Z przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego wynika, że rozwiązanie umowy przed jej wykonaniem miało na celu zapobieżenie stracie, jaka mogłaby nastąpić wskutek poniesienia wydatków na wspomniane usługi doradcze, wobec stwierdzenia, że Spółka jest w stanie samodzielnie prowadzić określone procesy gospodarcze. Wynika z tego, że wypłata omawianego odszkodowania, albo raczej kary umownej, nie była działaniem nakierowanym na osiągniecie przez Spółkę przychodu, lecz miała na celu uniknięcie straty, jaka powstałaby w przypadku kontynuowania umowy, gdyż świadczenia z niej wynikające utraciły walor niezbędności dla Spółki.

Nie można podzielić stanowiska Podatnika, iż w niniejszej sprawie poglądy wyrażone w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 grudnia 1996r. (sygn. akt S.A./Łd 2683/95, opubl. Monitor Podatkowy 2000/2/27), analogiczne do wyżej zaprezentowanych, nie mają zastosowania.Zasadą wynikającą z art. 15 ust. 1 Ustawy, jest bowiem że zapłata kary umownej nie stanowi kosztu podatkowego. Należy przyjąć, że zdarzenie powodujące stratę z natury rzeczy nie służy osiągnięciu przychodów, zaś kosztem uzyskania przychodów mogą być jedynie takie straty, których występowanie w toku działalności danego rodzaju jest nieuniknione (por. m.in. wyrok NSA z 7 sierpnia 2001r., sygn. akt III S.A. 2041/00, opubl. System Informacji Prawnej Lex – nr 53995).

Jak stwierdził Naczelny Sad Administracyjne w wyroku z dnia 12 marca 1999r. (sygn. akt. I S.A./Po 1362/98, opubl. System Informacji Prawnej Lex – nr 37213) „pogląd skarżącego, że wymienione w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przypadki wykluczające możliwość zaliczenia w koszt uzyskania przychodu określają ściśle wszystkie sytuacje nie zezwalając na rozszerzającą interpretację, w tym przypadku karumownych określonych w art. 16 ust. 1 pkt 22 cytowanej ustawy – jest błędny. (...) Poza wykładnią gramatyczną przepisu art. 16 ust. 1, wbrew zarzutom skarżącego, należy również stosować wykładnię celowościową. Skoro art. 15 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mówi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu uzyskania przychodów, to odstąpienie od umowy nie zmierza do osiągnięcia przychodu”.

Przeciwna konkluzja prowadziłby do przyjęcia, iż skutki nietrafnej decyzji Podatnika, polegającej na zamówieniu usług, których świadczenie okazało się w przyszłości nie być niezbędne do celów prowadzonej działalności gospodarczej, przerzucane byłyby na budżet Państwa, czego nie da się pogodzić z zasadą powszechności opodatkowania oraz treścią art. 15 ust. 1 Ustawy.

W tym stanie rzeczy, zdaniem organu podatkowego stanowisko Podatnika nie jest prawidłowe.