Zgodnie z definicją art. 12 ust. 4 pkt 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a) ustawy z dnia 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych otrzymany kredyt nie jest zaliczany do przychodów podatkowych, a jego spłata nie stanowi kosztów uzyskania przychodu, z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek. Jednakże zaciągnięcie kredytu w walucie obcej i jego spłata w walucie obcej może może rodzić skutek w postaci różnic kursowych. Jeżeli wydatki na spłatę kredytu przekroczą (lub są mniejsze) jego wartość określoną w złotych na dzień otrzymania kredytu, a spowodowane to zostało różnymi kursami walut z dnia zaciągnięcia i spłaty kredytu, to powstałe w ten sposób różnice kursowe mają bezpośredni wpływ na podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym. Stosownie do treści art. 15 ust. 1a updop różnice kursowe realizują się jedynie przy spłacie kredytu dewizowego.

W umowach o kredyt denominowany istotny w sprawie jest fakt, że przelicznik walutowy, będący elementem uzgodnień pomiędzy kredytobiorcą a kredytodawcą, ma na celu jedynie aktualizację wartości (części kapitałowej) kredytu w stosunku do waluty obcej. Zastosowanie więc przelicznika nie zmienia faktu, że kredyt pozostaje kredytem złotówkowym. Kredyt złotówkowy lecz denominowany waluta obcą jest kredytem, którego kapitał jest określony w złotówkach. Również jego spłata dokonywana jest w walucie polskiej. Zastosowany w umowie kredytu przelicznik walutowy w walucie obcej dla waluty polskiej (waloryzacja pożyczki), jest wewnętrzną sprawą umawiających się stron i nie wynika z przepisów podatkowych.

Reasumując, skutki wynikające z zastosowania klauzuli waloryzacyjnej przy kredycie denominowanym są obojętne podatkowo.

Mając powyższe na uwadze Naczelnik Urzędu podziela stanowisko Spółki, że różnice (dodatnie i ujemne) powstałe w wyniku spłaty kredytu denominowanego nie zalicza się zarówno do przychodów, jak i do kosztów uzyskania przychodów.