Stosownie do art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w 2003 r., podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia od dochodu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne, ponoszonych przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Odliczeniu od dochodu podlegają m.in. wydatki z tytułu używania samochodu osobowego podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem jej na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nie przekraczającej kwoty 2.280 zł (ust. 7a pkt 14 cyt. art. 26).

Za osobę niepełnosprawną pozostającą na utrzymaniu podatnika, w myśl art. 26 ust. 7e ww. ustawy - uznaje się m.in. rodziców, jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9.120 zł.

Z przedstawionego w zapytaniu stanu faktycznego wynika, że posiada Pan orzeczenie o niepełnosprawności. W związku z koniecznym dojazdem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne wykorzystywany był samochód syna. W 2003r. uzyskał Pan dochód w kwocie niższej niż 9.120 zł, jednakże jak sam Pan wskazał we wniosku, nie jest na utrzymaniu Syna.

W świetle powyższych uregulowań nie przysługuje Panu, ani synowi odliczenie od dochodu wydatków związanych z używaniem prywatnego samochodu osobowego związanego z dojazdem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.