Naczelnik Urzędu stwierdza, że przedstawione stanowisko nie jest w pełni prawidłowe i wymaga przy tym uporządkowania. W świetle przepisów obowiązujących po 1 maja 2004 r. obowiązek podatkowy w przypadku sprzedaży wysyłkowej może powstawać w trojaki sposób:
1. Co do zasady, stosownie do art. 19 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535), z chwilą wydania towaru nabywcy lub wskazanej przez niego osobie.
Pojęcia „wydanie towaru” nie zdefiniowano na potrzeby tej ustawy.
Zgodnie z art. 544 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16 poz. 93 ze zmianami), jeżeli rzecz sprzedana ma być przesłana przez sprzedawcę do miejsca, które nie jest miejscem spełnienia świadczenia, poczytuje się w razie wątpliwości, że wydanie zostało dokonane z chwilą, gdy w celu dostarczenia rzeczy na miejsce przeznaczenia, sprzedawca powierzył ja przewoźnikowi trudniącemu się przewozem rzeczy tego rodzaju,
2. W przypadku, gdy płatność następuje za zaliczeniem pocztowym (pobranie) powstaje on, stosownie do art. 19 ust. 13 pkt 6 tej ustawy, z chwilą otrzymania zapłaty,
3. W przypadku otrzymania należności przed wydaniem towaru, stosownie do art. 19 ust. 11 ww. ustawy, z chwilą jej otrzymania.
Oznacza to, że w sytuacji, gdy podatnik w ramach dostawy wysyła towar nabywcy lub wskazanej przez niego osobie trzeciej, jedynie wtedy, gdy zapłata jest pobierana za pośrednictwem podmiotu świadczącego usługi pocztowe (zaliczenie (pobranie) pocztowe) można mówić o powstaniu obowiązku podatkowego zgodnie z przywołanym wyżej art. 19 ust. 13 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług. Spółka wskazuje, że zapłata za dostarczony towar jest dokonywana w różnej formie: przelewem na konto, w formie przedpłaty, kartą kredytowa i pobraniem przy odbiorze.

Mając na uwadze wskazane wyżej przepisy oraz opisany stan faktyczny, Naczelnik Urzędu Skarbowego, wbrew stanowisku wyrażonym w zapytaniu, jest zdania, że podatnik powinien dostosować swoje rozliczenie podatku od towarów i usług do zapisów ustawowych, zgodnie bowiem z art. 109 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. podatnicy są zobowiązani prowadzić ewidencję zawierająca dane niezbędne do określenia podstawy i przedmiotu opodatkowania, podatku należnego i inne dane niezbędne do wypełnienia deklaracji podatkowej. W mojej ocenie, w przedmiotowym przypadku, nie jest to niewykonalne. Przykładowym sposobem rozwiązania wskazanych przez Spółkę problemów może być utworzenie odrębnych kont bankowych lub subkont dla poszczególnych form płatności, w stosunku do których, w różnych terminach, powstaje obowiązek podatkowy, przy jednoczesnym, precyzyjnym rozgraniczeniu poszczególnych sposobów płatności w swojej ofercie kierowanej do klientów (wskazanie w przypadku przedpłat i innych form płatności odrębnych numerów kont (ew. subkont). Stosowanie kasy fiskalnej, podnoszone przez Spółkę, pozostaje bez wpływu na moment powstania obowiązku podatkowego. Ponadto zwrócił uwagę, że wybierając taką, a nie inną formę działalności handlowej należało się liczyć z koniecznością zapewnienia takiego systemu ewidencjonowania sprzedaży, który pozwali rozliczać podatki zgodnie z przepisami.

Reasumując w przypadku, gdy:
1. Dostawa wysyłkowa dokonywana jest za zaliczeniem pocztowym (pobraniem) należy rozliczać podatek należny w rozliczeniu za miesiąc, w którym Spółka otrzymuje środki pieniężne od firmy dokonującej pobrania (art. 19 ust. 13 pkt 6).
2. W przypadku otrzymania przedpłat, w rozliczeniu za miesiąc, w którym je otrzymano (do wysokości otrzymanej przedpłaty) – art. 19 ust. 11).
3. W przypadkach pozostałych form płatności w rozliczeniu za miesiąc, w którym powierzono towar firmie zajmującej się jego dostarczaniem (art. 19 ust. 2 w związku z art. 544 § 1 kodeksu cywilnego).
Swoje stanowisko mogę oprzeć również na zapisie zawartym w art. 109 ust. 7 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. podatku od towarów i usług. Stanowi on, iż organ podatkowy nie ustala dodatkowego zobowiązania, w przypadku gdy zaniżenie zobowiązania podatkowego lub zawyżenie kwoty podatku lub zwrotu podatku naliczonego wiąże się z nie ujęciem podatku należnego w rozliczeniu za dany okres z tytułu dostawy lub świadczenia usługi, od której podatek należny został ujęty w poprzednim okresie rozliczeniowym. Przepis ten znosi obowiązek ustalenia dodatkowego zobowiązania, w tym szczególnym przypadku, jego brzmienie wskazuje jednak, ze organ podatkowy jest zobowiązany do prawidłowego określenia zobowiązania lub kwoty zwrotu(ust. 4 – 6 art. 109).
W stanie prawnym obowiązującym w zakresie podatku od towarów i usług do dnia 1 maja 2004 r., w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego, funkcjonowały rozwiązania analogiczne wobec opisanych powyżej, za wyjątkiem regulacji dotyczącej przedpłat, gdzie obowiązek podatkowy powstawał dopiero w przypadku, gdy przedpłata wynosiła co najmniej połowę ceny. Zawierają je przepisy art. 6 ust. 2, 8 oraz 8b pkt 10 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zmianami).