Podatniczka prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie usług marketingo-wych w branży kosmetycznej w oparciu o umowę zawartą ze Spółką z o.o. W ramach tej umowy podatniczka pełni funkcję koordynatora zajmującego się organizowaniem i funkcjonowaniem sieci konsultantek, które z kolei prowadzą sprzedaż na rzecz klienta indywidualnego. Przychody prowi-zyjne jakie podatniczka osiąga z tej działalności gospodarczej uzależnione są od sprzedaży w tzw. „miniokręgu”, czyli grupie podległych jej osób. Zadaniem koordynatora jest pozyskiwanie, rozwój, motywowanie i szkolenie konsultantek. W ramach przedmiotowej umowy podatniczka dokonuje zakupów produktów oferowanych przez tą spółkę z o.o., które wykorzystuje do celów demonstra-cyjnych i szkoleniowych.

Ocena prawna stanu faktycznego:

Pojęcie kosztu określone zostało w treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podat-ku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) który stanowi że, kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osią-gnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Jak wynika z powyższego przepisu decydującym dla uznania danego wydatku za koszt podat-kowy jest zaistnienie łącznie dwóch przesłanek :

• wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu, oraz
• nie może to być wydatek wymieniony w zamkniętym katalogu negatywnym wynikającym z powołanego art. 23 ustawy z dnia 26 lipca 1991r.

Sformułowana w tym przepisie definicja oznacza w praktyce, iż kosztami uzyskania przycho-dów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 powołanej wyżej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego bezpośredni związek z prowadzoną działalnością oraz to, że jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Wydatek ten powinien być racjonalny i gospodarczo uzasadniony.

Jednocześnie w art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. ustawodawca postanowił, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji i reklamy w części przekraczającej 0,25 proc. przychodów, chyba że reklama prowadzona jest w środkach masowego przekazu lub pu-blicznie w inny sposób.

W związku z brakiem odpowiedniej definicji w przepisach podatkowych pojęć „reklama” i „publicznie” przyjąć należy wykładnię językową.

W „Słowniku języka polskiego” PWN pod redakcją Mieczysława Szymczaka (PWN 1995 r.) poję-cie reklama oznacza - rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio, telewizję; środki (np. plakaty, napisy, ogłoszenia itp.) służące temu celowi, zaś przez pojęcie „publiczny” uważa się dotyczący ogółu ludzi, służący ogółowi, przeznaczony, dostępny dla wszystkich; związany z jakimś urzędem, z jakąś instytucją itp.; ogólny, powszechny, społeczny, nieprywatny.

Jednakże sama wykładnia językowa jest w tym przypadku niewystarczająca, gdyż nie uwzględnia specyfiki działalności gospodarczej.

Z właściwszej w tym względzie wykładni sądowej wynika natomiast, że reklama to nie tylko roz-powszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości czy miejscach i możliwościach naby-cia ale również działania mające kształtować popyt poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych na-bywców o towarach w celu zachęcenia ich do nabywania towarów od tego właśnie a nie innego podmiotu gospodarczego (por. wyrok NSA z 12.06.1997 r. I SA/Ka 192-193/97).

W tym rozumieniu wydatki ponoszone zarówno na cele szkoleniowe, jak i demonstracyjne, dla określonego kręgu osób (miniokręgu) zaliczają się do limitowanych kosztów uzyskania przycho-dów, wymienionych w powołanym art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy z dnia 26 lipca 1991r.