DECYZJA

Na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (tj. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60), po rozpatrzeniu zażalenia sp. z o.o. na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego stwierdzające, iż stanowisko Spółki przedstawione we wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji w sprawie ustalenia przychodów z tytułu sprzedaży wierzytelności jest prawidłowe, a stanowisko w sprawie zaliczenia wydatków na nabycie wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów, oraz ustalenia dochodu ze sprzedaży wierzytelności w sposób określony przez Spółkę jest nieprawidłowe - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach odmawia zmiany zaskarżonego postanowienie.

UZASADNIENIE

Wnioskiem z dnia 24 lutego 2005 r. sp. z o.o. zwróciła się do Naczelnika Urzędu Skarbowego o wydanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w sprawie dotyczącej skutków podatkowych w podatku dochodowym od osób prawnych z tytułu sprzedaży (windykacji) wierzytelności obcej przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą polegającą na obrocie wierzytelnościami.W ww. piśmie wnioskodawca stanął na stanowisku, że stosownie do art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnik do przychodów powinien zaliczyć każdą wpłatę z tytułu wyegzekwowanej wierzytelności. Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 1 i 4 ww. ustawy do kosztów uzyskania przychodów należy zaliczyć wydatki poniesione na nabycie wierzytelności (cena nabycia) i inne (opłaty sądowe, komornicze, wynagrodzenia radców prawnych związane z windykacją) w takiej części procentowej, jaką stanowi otrzymany wpływ w stosunku do ceny nabycia tej wierzytelności.

Postanowieniem z dnia 22 marca 2005 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy w sprawie ustalenia przychodów z tytułu sprzedaży (windykacji) wierzytelności, natomiast stanowisko w sprawie zaliczenia wydatków na nabycie wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów, oraz ustalenia dochodu ze sprzedaży uznał za nieprawidłowe.

Na powyższe postanowienie strona wniosła zażalenie, w którym podzieliła stanowisko Naczelnika Urzędu Skarbowego, że:
- do przychodów należy zaliczyć każdą wpłatę uzyskaną z tytułu windykacji wierzytelności,
- do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zalicza się wydatki ponoszone na nabycie wierzytelności w takiej części w jakiej dotyczyły przychodów uzyskanych przez podatnika z tytułu windykacji,
- jeżeli w różnych okresach czasu podatnik uzyskuje przychody z tytułu częściowej realizacji wierzytelności to powinien rozliczać koszty nabycia tych wierzytelności proporcjonalne do uzyskanego przychodu.
Podatnik nie zgadza się natomiast ze sposobem wyliczenia proporcji na podstawie, których poniesione wydatki (na nabycie wierzytelności i inne związane z windykacją) kwalifikuje do kosztów uzyskania przychodów.

Po rozpatrzeniu przedmiotowego zażalenia Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach stwierdza, co następuje:Postanowieniem z 22 marca 2005 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w udzielił wnioskodawcy pisemnej interpretacji co do zagadnień ujętych we wniosku podatnika z dnia 24 lutego 2005 r. Postanowienie objęło swym zakresem interpretację dotyczącą zastosowania art. 12 ust. 1 pkt 1 oraz art. 15 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) odnośnie sprzedaży (windykacji) wierzytelności przez podmiot, do którego zakresu działalności gospodarczej należy obrót wierzytelnościami (zakup wierzytelności i późniejsza ich windykacja).Interpretację udzieloną w ww. temacie przez organ podatkowy pierwszej instancji należy uznać za prawidłową. Podkreślenia wymaga fakt, iż z interpretacją ww. przepisów zgadza się sam podatnik.Skoro zatem Naczelnik Urzędu Skarbowego wypowiedział się w sposób wyczerpujący co do obowiązujących w świetle prawa podatkowego zasad powstania przychodu ze sprzedaży wierzytelności, a także zasad zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na nabycie i windykację wierzytelności, a podatnik zgodził się z taką interpretacją to brak podstaw do przyjęcia, że sposób rozliczenia kosztów poniesionych na nabycie wierzytelności podany przez spółkę z o.o. we wniosku z 24 lutego 2005 r. jest prawidłowy. W tym stanie rzeczy za bezprzedmiotowe uznać należy pozostałe zarzuty zażalenia.Biorąc powyższe pod uwagę brak podstaw prawnych do zmiany bądź uchylenia ww. postanowienia organu pierwszej instancji.

Decyzja niniejsza jest ostateczna w toku postępowania administracyjnego. Na mocy art. 143 cyt. ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa wydana została z upoważnienia Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach.