INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 10 lutego 2012 r. (data wpływu do tut. Biura – 23 lutego 2012 r.), uzupełnionym w dniu 12 i 14 maja 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży psów (szczeniąt) - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 lutego 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży psów (szczeniąt).

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z dnia 25 kwietnia 2012 r. znak: IBPB II/1/415-178/12/MZ, IBPB II/1/436-60/12/MZ wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono w dniu 12 maja 2012 r. (uiszczenie dodatkowej opłaty) oraz w dniu 14 maja 2012 r. (pozostałe braki formalne).

W przedmiotowym wniosku, po jego uzupełnieniu, został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni posiada sukę rasy wilczarz irlandzki, rodowodową, która oszczeniła się 29 marca 2011 r. Szczeniaki są rodowodowe. W okresie od czerwca ub. r. do chwili obecnej Wnioskodawczyni sprzedała 5 szczeniąt, sporządzając każdorazowo umowę kupna sprzedaży psa. Wnioskodawczyni nie jest podatnikiem od towarów i usług. Obrót ze sprzedaży szczeniąt nie przekroczył 150.000 zł. Symbol właściwy Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług dla sprzedaży szczeniąt - 01.25.10-20.40 (PSY).

Wnioskodawczyni ma tylko jedną zarejestrowaną sukę hodowlaną, został także nadany przydomek hodowlany. Ale w chwili obecnej suka Wnioskodawczyni ma 5 lat i był to jej jedyny miot, więcej się nie planuje. Szczeniaki zostały sprzedane: 21 maja 2011 r., 03 czerwca 2011 r., 07 czerwca 2011 r., 09 czerwca 2011 r., 11 sierpnia 2011 r. Wnioskodawczyni zaznaczyła, że nie prowadzi działalności gospodarczej i nie ma zamiaru czerpać korzyści z hodowli psów. W przypadku tej suki był to jednorazowy miot podyktowany czynnikami zdrowotnymi. Wnioskodawczyni nadmieniła, iż nie zamierza w przyszłości zajmować się hodowlą psów.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy sprzedając szczeniaki Wnioskodawczyni jest zobowiązana zapłacić od tej transakcji podatek dochodowy...

Wnioskodawczyni, przyjmując argumentację, że zwierzę w tym przypadku pies, jest istotą żywą, nie rzeczą lub przedmiotem zgodnie z zapisem ust. art. 1 ustawy o ochronie zwierząt uważa, że dochód uzyskany ze sprzedaży szczeniaków nie powinien podlegać opodatkowaniu.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Na wstępie zaznacza się, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawczyni tylko w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. W pozostałym zakresie wniosku, dotyczącym podatku od czynności cywilnoprawnych, zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

W myśl zasady powszechnego opodatkowania, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści powołanego przepisu wynika zatem, iż opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy bądź, od których Minister Finansów zaniechał poboru podatku, w drodze rozporządzenia.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy źródłem przychodu jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,
   - jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c)
   - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie.
   
   

Zgodnie z art. 535 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

Wskazać w tym miejscu należy, że nabycie i zbycie rzeczy następuje w wyniku zawarcia umowy przenoszącej własność tej rzeczy.

Jak stanowi art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej.

Wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia (art. 19 ust. 3 ww. ustawy).

Jeżeli wartość wyrażona w cenie określonej w umowie odpłatnego zbycia znacznie odbiega od wartości rynkowej nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej wezwie strony umowy do zmiany tej wartości lub wskazania przyczyn uzasadniających podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej. W razie nieudzielenia odpowiedzi, niedokonania zmiany wartości lub niewskazania przyczyn, które uzasadniają podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej określi wartość z uwzględnieniem opinii biegłego lub biegłych. Jeżeli wartość ustalona w ten sposób odbiega co najmniej o 33% od wartości wyrażonej w cenie, koszty opinii biegłego lub biegłych ponosi zbywający (art. 19 ust. 4 ww. ustawy).

W myśl art. 24 ust. 6 ww. ustawy dochodem z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), jeżeli przychód z odpłatnego zbycia nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej, jest różnica pomiędzy przychodem uzyskanym z odpłatnego zbycia rzeczy a kosztem ich nabycia, zmniejszona o wartość nakładów poczynionych w czasie posiadania rzeczy.

Zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 45 ust. 1 i ust. 4 pkt 1 ustawy uzyskany dochód należy wykazać w zeznaniu, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym w pozycji „inne źródła”, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym i w tym terminie wpłacić różnicę między podatkiem należnym wynikającym z zeznania a sumą należnych za dany rok zaliczek, w tym również zaliczek pobranych przez płatników.

Stosownie do art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (t.j. Dz. U. z 2003 r., Nr 106 poz. 1002 ze zm.) zwierzę, jako istota żyjąca, zdolna do odczuwania cierpienia, nie jest rzeczą. Jednocześnie w ust. 2 tego przepisu ustawodawca wskazał, iż w sprawach nieuregulowanych w ustawie do zwierząt stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące rzeczy.

W myśl art. 4 pkt 17 ww. ustawy ilekroć w ustawie jest mowa o „zwierzętach domowych” - rozumie się przez to zwierzęta tradycyjnie przebywające wraz z człowiekiem w jego domu lub innym odpowiednim pomieszczeniu, utrzymywane przez człowieka w charakterze jego towarzysza.

Ustawa o ochronie zwierząt nie reguluje kwestii obrotu zwierzętami, w tym umów sprzedaży zwierząt. W tym zakresie zastosowanie znajdują przepisy Kodeksu cywilnego.

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni posiada sukę rasy wilczarz irlandzki, rodowodową, która oszczeniła się w dniu 29 marca 2011 r. Wnioskodawczyni w dniach 21 maja 2011 r., 03 czerwca 2011 r., 07 czerwca 2011 r., 09 czerwca 2011 r. oraz 11 sierpnia 2011 r. dokonała sprzedaży 5 szczeniąt, sporządzając każdorazowo umowę kupna - sprzedaży psa. Wnioskodawczyni nie jest podatnikiem od towarów i usług, nie prowadzi działalności gospodarczej i nie ma zamiaru zajmować się hodowlą psów oraz czerpać z tego tytułu korzyści. W przypadku suki Wnioskodawczyni był to jednorazowy miot podyktowany czynnikami zdrowotnymi. Sprzedaż każdego ze szczeniąt nastąpiła zatem przed upływem pół roku licząc od końca miesiąca, w którym Wnioskodawczyni stała się właścicielem szczeniąt (miesiąca ich urodzenia).

W świetle powyższego należy stwierdzić, że przychód uzyskany ze sprzedaży rzeczy innych niż nieruchomości i prawa związane z nieruchomościami przed terminem określonym w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie, stanowi źródło przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Z powyższego przepisu wynika zatem, że odpłatne zbycie zwierząt (psów), o których mowa w ustawie o ochronie zwierząt, rozumianych na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako sprzedaż rzeczy, dokonane przed upływem pół roku licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie, stanowi źródło przychodu w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co w konsekwencji oznacza, iż dochód uzyskany z tego tytułu podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

Jednocześnie podkreśla się, że ustawa o ochronie zwierząt stanowi o traktowaniu zwierząt, przy czym nie wprowadza zakazu obrotu nimi. Konsekwencją braku takiego zakazu jest prawo właścicieli zwierząt do ich sprzedaży, czy też zamiany. Jeśli właściciele korzystają z tego prawa są obowiązani stosować wszystkie regulacje dotyczące czynności cywilnoprawnych, w tym także przepisy prawa podatkowego. Przepisy ustawy o ochronie zwierząt nie zwalniają ich z tego obowiązku. Wskazują natomiast, że w sprawach nieuregulowanych w tej ustawie do zwierząt stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące rzeczy.

Biorąc powyższe pod uwagę należy wskazać, iż ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera normy nakazującej wyłączenie z kręgu adresatów przepisów podatkowych grupy właścicieli zwierząt.

W związku z powyższym należy stwierdzić, iż o ile Wnioskodawczyni istotnie nie prowadzi działalności gospodarczej oraz nie prowadzi hodowli psów w ramach działów specjalnych produkcji rolnej, to sprzedaż przez Wnioskodawczynię 5 psów (szczeniąt), jako dokonana przed upływem pół roku licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło ich nabycie (urodzenie się szczeniąt), mieści się w dyspozycji art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i uzyskany przez Wnioskodawczynię z tego tytułu dochód podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się do stanowiska Wnioskodawczyni, że dochód uzyskany ze sprzedaży szczeniaków nie powinien podlegać opodatkowaniu, gdyż zwierzę w tym przypadku pies, jest istotą żywą, nie rzeczą lub przedmiotem zgodnie z zapisem art. 1 ustawy o ochronie zwierząt, wyjaśnia się, iż – jak już wskazano powyżej – ustawa o ochronie zwierząt nakazuje w sprawach w niej nieuregulowanych odpowiednie stosowanie do zwierząt przepisów o rzeczach. Odpowiednie stosowanie ma przede wszystkim zastosowanie w odniesieniu do kwestii dotyczącej sytuacji prawnorzeczowej zwierząt i obrotu nimi. Ustawa nie zabrania sprzedaży m.in. zwierząt domowych (zdefiniowanych w art. 4 pkt 17 tej ustawy). Mogą one zatem być przedmiotem swobodnego obrotu, przy jego wykonaniu zachowane jedynie muszą być warunki wynikające z tej ustawy dotyczące humanitarnego traktowania zwierząt, m.in. opieki nad nimi czy transportu. Do umowy sprzedaży psa stosować się będzie przepisy Kodeksu cywilnego. Stosowanie to ma być odpowiednie, co w tym przypadku będzie stosowaniem przepisów wprost, ustawa o ochronie zwierząt nie zawiera bowiem żadnych przepisów szczególnych w tym zakresie, wymagających uwzględnienia przy odpowiednim stosowaniu przepisów dotyczących sprzedaży rzeczy. Na gruncie przepisów Kodeksu cywilnego sprzedaż psa będzie zatem traktowana identycznie jak sprzedaż rzeczy.

Należy również wskazać, iż ustawa o ochronie zwierząt nie zawiera żadnych przepisów dotyczących podatków, zwolnień bądź wyłączeń od nich z uwagi na to, że elementem stanu prawnopodatkowego jest zwierzę w rozumieniu tej ustawy. Skoro zatem brak jest przepisów szczególnych, wyłączających lub modyfikujących przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w odniesieniu do sprzedaży psów, to przepisy dotyczące rzeczy należy stosować do nich wprost.

Intencją ustawodawcy przy uchwalaniu ustawy o ochronie zwierząt było bowiem zapewnienie humanitarnego ich traktowania, a nie wprowadzenie zwolnień bądź wyłączeń od podatku. Ustawodawca odsyła zatem do odpowiedniego stosowania do zwierząt przepisów o rzeczach we wszystkich sprawach nieuregulowanych w ustawie o ochronie zwierząt. Odesłanie to dotyczy zatem również podatków, te bowiem w ustawie o ochronie zwierząt uregulowane nie są. W takim przypadku, z mocy art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), art. 19 ust. 1, 3 i 4 i art. 24 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z art. 535 Kodeksu cywilnego i art. 1 ust. 2 ustawy o ochronie zwierząt, sprzedaż psa jest – również dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych – traktowana identycznie jak sprzedaż rzeczy, a tym samym dochód uzyskany z tego tytułu podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, który stanowi, że Minister Finansów, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną), została wydana wyłącznie dla Wnioskodawczyni.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.