P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 4 w związku z § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Ordynacja podatkowa (t.j - Dz. U. z 2005 roku Nr 8, poz. 60), po rozpatrzeniu wniosku Spółki z dnia 7 stycznia 2005 roku (data wpływu do Urzędu - 10 stycznia 2005 roku) o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tj. potwierdzenia, czy:poprawne jest zaliczenie straty z tytułu zawarcia kontraktu terminowego w koszty uzyskania przychodów w dacie jej poniesienia, tj. w dniu rozliczenia kontraktu terminowego Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie - biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz stan prawny

postanawia:

- uznać stanowisko Strony za prawidłowe.

U z a s a d n i e n i e

Z przedstawionego przez Stronę we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka zawiera długoterminowe kontrakty dotyczące sprzedaży produktów i usług oraz kontrakty dotyczące zakupu surowców wykorzystywanych do produkcji. Ze względu na ciągłe zmiany cen surowców, Spółka zawiera z podmiotami wyspecjalizowanymi w operacjach finansowych transakcje terminowe zabezpieczające cenę zakupu surowców. W umowach tych Spółka ustala cenę, jaka posłuży do zakupu surowców w określonym, przyszłym terminie. W dniu zapadalności transakcji Spółka kupuje surowiec na rynku po cenie zgodnej z aktualnymi notowaniami tego surowca, natomiast ze stroną kontraktu terminowego Spółka rozlicza różnicę pomiędzy faktycznie zapłaconą ceną a ceną ustaloną w kontrakcie terminowym. Przedmiotem opisanych powyżej transakcji terminowych nie jest surowiec, lecz jego cena, tym samym transakcje te, mimo iż mają charakter terminowej transakcji nabycia surowca, są zdarzeniami finansowymi.

Według Strony, w przedstawionym stanie faktycznym, hipotetycznie w dniu wykonania kontraktu terminowego zabezpieczającego cenę zakupu surowców mogą wystąpić dwie możliwości:

1. rynkowa cena surowca notowana na giełdach towarowych będzie niższa niż ustalona w kontrakcie terminowym, wówczas Spółka poniesienie stratę na transakcji terminowej. W takim przypadku w dniu wykonania kontraktu Spółka przeleje na rachunek drugiej strony umowy różnicę pomiędzy rynkową ceną surowca, po której dokonała jego zakupu a ceną wynikającą z kontraktu;
2. rynkowa cena surowca notowana na giełdach towarowych będzie wyższa niż ustalona w kontrakcie terminowym, wówczas Spółka zrealizuje zysk na transakcji terminowej. W takim przypadku w dniu rozliczenia kontraktu Spółka otrzyma różnicę pomiędzy rynkową ceną surowca, po której dokonała jego zakupu a ceną wynikającą z kontraktu.

Strata powstała w wyniku realizacji praw wynikających z zawartego kontraktu, w ocenie Spółki, będzie stanowić dla niej wydatek, który podlega zaliczenia w koszty uzyskania przychodów w dniu jego poniesienia, czyli w dniu realizacji praw wynikających z kontraktu.

Zdaniem Spółki zasada wyrażona w art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie rozstrzyga kwestii zaliczania poniesionych wydatków w koszty we wszystkich przypadkach. Te koszty, które nie przekładają się bezpośrednio na wielkość osiągniętego przychodu, zalicza się w koszty w dacie ich faktycznego poniesienia. Takim rodzajem kosztów jest między innymi strata powstała w wyniku realizacji praw wynikających z zawartej transakcji terminowej. Koszt ten bowiem nie wpływa na wysokość przychodów, które mogą być następnie uzyskane przez Spółkę w związku z wykorzystaniem nabytych surowców, lecz zabezpiecza Spółkę przed ewentualnymi niekorzystnymi zmianami cen surowców.

Kosztem uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15 ust. 1ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. - Dz. U. z 2000 roku Nr 54, poz. 654 z późn.zm.), są te wydatki, które poniesione zostały w celu osiągnięcia przychodów i jednocześnie nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1.
Tym samym jednym z warunków uznania danego wydatku za koszt podatkowy jest jego związek z przychodem. O wystąpieniu tego związku można mówić wówczas, gdy dany wydatek jest celowy z punktu widzenia możliwości uzyskania lub zwiększenia przychodów, tym samym ważny jest sam zamiar podatnika, jakim jest osiągnięcie czy zwiększenie przychodu, nie zaś skutek tego działania.

Zasada zaliczania przez podatników poniesionych wydatków w czasie do kosztów uregulowana została w art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W myśl powołanego przepisu koszty uzyskania przychodów są potrącalne tylko w tym roku podatkowym którego dotyczą, tj. w danym roku są potrącalne także koszty uzyskania poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy, lecz dotyczące przychodów roku podatkowego oraz określone co do rodzaju i kwoty koszty uzyskania, które zostały zarachowane, chociaż jeszcze ich nie poniesiono, jeżeli odnoszą się do danego roku podatkowego. W przypadku, gdy ich zarachowanie nie było możliwe, wówczas koszty te są potrącalne w roku, w którym zostały poniesione.
Powyższa zasada ma zastosowanie w przypadku tych kosztów, które bezpośrednio decydują o wysokości przychodu, jaki może być uzyskany z danego źródła, czyli tych kosztów, które można bezpośrednio powiązać z danym przychodem (np. faktyczny koszt zakupu surowców). Koszty, które nie mogą być powiązane z przychodami danego okresu zalicza się do kosztów uzyskania przychodów w dniu ich faktycznego poniesienia.

Kwestię powstania kosztów podatkowych związanych z nabyciem instrumentów pochodnych reguluje art. 16 ust. 1 pkt 8b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków związanych z nabyciem pochodnych instrumentów finansowych - do czasu realizacji praw wynikających z tych instrumentów albo rezygnacji z realizacji praw wynikających z tych instrumentów, albo ich odpłatnego zbycia - o ile wydatki te, stosownie do art. 16g ust. 3 i 4, nie powiększają wartości początkowej środka trwałego oraz wartości niematerialnych i prawnych. W świetle art. 16 ust. 1a ustawy pojęcie pochodnych instrumentów finansowych obejmuje prawa majątkowe, których cena bezpośrednio lub pośrednio zależy od ceny towarów, walut obcych, waluty polskiej, złota dewizowego, platyny dewizowej lub papierów wartościowych albo od wysokości stóp procentowych lub indeksów, a w szczególności opcje i kontrakty terminowe. Wobec powyższego wskazana w piśmie Spółki transakcja spełnia w/w definicję instrumentów pochodnych. Jest bowiem kontraktem terminowym przedstawiającym prawo majątkowe, którego cena zależy od ceny towaru (w przedmiotowym przypadku od cen nabywanych przez Spółkę surowców).
W ocenie Naczelnika tutejszego Urzędu Skarbowego w przedstawionym stanie faktycznym zastosowanie znajduje art. 16 ust. 1 pkt 8b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Straty, jaka powstaje jeżeli w dniu wykonania kontraktu terminowego zabezpieczającego cenę zakupu surowca jego cena giełdowa jest niższa niż ustalona w kontrakcie terminowym, nie można powiązać z przychodami z konkretnego źródła, jednocześnie spełnia ona warunki uznania jej za koszt w rozumieniu przepisów prawa podatkowego. Tym samym, jeżeli z wyniku zawartego kontraktu terminowego Spółka ponosi stratę, może ją zaliczyć w koszty uzyskania przychodów w momencie realizacji praw wynikających z tego kontraktu.

Mając powyższe na uwadze, postanowiono jak na wstępie.
Niniejsze postanowienie dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz obowiązującego w tym stanie faktycznym stanu prawnego.

P o u c z e n i e

Niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla Strony i jest wiążąca dla organów podatkowych oraz organów kontroli skarbowej, właściwych dla Strony - do czasu jej zmiany lub uchylenia (art. 14b § 1 i 2 ustawy - Ordynacja podatkowa).
Na niniejsze postanowienie służy Stronie zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej za pośrednictwem Naczelnika tutejszego Urzędu Skarbowego (art. 14a § 4 ustawy - Ordynacja podatkowa).