Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając na podstawie art. 14b § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym do 31.12.2004r. , dokonuje sprostowania udzielonej pismem z dnia 16.09.2004r. znak US-21/AV/443/2992/04 przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w Pruszkowie informacji o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego.

Pismem z dnia 15.07.2004r. Spółka zwróciła się do organu podatkowego z zapytaniem dotyczącym momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług z tytułu refakturowania usług telekomunikacyjnych na rzecz podmiotu mającego siedzibę w Holandii.

W odpowiedzi udzielonej pismem z dnia 16.09.2004r. organ podatkowy stwierdził, iż w przypadku refakturowania usług telekomunikacyjnych obowiązek podatkowy u refakturującego powstaje zgodnie z art. 19 ust. 13 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 11.03.2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), tj. z chwilą upływu terminu płatności, jeżeli został on określony w umowie właściwej dla rozliczeń z tytułu świadczenia usług telekomunikacyjnych.

W opinii Dyrektora Izby Skarbowej zaprezentowane powyżej stanowisko organu podatkowego wymaga uzupełnienia.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie określają pojęcia refakturowania, jednakże przyjęta praktyka, jak i orzecznictwo wydane w oparciu o stan prawny poprzednio obowiązujący, znajdujące także zastosowanie do przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług, dopuszczają sytuacje, w której koszty niektórych usług, których odbiorcą jest inny podmiot niż podmiot obciążony przez ich wykonawcę, mogą być w ramach zawartych umów przenoszone na faktycznego odbiorcę poprzez wystawienie tzw. refaktur.Refakturowanie polega na zafakturowaniu odsprzedaży usług bez doliczania jakiejkolwiek marży. Celem refakturowania jest przeniesienie wyłożonych kosztów przez podmiot refakturujący, na podmiot, który z danych usług faktycznie korzystał, mimo, że podmiot refakturujący fizycznie danej usługi nie świadczy. Dla celów podatkowych podmiot refakturujący jest jednak traktowany jako świadczący usługę (tego samego rodzaju, co usługa podlegająca refakturowaniu).

W przedmiotowej sprawie podstawowe znaczenie ma zatem ustalenie miejsca świadczenia usługi. Z przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego niestety nie wynika, czy podmiot, na który są refakturowane usługi telekomunikacyjne jest podatnikiem podatku od wartości dodanej.

Stosownie do art. 27 ust. 3 pkt 2 w związku z ust. 4 pkt 7 ustawy o VAT, w przypadku gdy usługi telekomunikacyjne są świadczone na rzecz podatników mających siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Wspólnoty, ale w kraju innym niż kraj świadczącego usługę, miejscem świadczenia tych usług jest miejsce, gdzie nabywca usługi posiada siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności, dla którego dana usługa jest świadczona, a w przypadku braku stałego miejsca prowadzenia działalności, stały adres lub miejsce zamieszkania.
Oznacza to, że obowiązek podatkowy powstaje po stronie usługobiorcy (w tym przypadku w Holandii).

Z kolei w sytuacji, gdy taka usługa jest świadczona na rzecz podmiotu nie posiadającego statusu podatnika, miejscem świadczenia stosownie do art. 27 ust. 1 ustawy jest miejsce, gdzie świadczący usługę posiada siedzibę, a w przypadku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności, z którego świadczy usługi – miejsce, gdzie świadczący usługę posiada stałe miejsce prowadzenia działalności; w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności – miejsce stałego zamieszkania.

Dyrektor Izby Skarbowej potwierdza natomiast stanowisko organu podatkowego, iż w przypadku refakturowania usług telekomunikacyjnych stosuje się szczególne zasady dla określenia momentu powstania podatkowego. Zatem, jeżeli zgodnie z przytoczonym powyżej art. 27 miejscem świadczenia przedmiotowych usług jest terytorium kraju, obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19 ust. 13 pkt 1 lit. b) ustawy, tj. z chwilą upływu terminu płatności.