Wnoszący zapytanie przedstawił stan faktyczny, z którego wynika, że w okresie do 15 stycznia 2003 r. spółka dokonała samoobliczenia podatku od nieruchomości za 2003 r. Podatek ten został ujęty w deklaracji złożonej do organu podatkowego i co miesiąc - w terminach określonych przepisami prawa - wpłacane były zaliczki na ten podatek. Decyzją z dnia 4 sierpnia 2004 r. organ podatkowy określił spółce podatek w kwocie wyższej od wynikającej z deklaracji za 2003 r.

Na tle takich okoliczności faktycznych podatnik formułuje stanowisko, iż różnica między wysokością podatku od nieruchomości określoną w decyzji, a kwotą podatku wynikającą z deklaracji za 2003 r. stanowi koszt uzyskania przychodu 2004 r.

Naczelnik Urzędu Skarbowego stwierdza, że stanowisko to jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztem uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 powyższej ustawy. Jednocześnie art. 15 ust. 4 ustawy podatkowej stanowi, iż koszty uzyskania przychodów są potrącalne tylko w tym roku podatkowym, którego dotyczą, tj. są potrącalne także koszty uzyskania przychodów poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy, lecz dotyczące przychodów roku podatkowego oraz określone co do rodzaju i kwoty koszty uzyskania, które zostały zarachowane, chociaż ich jeszcze nie poniesiono, jeżeli odnoszą się do przychodów danego roku podatkowego, chyba że ich zarachowanie nie było możliwe; w tym przypadku są one potrącalne w roku, w którym zostały poniesione.

Stosownie do przywołanych wyżej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów są potrącalne w tym roku podatkowym, którego przychodów dotyczą. Jedyny wyjątek wprowadzony przepisem art. 15 ust. 4 ustawy podatkowej odnosi się do sytuacji, gdy koszty dotyczą danego roku podatkowego, ale ich zarachowanie nie było możliwe. Wówczas są one potrącalne w roku, w którym zostały poniesione.

W przedmiotowej sprawie bezsporne jest, że wydatek poniesiony na zapłatę podatku od nieruchomości za 2003 r. dotyczy kosztów uzyskania przychodów tego właśnie roku podatkowego. Wyjaśnienia wymaga wyłącznie kwestia możliwości zarachowania przez podatnika do kosztów uzyskania przychodów dotyczących 2003 r. wydatków na zapłatę zobowiązania z tytułu podatku od nieruchomości za 2003 r.

Jak wynika z konstrukcji podatku od nieruchomości, osoby prawne obowiązane są składać właściwemu organowi podatkowemu deklaracje na podatek od nieruchomości i wpłacać obliczony podatek w ustawowo określonych terminach, bez wezwania, w proporcjonalnych ratach. Oznacza to, że zobowiązanie w podatku od nieruchomości, w przypadku osób prawnych, powstaje z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania, a wysokość podatku określa sam zobowiązany w drodze tzw. samoobliczenia podatku. Stawki podatku od nieruchomości są określone z góry w drodze uchwały rady gminy i odpowiednie ich przyporządkowanie do określonych przedmiotów opodatkowania, umożliwia obliczenie kwoty podatku od właściwej podstawy opodatkowania w prawidłowej wysokości. Decyzja organu podatkowego ma natomiast charakter deklaratoryjny i termin jej wydania nie wpływa na moment ujęcia w kosztach uzyskania przychodów wydatków na zobowiązania z tytułu podatku od nieruchomości.

Mając powyższe na uwadze, organ podatkowy stwierdza, że spółka nie tylko miała możliwość, ale nawet obowiązek, zarachować wydatek na zapłatę podatku od nieruchomości do kosztów uzyskania przychodów roku 2003 w prawidłowej wysokości. Różnicę między wysokością podatku od nieruchomości określoną w decyzji wydanej w 2004 r., a kwotą podatku wynikającą z deklaracji za 2003 r. należy zatem uwzględnić w kosztach uzyskania przychodu roku 2003, czyli roku, którego te koszty dotyczą.