Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w trybie art. 14b § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) uzupełnia dokonaną przez Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w Bydgoszczy informację o zakresie stosowania prawa w przedmiocie odliczenia od dochodu wydatków na cele rehabilitacyjne przewidzianych w art. 26 ust. 7a cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z treści złożonego przez Państwa pisma wynika, iż zawierza Pan dokonać odliczenia za stałą opiekę pielęgniarską sprawowaną przez Pana nad Pana żoną. Przepis art. 26 ust. 7a pkt 9) cyt. ustawy przewiduje możliwość odliczenia wydatków poniesionych na opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa.

Brak jest podstawy prawnej do zastosowania w Pana przypadku przedmiotowego odliczenia, gdyż cytowany przepis przewiduje możliwość odliczenia od dochodu wydatków faktycznie poniesionych na fachową opiekę pielęgniarską lub fachowe usługi pielęgniarskie świadczone przez osoby trzecie na rzecz Pana żony. Takowych wydatków zaś Pan nie poniósł, gdyż opiekę nad żoną sprawował osobiście.

Podstawową do odliczenia przedmiotowych wydatków jest posiadanie dowodu ich poniesienia. Ponadto, podlegają one odliczeniu, jeżeli nie były finansowane ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków kas chorych, albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek innej formie.

W przypadku zaś, gdy wydatki były częściowo finansowane z tych środków, wówczas odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną z tych środków.

Odnośnie dokumentowania pozostałych wydatków Dyrektor Izby Skarbowej uprzejmie wyjaśnia, iż do odliczenia wydatków przewidzianych w art. 26 ust. 7a pkt 14), tj. na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne nie jest konieczne posiadanie dowodów stwierdzających kwotę faktycznie poniesionych wydatków. Organ podatkowy ma natomiast prawo zwrócić się o przedstawienie stosownych dokumentów uprawniających do odliczeń orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności oraz dokumentów potwierdzających korzystanie z zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

Jeżeli zatem oboje małżonkowie, zaliczeni tak jak w Państwa przypadku do I i II grupy inwalidztwa, są właścicielami tego samego np. w związku z małżeńską wspólnością majątkową, to obydwoje mają prawo do ulgi z tytułu używania samochodu, pod warunkiem, że oboje wykorzystują ten samochód dla swoich potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Oznacza to, że każdy z małżonków może dokonać odliczenia do wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280,00zł.

Informacja Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w Bydgoszczy z dnia 1 marca 2004 r. Nr DLII-415-2/04 w pozostałej części dotyczącej wydatków na opłacanie przewodników osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa jest prawidłowa.