P O S T A N O W I E N I E

Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Opolu, działając na podstawie art. 216 par.1, art.14a par.1 i 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. z 2005r. Nr 8, poz.60/ o rozpatrzeniu pisma z dnia 10 kwietnia 2005r.,które złożono w tut. organie podatkowym w dniu 13 kwietnia 2005r., w sprawie udzielenia informacji o zakresie stosowania prawa podatkowego w sprawie możliwości odliczeń wydatków poniesionych w ramach ulgi rehabilitacyjnej stwierdza, że stanowisko zajęte przez Panią, w sprawie możliwości skorzystania z odliczenia od dochodu wydatków z tytułu opłacenia przewodnika jest prawidłowe zaś w zakresie odliczenia wydatków na dojazd własnym samochodem na konieczne zabiegi rehabilitacyjne jest nieprawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w zeznaniu podatkowym za 2004r. ma Pani zamiar skorzystać z możliwości odliczenia ulg w wysokości 2.280 zł. każda z tytułu wydatków poniesionych na dojazd na zabiegi oraz korzystania z przewodnika. Według Pani oświadczenia nie posiada Pani własnego środka transportu, zaś do egzystencji jest Pani potrzebny przewodnik.

Z dołączonych do wniosku dokumentów, m.in. orzeczenia o stopniu niepełnosprawności wynika, że na posiedzeniu w dniu 4 listopada 2002r. zaliczono Panią do znacznego stopnia niepełnosprawności, zaś jako jego przyczynę, podano par. 26 pkt 1 lit.a rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 21 maja 2002r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności /Dz.U. Nr 66, poz. 604/, w którym wymienione są wady wrodzone i schorzenia o różnej etiologii, prowadzące do niedowładów, porażenia kończyn lub zmian w narządzie ruchu upośledzające w znacznym stopniu zdolność chwytną rąk lub samodzielne poruszanie się. W zaleceniach wskazano m.in., że wymaga Pani współudziału na co dzień opiekuna w związku z ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Orzeczenie wydano na okres do 5 listopada 2004r.

Z zaświadczeń lekarskich wynika też, m.in. że ze względu na schorzenie kończyn dolnych porusza się Pani o kulach.

Zasady korzystania z odliczenia z tytułu wydatków rehabilitacyjnych regulują przepisy art. 26 ust. 1 m.in. pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zmianami/ - w brzmieniu obowiązującym w 2004 r., zgodnie z którymi podstawę opodatkowania /.../ stanowi dochód po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną /.../.

Ponadto, na mocy ust. 7b ww. artykułu, wydatki podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Rodzaj wydatków uważanych za związane z rehabilitacją premiowanych ulgą został enumeratywnie wymieniony w art. 26 ust. 7a ww. ustawy.

I tak, za wydatki na cele rehabilitacyjne, zgodnie z pkt 7 ww. przepisu, uważa się wydatki poniesione na opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł.

Ustalenie wysokości wydatków na przedmiotowy cel, w myśl ust. 7c ww. przepisu, nie wymaga przedłożenia dokumentów stwierdzających ich poniesienie.

Ilekroć w przepisach jest mowa o osobach zaliczonych do I grupy inwalidztwa należy przez to rozumieć osoby w stosunku do których orzeczono znaczny stopień niepełnosprawności, o czym stanowi ust. 7f pkt 1 lit b ww. przepisu.

Podsumowując należy uznać, że do 5 listopada 2004r. była Pani zaliczona do znacznego stopnia niepełnosprawności, stanowiącego odpowiednik I grupy inwalidztwa, które wydane było w związku z niepełnosprawnością narządu ruchu. W związku z powyższym jeżeli ponosiła Pani w tym okresie wydatki na opłacenie przewodnika to przysługuje Pani prawo do odliczenia od dochodu kwoty nie przekraczającej 2.280 zł.

Odliczenie to przysługuje jeżeli wydatki nie zostały zwrócone w jakiejkolwiek formie.

Jednakże zaznacza się, że organ podatkowy może zwrócić się z prośbą o uprawdopodobnienie zasadności korzystania z tej ulgi / np. poprzez wskazanie jakie wydatki Pani ponosiła i komu płaciła Pani za ww. usługi/.
Odnosząc się do możliwości skorzystania z odliczenia kwoty 2.280 zł. z tytułu dojazdów na zabiegi, tut. organ podatkowy wyjaśnia.

Na mocy art. 26 ust.7a pkt 14 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wydatki na rehabilitację uważa się także wydatki na używanie samochodu osobowego stanowiącego własność /współwłasność/ osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa /.../ dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczajacej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Jak wynika w powyższego przepisu ulga z tytułu dojazdów samochodem na zabiegi przysługuje tylko i wyłącznie na dojazd samochodem osobowym stanowiącym własność /współwłasność/ osoby niepełnosprawnej. Jeżeli w 2004r. nie posiadała Pani samochodu to nie przysługuje prawo do skorzystania z możliwości ww. odliczenia.

Mając powyższe na względzie tut. organ podatkowy stwierdził jak w sentencji.

Równocześnie informuje się, że niniejsza interpretacja została udzielona w oparciu o stan faktyczny przedstawiony we wniosku i według stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14 b par.1 ww. Ordynacji podatkowej udzielona interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika, inkasenta. Jeżeli podatnik, płatnik lub inkasent zastosowali się do tej interpretacji, organ podatkowy nie może wydać decyzji określającej lub ustalającej zobowiązanie podatkowe bez zmiany albo uchylenia postanowienia, o którym mowa w art. 14a par.4 , jeżeli taka decyzja byłaby niezgodna z interpretacją zawartą w tym postanowieniu.

Na niniejsze postanowienie, zgodnie z art. 14a par.4 ww. Ordynacji podatkowej przysługuje zażalenie.

Zażalenie, zgodnie z przepisami art. 236 par.2 , art. 220 i 223 w związku z art. 239 Ordynacji podatkowej, wnosi się w terminie 7 dni od dnia doręczenia niniejszego postanowienia, do Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu, za pośrednictwem tut. organu podatkowego.

Zażalenie winno zawierać, zgodnie z art. 222 Ordynacji podatkowej, zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie.