Zgodnie z art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. Nr 71, poz. 733 z późn. zm.), kaucja wpłacona przez najemcę przed dniem 12 listopada 1994 r. pomniejszona o ewentualne należności wynajmującego z tytułu najmu, podlega zwrotowi w ciągu miesiąca od dnia opróżnienia lokalu lub nabycia jego własności przez najemcę. Kaucja ta w oparciu o przepis art. 358¹ § 3 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. KODEKS CYWILNY (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), który stanowi, iż w razie istotnej zmiany siły nabywczej pieniądza po powstaniu zobowiązania, sąd może po rozważeniu interesów stron, zgodnie z zasadami współżycia społecznego, zmienić wysokość lub sposób spełnienia świadczenia pieniężnego, chociażby były ustalone w orzeczeniu lub umowie.

Zwracana najemcom zwaloryzowana kaucja mieszkaniowa jest świadczeniem obojętnym z punktu widzenia obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych gdyż ma ona jedynie charakter zabezpieczenia prawidłowego wykonania postanowień umowy najmu, a co za tym idzie nie stanowi ona dochodu do opodatkowania, zarówno dla wynajmującego w momencie wpłaty kaucji przez najemcę jak i dla najemcy w dacie jej zwrotu przez wynajmującego wskutek okoliczności wymienionych w art. 6 ust. 2 w związku z art. 36 ust. 1 wyżej powołanej ustawy o ochronie praw lokatorów.

Jak z powyższego wynika Wasze stanowisko w przedmiotowej sprawie jest prawidłowe.