INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 28 lutego 2012 r. (data wpływu do tut. Biura – 02 marca 2012 r.), uzupełnionym w dniu 09 maja 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu wypłat ekwiwalentów sędziowskich sędziom sportowym - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 02 marca 2012 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu wypłat ekwiwalentów sędziowskich sędziom sportowym.

Z uwagi na braki formalne wniosku, pismem z dnia 25 kwietnia 2012 r. Znak: IBPB II/1/415-207/12/BD wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono w dniu 09 maja 2012 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca - Klub sportowy jest stowarzyszeniem kultury fizycznej. Do statutowych zadań stowarzyszenia należy: planowanie i organizowanie życia sportowego członków, angażowanie członków do różnych form aktywności ruchowej, gier, uczestniczenie w imprezach sportowych, organizowanie zajęć sportowych w celu rozwoju i sprawności fizycznej i umysłowej członków, organizowanie członkom wszystkich klas różnorodnych form współzawodnictwa sportowego, kształtowanie pozytywnych cech charakteru i osobowości poprzez uczestnictwo w realizacji zadań sportowych klubu.

Oprócz działalności statutowej Wnioskodawca prowadzi działalność usługową w zakresie reklam usytuowanych na stadionie za które wystawiane są faktury z 23% VAT. Przychodami Wnioskodawcy są też darowizny od różnych darczyńców. Głównym darczyńcą są pracownicy Przedsiębiorstwa X w P. Zgodnie ze statusem Klubu cały zysk przeznaczany jest na finansowanie celów statutowych i na rzecz rozwoju i upowszechniania sportu. Klub jest czynnym podatnikiem VAT.

Wnioskodawca organizuje mecze piłki nożnej w poszczególnych drużynach. Mecze te są sędziowane przez sędziów sportowych. Sędziowie nie są pracownikami Klubu, nie wiąże ich z Klubem umowa o pracę ani żadna umowa cywilno-prawna w formie pisemnej. Podstawą wypłaty jest wystawiony przez sędziego rachunek sędziowski na tak zwany ekwiwalent sędziowski (na odpowiednim druku delegacji sędziowskiej), którego wysokość regulują stosowne przepisy i uchwały danych związków sportowych (PZPN). Jednorazowe wynagrodzenie sędziego za przeprowadzony mecz często nie przekracza kwoty 200 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wypłacone na podstawie złożonych rachunków ekwiwalenty sędziowskie, które nie przekraczają jednorazowo kwoty 200 zł należy opodatkować ryczałtowo pobierając tylko 18% podatku czy też należy naliczyć koszty uzyskania przychodu w wysokości 20%...

Wnioskodawca wskazał, iż to związek sportowy delegując sędziego do klubu sportowego w celu sędziowania konkretnego meczu, czyli to on zleca mu określone czynności. Ekwiwalent sędziowski nie jest wypłacany na podstawie umowy, ale na podstawie odrębnych przepisów i uchwał związków sportowych PZPN. Na podstawie tych przepisów i uchwał Wnioskodawca wie ile będzie wynosiła należność za sędziowanie jednorazowe meczu, często będzie to należność nieprzekraczająca kwoty 200 zł. Wnioskodawca ma wątpliwości co do zastosowania przepisu art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ nie jest zawarta umowa z sędzią tylko zlecenie konkretnych czynności. Zdaniem Wnioskodawcy, aby mógł być zastosowany powyższy przepis musi być zawarta umowa, należność określona w umowie musi nie przekraczać 200 zł, umowa musi być zawarta z osobą niebędącą pracownikiem płatnika.

Dlatego, w ocenie Wnioskodawcy, powinien być tutaj zastosowany przepis art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. pobór zaliczki na podatek dochodowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawodawca w art. 10 ust. 1 pkt 2 cytowanej ustawy identyfikuje jako osobne źródło przychodu działalność wykonywaną osobiście.

W myśl art. 13 pkt 2 powyższej ustawy za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się m.in. przychody z osobiście wykonywanej działalności artystycznej, literackiej, naukowej, trenerskiej, oświatowej i publicystycznej, w tym z tytułu udziału w konkursach z dziedziny nauki, kultury i sztuki oraz dziennikarstwa, jak również przychody z uprawiania sportu, stypendia sportowe przyznawane na podstawie odrębnych przepisów oraz przychody sędziów z tytułu prowadzenia zawodów sportowych.

Zakwalifikowanie przedmiotowego ekwiwalentu do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 2 ww. ustawy powoduje, iż na Wnioskodawcy jako płatniku dokonującym wypłat z powyższego tytułu ciąży obowiązek określony w art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl tego przepisu, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej ze środków podatnika przez płatnika, o którym mowa w ust. 1 (art. 41 ust. 1a ww. ustawy). Kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku płatnicy są zobowiązani, zgodnie z art. 42 ust. 1 ww. ustawy, przekazywać w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego właściwego według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. W terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w ust. 1 art. 42 cyt. ustawy, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym, którymi kierują naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika - imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11) – art. 41 ust. 2 pkt 1 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast podatnicy, wskazane należności łącznie z pobraną zaliczką winni wykazać z pozostałymi dochodami w zeznaniu rocznym składanym zgodnie z treścią art. 45 ust. 1 i następne ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Do przychodów zakwalifikowanych zgodnie z art. 13 pkt 2 ustawy zastosowanie mają koszty uzyskania przychodów określone w art. 22 ust. 9 pkt 4 ww. ustawy, które określa się w wysokości 20% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Z kolei zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 5a cyt. ustawy od dochodów (przychodów) z tytułu, o którym mowa w art. 13 pkt 2 i 5-9, jeżeli kwota należności określona w umowie zawartej z osobą niebędącą pracownikiem płatnika nie przekracza 200 zł, pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 18 % przychodu.

Zryczałtowany podatek od przychodów wymienionych powyżej pobierany jest bez pomniejszania tych przychodów o koszty ich uzyskania (art. 30 ust. 3 ustawy). Dodatkowo, przychody te nie łączą się z dochodami podlegającymi opodatkowaniu według skali podatkowej, co wynika z art. 30 ust. 8 ustawy. Z kolei, przepis art. 41 ust. 4 ustawy obliguje płatnika do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z ww. tytułu.

Analiza normy wyrażonej w powołanym przepisie art. 30 ust. 1 pkt 5a cyt. ustawy wskazuje, że opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym ma miejsce, gdy:

• kwota należności określona w umowie (powołaniu, uchwale, zleceniu bądź innym dokumencie o podobnym charakterze) nie przekracza 200 zł, oraz
• umowa lub umowy zawarte są przez wypłacającego świadczenie z osobą niebędącą pracownikiem płatnika.
  
  

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca – Klub sportowy jest stowarzyszeniem kultury fizycznej, organizuje mecze piłki nożnej w poszczególnych drużynach. Mecze te są sędziowane przez sędziów sportowych. Sędziowie nie są pracownikami Klubu, nie wiąże ich z Klubem umowa o pracę ani żadna umowa cywilno-prawna. Podstawą wypłaty jest wystawiony przez sędziego rachunek sędziowski na tak zwany ekwiwalent sędziowski (na odpowiednim druku delegacji sędziowskiej), którego wysokość regulują stosowne przepisy i uchwały danych związków sportowych (PZPN). Jednorazowe wynagrodzenie sędziego za przeprowadzony mecz często nie przekracza kwoty 200 zł. Delegacji sędziego do Klubu Sportowego w celu sędziowania konkretnego meczu dokonuje związek sportowy.

Z powyższego opisu wynika, iż dokumentem wyznaczającym sędziego na określony mecz piłki nożnej jest tzw. delegacja sędziowska wystawiana przez dany związek sportowy. Wnioskodawca jako płatnik ekwiwalentów nie zawiera z delegowanymi sędziami żadnych umów cywilnoprawnych, wypłaca im jedynie ekwiwalent pieniężny na podstawie wystawionego przez sędziego rachunku (delegacji). Zatem powyższe okoliczności nie wskazują na zawarcie umowy między Wnioskodawcą – Klubem a sędzią.

Wobec powyższego przepis art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie będzie miał zastosowania do należności, o których mowa we wniosku skoro Wnioskodawcy z delegowanymi sędziami przeprowadzającymi mecze piłki nożnej nie wiąże żadna umowa (żaden stosunek prawny) pomimo, iż wartość wypłacanych ekwiwalentów nie przekracza jednorazowo kwoty 200 zł.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, iż na Wnioskodawcy jako płatniku ekwiwalentów sędziowskich ciąży obowiązek określony w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłaconego świadczenia, z uwzględnieniem 20% kosztów uzyskania przychodu, jak również sporządzenia stosownej informacji PIT-11 i wykazania ww. danych w wierszu 6 części E tego druku.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.