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) zgodnie z którym podstawę obliczenia podatku stanowi dochód po odliczeniu wydatków na cele rehabilitacyjne.

Za wydatki o których mowa wyżej uważa się między innymi wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Zgodnie z art. 26 ust 7d warunkiem odliczenia wydatków o których mowa w art. 26 ust. 7a jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1) orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub

2) decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy albo rentę szkoleniową, albo

3) orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Okazane orzeczenie o niepełnosprawności z dnia 15.01.2002 r. wydane przez Państwowy Zespół do Spraw Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności zaliczające syna do osób niepełnosprawnych z uwagi na ruch spełnia wymogi art. 26 ust. 7d w/cyt. ustawy. Z uwagi na niepełnosprawność ruchową syna zakupiony pojazd należy uznać za sprzęt ułatwiający wykonywanie czynności życiowych wynikających z niepełnosprawności.

Zatem w przedstawionym stanie prawnym należy uznać, że spełnione zostały wszystkie wymogi ustawowe warunkujące możliwość skorzystania z przedmiotowej ulgi, a podstawę do dokonania odliczenia stanowi dowód potwierdzający poniesienie tych wydatków.