Na podstawie przepisów art. 14 a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.), Naczelnik Urzędu Skarbowego w Gryfinie, na pisemne zapytanie z dnia 28 grudnia 2004 r., udziela informacji o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego i stwierdza, co następuje:

Wnoszący zapytanie przedstawił stan faktyczny, z którego wynika, iż w dniu 15 stycznia 1998 r. zawarł umowę dzierżawy nieruchomości ze spółką cywilną. Spółka comiesięcznie wystawiała faktury za dzierżawę, które były odpowiednio księgowane w koszty uzyskania przychodu. Ponadto spółka cywilna comiesięcznie wystawiała faktury między innymi za zużycie energii elektrycznej i dozorowanie.

Pomiędzy stronami umowy powstał spór co do wysokości żądanych opłat – rozstrzygnięty sądowym nakazem zapłaty na rzecz wydzierżawiającej nieruchomość spółki cywilnej. Jednocześnie wnoszący zapytanie (dzierżawca) podważył legalność zawartej umowy dzierżawy ze względu na ujawniony brak prawa spółki cywilnej do wydzierżawiania przedmiotowej nieruchomości i czerpania z tego tytułu korzyści, co od grudnia 2003 r. jest przedmiotem toczącego się postępowania sądowego.

Na tle takich okoliczności faktycznych podatnik formułuje stanowisko, iż nie może zaliczyć w koszty uzyskania przychodów kwoty wydatków poniesionych za dzierżawę nieruchomości oraz za korzystanie między innymi z energii i usług za dozorowanie mienia gdyż dzierżawa jako usługa nie została wykonana i nie stanowi kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Gryfinie stwierdza, że stanowisko podatnika jest nieprawidłowe.

Do opisanego stanu faktycznego mają zastosowanie następujące normy prawa podatkowego: art. 22 ust. 1 i ust. 5 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.).

Zastosowanie powołanych norm skutkuje dokonaniem powyższej oceny prawnej stanowiska podatnika, uzasadnionej w sposób następujący:

Na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ,,Kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 (...).

Natomiast stosownie do art. 22 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych U podatników prowadzących księgi rachunkowe (handlowe) koszty uzyskania przychodów objętych tymi księgami są potrącane tylko w tym roku podatkowym, którego dotyczą, tj. są potrącalne także koszty uzyskania poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy, lecz dotyczące przychodów roku podatkowego oraz określone co do rodzaju i kwoty kosztu uzyskania, które zostały zarachowane, chociaż ich jeszcze nie poniesiono, jeżeli odnoszą się do przychodów danego roku podatkowego, chyba że zarachowanie ich nie było możliwe, w tym przypadku są one potrącalne w roku w którym zostały poniesione”

Koszty poniesione w celu uzyskania przychodu odnoszą się do konkretnego źródła przychodu. Wymagane jest więc istnienie związku przyczynowego między wydatkami a uzyskanym przychodem. W pojęciu ,, w celu uzyskania przychodu” określonym w powołanym wyżej przepisie musi mieścić się obiektywnie istniejący związek przyczynowo - skutkowy, nie zaś subiektywne przekonanie podatnika. Koszty uzyskania przychodu z poszczególnego źródła muszą służyć przychodowi z tego źródła. Ustawodawca w podatku dochodowym od osób fizycznych nie posługuje się kategorią kosztów prowadzonej działalności jako instytucją samodzielną, lecz wiąże pojęcie kosztu z pojęciem przychodu. Pierwotnym czynnikiem pozwalającym uznać wydatek za koszt uzyskania przychodu jest zawsze przychód. Podatnik prowadząc księgi handlowe miał podstawę prawną do zarachowania w koszty uzyskania przychodów koszty dotyczące dzierżawy(najmu) nieruchomości oraz innych świadczeń chociaż ich nie poniesiono, jeżeli odnosiły się do przychodów danego roku podatkowego i miał możliwość ich zarachowania. Niemożliwość zarachowania danych wydatków wynikać może z tego, że dane wydatki nie są jeszcze znane, a także z braku dokumentów (faktur) pozwalających zaksięgować dane koszty do danego roku podatkowego.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż podatnik comiesięcznie otrzymywał faktury dotyczące zawartej umowy dzierżawy, co potwierdza sąd wydając nakaz zapłaty za świadczone usługi dzierżawy (najmu) nieruchomości oraz korzystania z dodatkowych świadczeń (energia, dozorowanie itp.). Naczelnik Urzędu Skarbowego nie jest organem właściwym do dokonania analizy zawartej umowy ponieważ umowy cywilnoprawne zawierane są na podstawie przepisów kodeksu cywilnego. Organ podatkowy rozpatrzył sprawę co do kwestii przepisów prawa podatkowego, uznając na ten czas (trwania postępowania procesowego) koszty umowy dzierżawy (najmu) nieruchomości oraz innych świadczeń jako koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej w świetle przepisów prawa materialnego.