Zgodnie z ogólną zasadą sformułowaną w art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535) usługi opodatkowane są w kraju, w którym świadczący je posiada siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności. Od zasady tej istnieje szereg wyjątków zawartych w przepisach art. 27 ust. 2-6 i art. 28 ww. ustawy, gdzie w zależności od rodzaju usługi – mogą podlegać one opodatkowaniu w kraju, w którym faktycznie są wykonywane, w kraju siedziby usługobiorcy lub w kraju, w którym następuje faktyczne ich wykorzystanie.

W przypadku świadczenia usług związanych z nieruchomościami – miejscem świadczenia usług jest miejsce położenia nieruchomości (art. 27 ust. 2 pkt. 1 ustawy o podatku od towarów i usług). W związku z powyższym, w przypadku gdy Strona wykona prace budowlane na nieruchomości położonej w Niemczech to miejscem świadczenia usługi, jest kraj miejsca położenia nieruchomości. Zatem usługi, o których mowa w piśmie, nie podlegają opodatkowaniu w Polsce podatkiem VAT, ale będą opodatkowane w kraju, w którym położona jest nieruchomość – w tym przypadku Niemcy.

Jeżeli nabywcą usługi będzie podatnik podatku od wartości dodanej na terytorium kraju (Niemcy), który zgodnie z powołanymi wyżej przepisami jest miejscem świadczenia tych usług, to na nim spoczywa obowiązek obliczenia i odprowadzenia podatku od towarów i usług. W przypadku, gdy wykonywane prace budowlane na terytorium Niemiec, świadczone są na rzecz podmiotu, który nie jest tam zarejestrowanym podatnikiem podatku od wartości dodanej, wówczas Strona jako wykonawca usługi, winna dokonać rejestracji podatkowej w kraju powstania obowiązku podatkowego (Niemcy) oraz dokonać rozliczenia podatku od świadczonej usługi.

Jednocześnie Naczelnik Urzędu nadmienia, że w przypadku świadczenia usług na ruchomym majątku rzeczowym (art. 27 ust. 2 pkt. 3 lit. d cyt. ustawy) miejscem świadczenia usług jest miejsce, gdzie usługi są faktycznie świadczone, z zastrzeżeniem art. 28 ustawy. Pamiętać także należy o tym, że zarówno pod rządami ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50 ze zm.), jak i nowej ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, każdy podatnik jest zobowiązany do prawidłowego określenia przedmiotu opodatkowania z zastosowaniem klasyfikacji statystycznych obowiązujących dla potrzeb podatkowych na dzień 19 kwietnia 2004 r., tj. na dzień przed wejściem w życie nowej ustawy o VAT.

W celu udokumentowania świadczonych usług fakturę VAT wystawi Polski podatnik – wykonawca (art. 106 ust. 2 ustawy o VAT).

Szczegółowe zasady wystawiania takich faktur określono w § 30 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, zasad wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 90, poz. 971). Wystawiona w takich przypadkach faktura, powinna zawierać dane określone w § 12 rozporządzenia, z wyjątkiem stawki podatku, kwoty podatku oraz kwoty należności wraz z podatkiem.

Faktury dokumentujące wykonanie usług nie podlegających opodatkowaniu VAT w kraju należy wprowadzić do rejestru czynności nie podlegających VAT, w stosunku do których przysługuje prawo odliczenia podatku naliczonego związanego z wykonaną usługą. Wartości tych usług nie wykazuje się w deklaracji VAT-7 po stronie sprzedaży.

Zgodnie z przepisami art. 86 ust. 8 pkt 1 ww. ustawy z dnia 11 marca 2004 r. podatnikowi, który dokonuje zakupów związanych z usługami wykonywanymi poza granicami kraju przysługuje prawo odliczenia podatku naliczonego, jeżeli kwoty te mogłyby być odliczone, gdyby czynności te były wykonywane na terytorium kraju, a podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami.