Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w 2002 roku kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy. Zgodnie z zasadą z ust. 4 tego artykułu, koszty uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5 i 6, są potrącalne tylko w tym roku, w którym zostały poniesione. W praktyce oznacza to, że w danym roku podatkowym należy uwzględnić także te koszty, które zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów w latach następnych.
Natomiast z ust. 5 tego artykułu wynika, iż u podatników prowadzących księgi rachunkowe (handlowe) koszty uzyskania przychodów objętych tymi księgami są potrącalne tylko w tym roku podatkowym, którego dotyczą, tj. są potrącalne także koszty uzyskania poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy, lecz dotyczące przychodów roku podatkowego oraz określone co do rodzaju i kwoty koszty uzyskania, które zostały zarachowane, chociaż ich jeszcze nie poniesiono, jeżeli odnoszą się do przychodów danego roku podatkowego, chyba że zarachowanie ich nie było możliwe; w tym wypadku są one potrącalne w roku, w którym zostały poniesione. Zasada ta ma również zastosowanie w myśl ust. 6 art. 22 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów, pod warunkiem że stale w każdym roku podatkowym księgi te będą prowadzone w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania odnoszących się tylko do tego roku podatkowego.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, wartość wynikająca z wystawionej faktury za remont budynku nie może stanowić kosztów uzyskania, bowiem w rzeczywistości koszty te nie zostały poniesione, ani w 2003 roku ani w 2004 roku. Potwierdzeniem na to, iż koszt ten nie został poniesiony jest umorzenie podatniczce zaległości z tytułu faktury za remont budynku w pełnej wysokości wynikającej z faktury korekty.
Zatem błędnie podatniczka uważa, iż wartość wystawionej faktury za remont budynku, która została umorzona w całości stanowi koszt uzyskania przychodu.
W myśl z art. 14 ust. 2 pkt 6 cytowanej wyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym w 2003 roku, przychodem z działalności gospodarczej jest również wartość umorzonych lub przedawnionych zobowiązań.
Ustawa określa jedynie pewne przypadki, gdy wartość umorzonego zobowiązania nie stanowi przychodu.
Dotyczą one:
- umorzenia pożyczek z Funduszu Pracy,
- kwoty stanowiącej równowartość umorzonych zobowiązań, w tym także umorzonych pożyczek (kredytów), jeżeli umorzenie zobowiązań jest związane z postępowaniem układowym w rozumieniu przepisów prawa o postępowaniu układowym (art. 14 ust. 3 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Do przychodów nie zalicza się także zwróconych, umorzonych lub zaniechanych podatków i opłat stanowiących dochody budżetu państwa albo budżetowych jednostek samorządu terytorialnego, wpłat dokonywanych na PFRON, pod warunkiem, że zobowiązania te nie były uprzednio zaliczone do kosztów uzyskania przychodów (art. 14 ust. 3 pkt 3 i 3b wyżej wymienionej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).
W innym przypadku umorzone zobowiązanie zwiększa dochód do opodatkowania.
Z opisu stanu faktycznego można stwierdzić, że umorzenie faktury za remont budynku nie jest konsekwencją postępowania układowego w rozumieniu przepisów prawa o postępowaniu układowym, a tylko w takim przypadku wartość umorzonego zobowiązania nie stanowiłaby przychodu podatkowego.