POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14a, art. 216 §. 1 i § 2 oraz art. 236 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku – Ordynacja podatkowa /Dz. U. 137 poz. 926 z późn. zm./ Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa Targówek

postanawia

uznać stanowisko w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego zawarte we wniosku złożonym dnia 21 stycznia 2005 roku, uzupełnionym dnia 2 lutego 2005 roku za nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. (Dz. U. Nr 54, poz. 535) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają: odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do przepisu art. 27 ust. 1 ustawy o VAT w przypadku świadczenia usług miejscem świadczenia jest miejsce, gdzie świadczący usługę posiada siedzibę a w przypadku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności, z którego świadczy usługi – miejsce, gdzie świadczący usługę posiada stałe miejsce prowadzenia działalności; w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności – miejsce stałego zamieszkania z zastrzeżeniem art. 2-6 i art. 28.

Zgodnie jednak z przepisem szczególnym – art. 27 ust. 3 pkt 1 i 2 w związku z art. 27 ust. 4 pkt 3 ww. ustawy o VAT w przypadku, gdy usługi tłumaczeń są świadczone na rzecz:- osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych nie mających osobowości prawnej, posiadających siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium państwa trzeciego, lub podatników mających siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Wspólnoty, ale w kraju innym niż kraj świadczącego usługę miejscem świadczenia tych usług jest miejsce, gdzie nabywca usługi posiada siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności, dla którego dana usługa jest świadczona, a w przypadku braku stałego miejsca prowadzenia działalności, stały adres lub miejsce zamieszkania.

Podmiotem zobowiązanym do zapłaty podatku w przypadku usług tłumaczeń (niematerialnych) jest ich usługobiorca ( art. 21 ust 1 pkt b) VI Dyrektywy UE). Także zgodnie z art. 17 ust 1 pkt 4 i art. 17 ust 2 ustawy o VAT w przypadku usług niematerialnych podatnikiem jest usługobiorca.

Tak więc w przypadku, gdy podatnik świadczy przedmiotowe usługi na rzecz kontrahentów wspólnotowych, będących podatnikami podatku od wartości dodanej, to usługi takie są opodatkowane w kraju siedziby usługobiorcy, czyli w kraju Wspólnoty innym niż Polska. Zobowiązany do rozliczenia podatku jest więc usługobiorca mający siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Wspólnoty. Polski podatnik nie wykazuje podatku z tego tytułu ani w Polsce, ani w innym kraju Wspólnoty. Powyższa zasada nie dotyczy świadczenia przedmiotowych usług na rzecz kontrahentów wspólnotowych, którzy nie są podatnikami podatku od wartości dodanej. W tym przypadku zastosowanie znajdzie przepis art. 27 ust. 1 ustawy będący ogólną regułą opodatkowania usług, tj. przedmiotowe usługi winny być opodatkowane według siedziby usługodawcy – w tym przypadku w Polsce wg stawki 22-procentowej.

Jednakże fakt, że ww. usługi nie podlegają opodatkowaniu w kraju, nie zwalnia usługodawcy (zidentyfikowanego jako podatnik podatku od towarów i usług w Polsce) od obowiązku wystawiania faktur VAT, o czym stanowi przepis art. 106 ust. 2 omawianej ustawy o VAT. Stosownie do § 30 ust. 1-4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27.04.2004 r w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, zasad wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 971) faktury te wystawia się na zasadach określonych w § 12, § 14-26 i § 29 rozporządzenia, z tym że:

- nie zawierają one danych określonych w § 12 w zakresie stawki i kwoty podatku oraz kwoty należności wraz z podatkiem,

- nie muszą zawierać numerów identyfikacji podatkowej nabywców w przypadku nabywców mających siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium państwa trzeciego, czyli poza obszarem Wspólnoty,

- powinny zawierać numer pod którym nabywca usługi jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego, innym niż terytorium kraju, w przypadku gdy nabywcą jest podatnik mający siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Wspólnoty.

Zgodnie z § 12 ust. 15 w związku z ww. § 30 ust. 1 omawianego rozporządzenia z dnia 27.04.2004 r. przedmiotowe faktury zamiast danych dotyczących stawki i kwoty podatku oraz kwoty należności wraz z podatkiem zawierają adnotację, iż podatek rozlicza nabywca. W sytuacji natomiast gdy ww. usługi niematerialne są świadczone na rzecz nabywców nie wymienionych w art. 27 ust. 3 ustawy (tj. nabywców mających siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Wspólnoty nie będących podatnikami oraz nabywców będących podatnikami w kraju) usługi te są opodatkowane w miejscu siedziby usługodawcy (w omawianym przypadku w Polsce) – na podstawie ww. art. 27 ust. 1 ustawy o VAT.

Fakturę VAT wystawia się w tym przypadku na zasadach ogólnych określonych w art. 106 ustawy oraz w przepisach omawianego rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27.04.2004r.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust.1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. (Dz. U. Nr 54, poz.535) podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalnością gospodarczą – zgodnie z art. 15 ust 2 ustawy – jest wszelka działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą stosownie do art. 15 ust 3 pkt. 3, o której mowa w ust.1 nie uznaje się czynności, z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) jeżeli z tytułu wykonywania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności co do warunków wykonywanych tych czynności.

W myśl postanowień art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9. Zatem za przychody, o których mowa we wskazanym przepisie, uznaje się wynagrodzenia za usługi tłumaczenia wykonywane osobiście na zlecenie sądu lub prokuratora na podstawie właściwych przepisów.

Obydwa kryteria zakreślone tym przepisem tj. osobiste wykonywanie usługi i zlecenie wykonania tej usługi przez sąd lub prokuratora powinny być spełnione łącznie. Oznacza to zatem, iż przychody, o których mowa w art. 13 pkt 6 ustawy z dnia 26.07.1991 r. nie obejmują w swym zakresie przychodów osiąganych przy wykonywaniu usług dotyczących tłumaczenia na zlecenie sądu lub prokuratora przez osobę prowadzącą działalność gospodarczą i realizującą również usługi na zlecenie sądu lub prokuratora.

W świetle powyższego przychody uzyskane z tytułu tłumaczenia świadczonego na zlecenie sądu należy kwalifikować do przychodów, o których mowa w powołanym art. 13 pkt 6 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26.07.1991 r. Zatem usługa dotycząca tłumaczenia stanowi przychód z działalności wykonywanej osobiście przez osoby, którym sąd na podstawie właściwych przepisów zlecił wykonanie określonych czynności.

Biorąc powyższe pod uwagę należy zauważyć, że wobec wyłączenia na podstawie art. 15 ust 3 pkt 3 ustawy, usługi wykonywanej przez tłumacza na rzecz sądów, prokuratury i organów ścigania na podstawie umów zlecenia nie są działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT i nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Tym samym Podatnik świadczący usługi tłumaczeń nie jest w tym zakresie podatnikiem podatku od towarów i usług zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy. A zatem przychody uzyskane z tytułu tłumaczeń zleconych przez Sądy, Prokuraturę i Policję zgodnie z przywołanymi przepisami są wyłączone z opodatkowania podatkiem od towarów i usług i mogą zostać udokumentowane rachunkiem, o którym mowa w rozdziale 12 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze.zm.)

Wobec powyższego przyjąć należy, że w przypadku usług tłumaczenia na rzecz klienta z Niemiec - podatnika podatku od towarów i usług, który podał numer identyfikacji podatkowej wystawiona przez Panią faktura zamiast danych dotyczących stawki, winna zawierać informację, iż podatek rozlicza nabywca.
W przypadku, gdy nabywca unijny nie podał numeru identyfikacji podatkowej, bądź go nie posiada należy wystawić fakturę z 22% stawką podatku VAT.
Natomiast świadcząc usługi tłumaczenia na wezwanie Prokuratury, Sądów i Policji nie jest pani w tym zakresie podatnikiem podatku od towarów i usług, a usługi te mogą zostać udokumentowane rachunkiem.

Powyższa interpretacja w zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej – do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego Warszawa Targówek, w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia.