W odpowiedzi na pismo Naczelnik Urzędu Skarbowego w Zgierzu działając na podstawie art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) informuje, że zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Użyty w/w artykule zwrot „w celu” - oznacza, że aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu bądź funkcjonowanie źródła przychodu.

Niszczenie się odzieży podczas pracy oraz konieczność noszenia odzieży ochronnej nie jest wystarczającą przesłanką do uznania, że zakupione ubranie i obuwie jest odzieżą ochronną. Za taką można bowiem uznać specjalną odzież roboczą (fartuchy, drelichy, obuwie robocze itp) noszone tylko w związku z wykonywaną pracą. Przydział i rodzaj odzieży ochronnej reguluje uchwała Rady Ministrów w sprawie zasad przydzielania pracownikom ochrony indywidualnej oraz dostarczania odzieży roboczej (M. P. z 1990 r. Nr 14, poz. 109 ze zm.). Pani nie jest pracownikiem, lecz właścicielem prowadzonej firmy, nie jest więc Pani uprawniona do otrzymania owej odzieży.

Zakupione przez Panią kurtki zimowe i letnie, garsonki i obuwie są rzeczami osobistymi, których z istoty rzeczy nie zalicza się do kosztów podatkowych niezależnie od tego, czy i w jakim stopniu niszczą się w toku prowadzonej działalności. Jedynie wydatek na odzież typowo ochronną (roboczą), noszoną tylko podczas wykonywania pracy w zakresie usług pielęgniarskich, może zostać zaliczony do kosztów podatkowych.

Jeżeli w przedstawionym piśmie stan faktyczny będzie zgodny ze stanem rzeczywistym to w/w stanowisko organu podatkowego jest prawidłowe.