Dyrektor Izby Skarbowej w Krakowie działając w trybie art. 14 b § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) w związku z pisemną odpowiedzią Naczelnika Urzędu Skarbowego Kraków-Śródmieście z dnia 8 marca 2004 r. nr PB2/415/2/04/AK w sprawie opodatkowania w 2004 r. rent wyrównawczych wypłaconych osobom poszkodowanym w wyniku działań policyjnych - zmienia stanowisko Naczelnika Urzędu Skarbowego.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 14, poz. 176 z 2000 r. ze zm.) w brzmieniu obowiązującym od 1.01.2004 r. wolne od podatku dochodowego są odszkodowania w postaci renty otrzymane na podstawie przepisów prawa cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, przez poszkodowanego, który utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość.

W przedmiotowej sprawie renty wyrównawcze zostały przyznane na podstawie art. 417 § 1 i art. 444 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks Cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) i stanowią formę odszkodowania tj. świadczenia należnego poszkodowanemu od osoby ponoszącej odpowiedzialność za szkodę. Mają na celu rekompensatę utraconego zarobku, który osiągnąłby podatnik, gdyby nie doznał określonego uszczerbku na zdrowiu.

Z przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3 c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że nie ma znaczenia na jakiej podstawie została przyznana renta wyrównawcza, czy na podstawie wyroku sądowego, czy też zgody sądowej lub pozasądowej ponieważ niezależnie od sposobu przyznania renty wyrównawczej będzie ona korzystała ze zwolnienia z opodatkowania.

Zgodnie z powszechnie przyjętą przez orzecznictwo sądowe wykładnią przepisu art. 444 § 2 Kodeksu cywilnego wysokość renty wyrównawczej należnej poszkodowanemu w związku z całkowitą utratą zdolności do zarobkowania określa się w oparciu o przeciętne zarobki pracowników zatrudnionych na stanowiskach odpowiednich do tego jakie poszkodowany zajmowałby, gdyby z winy sprawcy nie poniósł szkody, przy czym wysokość rent powinna uwzględniać rozmiar szkody i wydatki na zwiększone potrzeby, jakie łączy się z następstwami wypadku.

Jeżeli więc w przedmiotowej sprawie spełnione są wymogi z art. 444 § 2 Kodeksu cywilnego i wysokość rent ustalonych przez KWP nie odbiega od ogólnie przyjętych zasad przyznawania tego rodzaju rent, to niezależnie od tego, czy renta została przyznana na podstawie wyroku sądowego, ugody sądowej, czy pozasądowej będzie korzystała ze zwolnienia od opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem w takiej sytuacji przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 b lit. b nie będzie miał zastosowania.