Zgodnie z art. 22 a ust. 2 pkt. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity z dnia 31 stycznia 2000 r., Dz. U. Nr 14, poz. 176) amortyzacji podlegają również przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych. Przepisy podatkowe nie definiują wprost pojęcia „inwestycji w obcych środkach trwałych”. Przyjmuje się jednak, że inwestycją w obcym środku trwałym są nakłady poniesione na ulepszenie środka trwałego, który jest używany na podstawie umowy najmu dzierżawy, lub innej umowy. Z art. 22 g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że środki trwałe uznaje się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Przedmiotowe instalacje z chwilą ich dokonania stały się częściami składowymi budynku (lokalu) zalicza się je więc do wyposażenia budynku (lokalu). Regulacja tej kwestii zawarta jest w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. z 1999 r. Nr 112, poz. 1317 ze zm.) w załączniku do tego rozporządzenia w części III Szczegółowy podział środków trwałych, Grupa 1- budynki, lokale, uwagi szczegółowe. Uwagi szczegółowe zawierają zapis dotyczący wszystkich instalacji wbudowanych w konstrukcję budynku, zgodnie z którym do wyposażenia budynku zalicza się się wszelkie instalacje wbudowane w konstrukcję budynku na stałe, np. instalacje sanitarne, elektryczne, sygnalizacyjne, komputerowe, telekomunikacyjne, przeciwpożarowe oraz normalne wyposażenie budynku, np. wbudowane meble.

Wobec powyższego należy uznać, że wartość przedmiotowych instalacji nie mogła zostać zaliczona na podstawie art. 23 ust. 1 pkt. 1 lit. c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity z dnia 31 stycznia 2000 r., Dz. U. Nr 14, poz. 176) w poczet kosztów uzyskania przychodu.

Przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, niezależnie od przewidywanego okresu używania, podlegają zgodnie z art. 22 a ust. 2 pkt. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji. Zgodnie bowiem z art. 22 a ust. 2 pkt. 1 w/w ustawy amortyzacji podlegają również, niezależnie od przewidywanego okresu używania, przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych. Zgodnie z art. 22 j ust. 4 pkt. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym że dla inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach – okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Należy podkreślić, że zgodnie z art. 22 a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, środki trwałe mogą być amortyzowane w okresie użytkowania ich przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Reasumując, stanowisko zawarte przez Pana w piśmie, zgodnie z którym całość przedmiotowych wydatków została zaliczona do kosztów uzyskania przychodu, jest nieprawidłowe.