Ze stanu faktycznego przedstawionego w piśmie wynika, iż „pracownicy zagraniczni, którzy świadczą pracę na terenie Polski pobierają wynagrodzenie w zakładzie macierzystym na terenie innego kraju, składki na ubezpieczenia społeczne potrącane są przy wypłacie wynagrodzenia i pomniejszają podstawę do opodatkowania w tym kraju”. Wątpliwości wnioskodawcy budzi fakt, czy o składki na ubezpieczenia społeczne potrącane z wypłaty w kraju, w którym pracownik otrzymuje wynagrodzenie, może być pomniejszana podstawa do opodatkowania w Polsce, tj. w miejscu płacenia podatku od wypłacanych świadczeń. W myśl art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia oraz od innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy). Należy jednakże zaznaczyć, że ww. przepis stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczypospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym). Kwestię opodatkowania dochodów za pracę wykonywaną na terenie Polski przez obcokrajowca mającego miejsce zamieszkania we Włoszech regulują przepisy umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania z dnia 21 czerwca 1985 r. (Dz. U. z 1989 r. Nr 62, poz. 374). Art. 15 ust. 1 cytowanej wyżej umowy stanowi, że z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 17, 18, 19, 20 i 21 pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, będą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w drugim Państwie. Natomiast ust. 2 tego przepisu mówi, że bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli: a) odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nie przekraczające łącznie 183 dni podczas danego roku kalendarzowego oraz b) wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, oraz c) wynagrodzenia nie są wypłacane przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie. W związku z powyższym w przypadku osób fizycznych mających miejsce zamieszkania we Włoszech, a wykonujących pracę najemną w Polsce pensje, płace i podobne wynagrodzenia osiągane przez te osoby z tytułu wykonywania pracy podlegają opodatkowaniu w tym państwie (oraz zgodnie z regułami tego państwa), w którym praca była wykonywana. Wynagrodzenia takie podlegają jednak opodatkowaniu w państwie miejsca zamieszkania (a nie w państwie, w którym praca jest wykonywana) jeżeli spełnione są równocześnie warunki wymienione w art. 15 ust. 2 lit a-c umowy. Zatem w przypadku gdy zatrudniony przez Spółkę pracownik zamieszkuje we Włoszech, natomiast do Polski przybył tylko z zamiarem czasowego pobytu, a jego pobyt na terenie Polski będzie trwał dłużej niż 183 dni, wówczas od dochodów osiąganych przez tego pracownika, z tytułu czynności wykonywanych w ramach umowy o pracę, pracodawca zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zobowiązany jest jako płatnik pobierać miesięczne zaliczki na podatek dochodowy wg ogólnych zasad określonych w art. 32 tej ustawy. Stosownie do postanowień art. 32 ust. 2 ustawy podatkowej za dochód, od którego pracodawca zobowiązany jest naliczyć miesięczną zaliczkę na podatek dochodowy, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacone przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 lub 3, oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenia społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b). W myśl art. 26 ust. 1 pkt 2 lit b) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 28 - 30 oraz art. 30a - 30c, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a - 4e, ust. 5c, 6, 8 ust. 10 - 12 lub 24b ust. 1 i 2 lub art. 25 po odliczeniu kwot składek określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 137, poz. 887 z późn. zm.) potrąconych w roku podatkowym przez płatnika ze środków podatnika na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenia chorobowe, z tym że w przypadku podatnika osiągającego przychody określone w art. 12 ust. 6, tylko w części obliczonej, w sposób określony w art. 33 ust. 4 od przychodu podlegającego opodatkowaniu. Przewidziane w powołanym wyżej artykule 26 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych prawo do odliczenia składek określonych w przepisach o systemie ubezpieczeń społecznych dotyczy wyłącznie składek płaconych na podstawie ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 137, poz. 887 z późn. zm.). W świetle wyżej cytowanych przepisów tutejszy organ podatkowy stwierdza, że nie ma możliwości pomniejszenia podstawy do opodatkowania wypłaconych w Polsce świadczeń o inne składki niż składki na ubezpieczenia społeczne obliczone i wpłacone na podstawie ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych.