Naczelnik Urzędu Skarbowego w Wieliczce, działając na podstawie art. 14 a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. "Ordynacja podatkowa" (Dz. U z 1997 r. Nr 137 poz. 926 ze zm.), w odpowiedzi na przedstawiony stan faktyczny z dnia 09.02.2004 r. wyjaśnia:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 w/w ustawy. Stosownie do zapisu art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są wierzytelności nieściągalne, w stosunku do których spełnione zostały jednocześnie dwa warunki:
1) wierzytelności te uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne,
2) nieściągalność tych wierzytelności została uprawdopodobniona.

Sposoby uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności określa art. 23 ust. 2 cytowanej wyżej ustawy. W myśl tego przepisu nieściągalność wierzytelności może być udokumentowana:
1) postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
2) postanowieniem sądu o:
- oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub
- umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku z wyżej podanego powodu,
- ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku ,albo
3) protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.

Zatem sam fakt podjęcia postanowienia o ogłoszeniu upadłości przez Sąd Rejonowy dla Krakowa-Śródmieście - dłużnika, nie wypełnia przesłanek zawartych w art. 23 ust. 1 pkt 20 i art. 23 ust. 2 pkt 1, 2, 3, koniecznych do uznania wierzytelności za nieściągalne, a tym samym w przypadku gdy przedmiotowa wierzytelność była uprzednio wykazana jako przychód (w myśl art. 14 cytowanej w/w ustawy), o uznania przedmiotowej wierzytelności za koszt uzyskania przychodu.