Pan Lucjan R. dnia 18.05.2004 r. złożył pismo z prośbą o udzielenie informacji o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż podatnik prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą jako jednoosobowy podmiot, świadcząc na podstawie umowy cywilnoprawnej usługi kierowcy na rzecz jednego podmiotu. Zgodnie z wydanym przez Urząd Statystyczny zaświadczeniem REGON ww. działalność zakwalifikowana została zgodnie z klasyfikacją PKWiU w dziale 74 - jako usługi związane z prowadzeniem działalności gospodarczej pozostałe pod nr 74.50.25-00.20, tj. usługi jednoosobowych podmiotów gospodarczych wynajmujących się do pracy wyłącznie na rzecz jednego podmiotu, w charakterze pozostałego personelu. W ramach tej działalności podatnik świadczy usługi zarówno na terenie kraju, jak i poza jego granicami. W świetle przedstawionych faktów postawiono pytanie: czy dieta z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej w ramach jednoosobowego podmiotu świadczącego usługi na rzecz jednego podmiotu, stanowić może koszt uzyskania przychodu.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Łańcucie, działając na podstawie art. 14a § 1 ustawy z dnia 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.), informuje, że zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r. (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy. Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra. Przepisami, na które powołuje się ustawodawca są w szczególności:

1. rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19.12.2002 r. w sprawie wysokości i warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991) oraz
2. rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19.12.2002 r. w sprawie wysokości i warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990),

które to przepisy regulują zakres i zasady ustalania wysokości diet, w tym również dla osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą.

Na podstawie przedstawionych w piśmie faktów stwierdzić jednak należy, iż świadczenie usług kierowcy na terenie kraju lub za granicą w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, tj. w celach zarobkowych i na własny rachunek, nie może być traktowane jako podróż służbowa, bowiem czynności związane z realizacją tychże usług i wiążące się z nimi podróże krajowe i zagraniczne należą do istoty prowadzonej działalności, a zatem nie mogą być utożsamiane z podróżą służbową. W konsekwencji oznacza to, że podatnikowi świadczącemu usługi kierowcy nie przysługuje prawo zaliczenia w koszty uzyskania przychodów diet z tytułu podróży służbowych. Tym niemniej możliwym jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych podczas wyjazdów związanych z wykonywaniem działalności gospodarczej przez podatnika świadczącego usługi w zakresie kierowcy na zasadach ogólnych przewidzianych przepisami art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (np. rachunki za pobyt w hotelu, opłaty za przejazd płatną autostradą). Warunkiem koniecznym jest jednak, aby wydatek poniesiony był w ramach prowadzonej działalności i w celu uzyskania przychodu. Poniesiony wydatek powinien być także prawidłowo udokumentowany.