Stan faktyczny:

Podatnik prowadzący działalność gospodarczą jako wierzyciel w oparciu o tytuły wykonawcze kierował zasądzone od dłużników wierzytelności do egzekucji komorniczej w częściach a nie w pełnej wysokości. Uprzednio wierzytelności te w całości firma wykazała jako przychody należne.

Ocena prawna stanu faktycznego:

Zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona.

W myśl art. 23 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 20, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego.

Jak wynika z przytoczonych przepisów ustawodawca dopuścił możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnej wierzytelności, o ile łącznie zostaną spełnione następujące warunki: wierzytelność ta zostanie uprzednio zarachowana jako przychód należny oraz nieściągalność tej wierzytelności zostanie uprawdopodobniona w sposób określony m.in. w treści art. 23 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r.

W przedstawionym stanie faktycznym i prawnym należy stwierdzić, iż postanowienie komornika sądowego umarzające postępowanie egzekucyjne wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji jest dokumentem wymienionym w art. 23 ust 2 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r., który uprawnia podatnika do zaliczenia wierzytelności nieściągalnej do kosztów uzyskania przychodów. Zatem pomimo faktu, że postanowienie komornika dotyczy tylko części wierzytelności należy uznać, że uprawdopodobniono nieściągalność całej wierzytelności.